Lýðræði og kynjahalli !

 

Lýðræði er, eins og flestir vita, byggt á þeirri meginforsendu að meirihlutinn eigi að ráða. Þá er jafnframt gengið út frá því að sá meirihluti sé frjáls að sinni skoðun og eigi að vera það. Á seinni árum hefur skapast öflugur þrýstihópur fyrir því að konur og karlar skipi valdastöður að jöfnu og þá vandast málið með lýðræðið !

 

Þegar einhver rétttrúnaðarstefna er komin á kortið hefur hún tilhneigingu til að ryðja því frá sem fyrir er. Og þá er yfirleitt sama hvað það er. Nú er svo komið að margur rétttrúnaðarsinninn virðist hugsa, að þegar kynjahalli skapast út af hreinu lýðræðisvali, verði lýðræðið að víkja. Það er náttúrulega ekki góð framvinda fyrir lýðræðið !

 

Við vitum að lýðræðislegur vilji kjósenda sem fram hefur komið í prófkjörum á síðari árum hefur iðulega verið fótum troðinn og breytt um röðun fólks á framboðslistum til að jafna út kynjahalla. Er það forsvaranlegt ? Ef einhverjir þrýstihópar í samfélaginu vilja aðra niðurstöðu en vilji kjósenda vísar til, á þá bara að breyta eftir á ? Hverskonar lýðræði er það ?

 

Eru sjónarmið kvenréttinda þá ekki lýðræðisleg ? Er forsjárhyggjan þar orðin svo mikil að það eigi bara að kenna kjósendum að aðhyllast ,,rétt” sjónarmið með yfirgangi ? Og ef þeir ýfast eitthvað við þeim þrýstingi þá skuli bara sturtað yfir þá flóði af neikvæðum lýsingarorðum til að undirstrika meinta heimsku þeirra og aðlögunarskort ? Er þróunarstíllinn á yfirlýstum upplýsingatímum þá orðinn slíkur ?

 

Mary Wollstonecraft (1759-1797), frumkvöðull í kvenréttindamálum á sínum tíma, ritaði 1792 í verki sínu Vörn fyrir kvenréttindum : ,,Leyfum konum að njóta sömu réttinda og karlar og þær munu gera dyggðir þeirra að sínum !”

Þetta er athyglisverð umsögn, því mörgum hefur sýnst að konur hafi með auknum réttindum hneigst öllu meira að því að taka upp ósiði karla heldur en hitt !

 

Það er enganveginn sjálfgefið að aukið frelsi leiði til aukinna dyggða. Framboð á ósiðum í nútímanum er til að mynda yfirleitt miklum mun meira en framboð á dyggðum og skiptir í því sambandi engu máli hvort kynið á í hlut.

 

Frelsi án ábyrgðar er mjög ofarlega í tíðarandanum eins og flestir ættu að geta séð en slík afstaða til mála getur aldrei talist samfélagslega séð uppbyggileg. Lýðræði má ekki verða ábyrgðarlaust frekar en önnur stjórnarform því þá fer það að skila sér á öfugan hátt við eiginlegan tilgang sinn !

 

Margir hafa miklar efasemdir um lýðræðið og tæpast munu þeir hinir sömu telja það vera að taka framförum með feminísku ívafi eins og útjöfnun á kynjahalla.

Eitthvað þarf jafnan að stuðla að aga og reglu í mannfélaginu og sumir hafa aldrei haft trú á því að lýðræðið sé líklegt til að styrkja þá nauðsyn.

George Washington, sem reyndar var ekki lýðræðissinni sjálfur, skrifaði eitt sinn : ,,Mannkynið látið sjálfrátt, er óhæft til þess að stjórna sér sjálft !”

 

Það má auðvitað margt um slík sjónarmið segja, en hver og einn sem lifað hefur er barn síns tíma að mestu leyti og allar umsagnir ber að skoða með hliðsjón af því. Öll framþróun lýðræðisins verður fyrst og fremst að miðast við altæk mannréttindi en ekki sértæk mannréttindi. Sértæk mannréttindi, byggð á hagsmunum einstakra þjóðfélagshópa, munu alltaf hafa í för með sér réttindahalla á einn eða annan veg !

 

Lýðræði á að byggjast á persónulegu vali kjósenda á einstaklingum til forustu. Þar er ekki verið að tala um kynjajafnrétti. Þar er verið að tala um traust !

 

Þeir einstaklingar sem njóta trausts öðrum fremur, hljóta kosningu. Það hefur ekkert með kyn að gera. Að þvinga lýðræðið til að virka á annan veg er nauðgun !