Má ekkert fá að vera í friði ?

 

Það er einkar athyglisvert hvað mörg mál hafa komið upp á seinni árum sem virðast vitna um það einkum og sér í lagi hvað fólki gengur illa að vinna saman. Það liggur reyndar fyrir að hugsjónalegt vægi í málum hefur minnkað mikið frá fyrri tíð og jafnframt hefur aukist mjög einstaklingsvægi á grundvelli menntunarlegs gráðugildis. Þær breytingar á áherslum virðast hinsvegar ekki vera að skila sér með jákvæðum hætti fyrir samfélagsheildina og sú niðurstaða hefur vissulega vakið upp ýmsar spurningar sem mjög hefur vafist fyrir mönnum að svara !

 

Þegar stofnanir með annálaðan heiðursferil að baki eins og Reykjalundur verða undirlagðar deilum og missætti, er eitthvað neikvætt í gangi sem virðist af áður óþekktu tagi þar innan veggja. Það er dapurlegt að heyra af því ástandi sem þar virðist ríkja um þessar mundir. Einna helst virðist sem þar sé full mikið af fólki í forustustöðum sem sér ekki heildarhagsmuni stofnunarinnar fyrir eigin einstaklings-sjónarmiðum, hvort sem ástæðan er menntunarleg þröngsýni af þess hálfu eða gerræðisleg vinnubrögð þeirra sem eiga að ráða !

 

Og svo er talað um fagleg viðhorf og menntunarlega hæfni fram og aftur, sérfræðiþekkingu og sérstöðu einstaklinga, skort á eðlilegu samráði og ýmisskonar yfirtroðslur, vandamál sem hafi ekki verið leyst og lausnir sem ekki hafi gengið upp, en ekkert er hinsvegar minnst á það svið sem þetta blessað fólk virðist hreint ekki mikið menntað á, þrátt fyrir allar græddar gráður. Og hvað skyldi það vera ? Jú, það er hið síviðverandi svið hinna mannlegu samskipta !

 

Við sem þjóð þurfum að hafa þessi mál í lagi og við verðum að sigrast á öllu því sem stendur í vegi fyrir því. Þarna má ekki vera yfirgangur, ekki valdhroki, ekki menntunarhroki, ekki sérmenntunarhroki, enginn hroki !

 

Þarna verður að vera fyrir hendi skilningur á báða bóga, að hver gæti skyldu sinnar með eðlilegum hætti, eins og virðist hafa verið gert hér á árum áður. Það er ærið víða virkur sundurlyndisfjandi í okkar samfélagi, en hingað til hefur hann ekki skorað hátt á Reykjalundi !

 

Hreinsa þarf öll áhrif sundurlyndis þaðan burt sem fyrst og það verður að kappkosta að endurreisa starfssemina í anda þeirrar líknarhugsjónar sem þar var höfð að grundvelli. Við megum ekki láta sérgæsku sjónarmið eyðileggja samfélagsleg afrek fyrri kynslóða og það sem meira er – við höfum ekki efni á því. Hvar sem er skortur á heilbrigðum mannlegum samskiptum er flestu hægt að rústa. Hvar sem fólk sem á að vinna saman þjónar ekki sömu markmiðum, þar eru varasamar brotalamir til staðar !

 

Við sjáum hvernig allt heilbrigðiskerfið virðist riða af sömu ástæðum. Einkavæðingarhyggja hefur þar náð allt of langt og enginn þjónar tveimur herrum af samsvarandi trúmennsku. Vantraust almennings á ástandi þeirra mála fer sívaxandi og mál er að linni því niðurrifsferli !

 

Sú hugsjón að heilbrigðiskerfið sé til að þjóna fólkinu, þjóðinni, hefur á seinni árum virtst eiga erfitt með að halda velli gagnvart vélrænu sérfræði- kerfi sem gengur eingöngu fyrir háu peningalegu greiðsluafli. Það stefnir í það að þjóðin hafi ekki mikið lengur efni á að leita slíkrar þjónustu, enda þegar farið að bera nokkuð á því !

 

Við höfum yfirgefið gömlu göturnar á mörgum sviðum og þegar við fylgjum ekki lengur þeim forskriftum sem eru undirstöðulínur allrar líknarstarfsemi verður mörgu hætt í samfélaginu. Og þegar það gerist vegna síaukinnar kröfugerðar óhaminnar sérgæsku, fer það að verða áleitin spurning hvort við, borgarar þessa lands, höfum efni á því að þiggja læknishjálp sem kann að kosta okkur allan okkar fjárhag og skilur svo við okkur með eyðilagða afkomu !