Tímaskekkja og tálsýn - frá upphafi !

 

 

Þegar Ísland varð fullvalda ríki, tók dansksinnaða embættismannaklíkan sem hér hafði stjórnað kerfinu að sér að hanna þær breytingar sem hér þurfti að gera. Þær urðu því að sjálfsögðu í anda danska ríkiskerfisins sem var svo aftur í anda annarra ríkiskerfa, sem miðuðu allt sitt við hrokafulla ráðsmennsku yfir almenningi. Þjóðarheill var þar því aldrei forgangsmál eða að neinu leyti sú meginforsenda sem málum réði. !

 

Í stað þess að byggja uppbyggingu hins nýíslenska fullveldis á kerfislegri einföldun, með hliðsjón af þjóðveldislegum grundvallarforsendum, var farið í að auka flækjustig ríkiskerfisins til að almenningur gerði sér síður grein fyrir því hvað væri verið að gera. Svo var tekin upp hin snobbaða eftiröpun á útlendum kerfishégóma, fálkaorðan og fleira fánýti !

 

Embættismannaliðið hugsaði vafalaust með sér, að gætu menn ekki lengur orðið danskir dannebrogsmenn, skyldi séð til þess að menn gætu orðið hliðstæða þess á íslenska vísu. Tauhálsar ráðuneyta og stofnana yrðu áfram að eiga fulla völ á því að geta verið orðum skreyttir alikálfar innan hinnar breyttu ríkisskipunar - alveg eins og tíðkaðist erlendis !

 

Þjóðfrelsisdraumar íslenskrar sjálfstæðisbaráttu skyldu því strax settir í bönd kerfislegra takmarkana og hafta eins og frekast væri unnt. Baktjaldaráðamenn fóru því auðvitað strax að huga að slíkri útfærslu mála, á hinn óþjóðlegasta hátt, eins og þeirra var von og vísa. !

 

Og þannig tók þetta dansk-skólaða embættismannalið völdin á fullvalda Íslandi og sá til þess með þrælseðli sínu að sem flest væri í fyrra fari. Svo úreltu þingin urðu sem fyrr hátt upp hafin, af þeirri afturhaldssinnuðu og óþjóðlegu valdaklíku, þvert gegn frjálsbornum íslenskum anda. Uppskera fullveldis-áfangans varð því önnur og verri en sáningin hafði kallað eftir !

 

Svo varð lýðveldið í fyllingu tímans að veruleika, einkum fyrir pólitíska náð og miskunn stjórnvalda í Bandaríkjunum og Bretlandi. Enn sem fyrr réðu erlend öfl þeirri framvindu sem varð. Og enn einn hégóminn var tekinn upp, í tilgerðarbúningi forsetaembættis. Fyrsti handhafi þeirrar vegtyllu var svo auðvitað innanbúðar-maður úr embættismannakerfinu, sem var á alla kanta sem klæðskerasaumaður í embættið !

 

Þar með varð lýðveldisstofnunin látin búa að sama falska ferlinu og fullveldisstofnunin áður. Og síðan hafa meira og minna uppskrúfaðir forsetar lýðveldisins, allir sem einn, fundið einn mesta unað sinn í embættinu í hégómaverkum, svo sem þeim að hengja fálkaorður á mann og annan, útlenda menn sem innlenda !

 

En það er svo undarlegt, að hinn almenni Íslendingur hefur aldrei lært að bera virðingu fyrir þessu ætlaða upphefðarglingri. Það er einhvernveginn ekki til staðar í þjóðlegri eðlisvitund Íslendinga að gleypa við slíku uppfyllingarefni. Orður höfða ekki til hins sanníslenska anda. Þær bera ekki með sér neinn vitnisburð um lífsstöðu frjálsra manna !

 

Þær voru teknar upp hér á sínum tíma að tilhlutan danskra íslendinga, og hafa aldrei notið neinnar virðingar sem almenn íslensk heiðurstákn, nema innan þeirra kerfishópa sem bjuggu og búa enn að geldri sálarhugsun þeirra sem lágu alla tíð hundflatir fyrir hégómasiðum herraþjóðarinnar !

 

Forsetaembættið, ásamt orðuveitingum sínum og öðrum hégóma, er óíslenskt að eðli og inntaki, uppsleikt sýndarmennskufyrirbæri erlendis frá. Við höfum ekkert með það að gera og það hefði aldrei átt að taka það upp hérlendis. Það hefur verið tímaskekkja og tálsýn frá upphafi. Sú gervimennska sem felst í því er okkur sem þjóð bara til skammar !

 

Við eigum að leggja þetta tuskuembætti niður og það sem fyrst, ásamt fálkaorðunni og öðru því sem í raun er ekkert nema vansi fyrir þjóðveldislega frelsishugsun íslensku þjóðarinnar. Látum ekki blinda okkur með slíkum falsgljáa-gyllingum sem innifela ekkert nema snobb !

 

Stefnum að því sem fyrr að lifa - í raun og veru – sem frjálst fólk í frjálsu landi og látum ekki hina margbölvuðu Farísea dulbúinnar kerfiskúgunar og stöðugs embættishroka fjötra okkur áfram og kefla með þeim lúmska hætti sem svo lengi hefur verið gert. Við getum ekki staðið keik fyrr en því marki er náð !

 

Lýðræði á að fela það í sér fyrst og fremst – að valdið sé og eigi að vera fólksins !