Alþýðuhetjan Gunna fótalausa

 

 

Snemma hlaustu snúin kjör,

snauð að ytri gæðum.

Þrautir mæddu þína för

þrátt með tökum skæðum.

Samt þú barðist sérhvern dag,

sýndir fljótt í verkum lag,

byggðir upp og bættir hag,

búin krafti í æðum.

 

Steinadals á heiði í hríð

heljarveðri lostin,

veg þú braust og vannst það stríð,

vonin hvergi brostin.

Önduð móðir eftir lá,

upp þig sleistu líki frá,

komst til byggða úr kulda vá,

kalin eftir frostin.

 

Fimmtán ára fótalaus

fékkstu líf að reyna.

Þó í engu frá þér fraus

framtaksþráin hreina.

Lagt var á þig ok sem var

eins og rakið dauðasvar,

en þú gafst þig ekki þar,

uppgjöf kaust ei neina.

 

Sjálfsbjargar við sanna dáð,

sálarhugsun sterka,

fram þú sóttir lífs um láð,

lærðir margt til verka.

Raungott fólk þér lagði lið

langtum framar tíðarsið.

Áfram bættust afrek við

ævisögu merka.

 

Bátagerðin hóf þinn hag,

hugsuð fram með prýði.

Þar í öllum línum lag

lýsti góðri smíði.

Stöðugt þínum stúfum á

stóðstu full af kappi þá,

sinntir verkum sveitt á brá,

sveitar virt af lýði.

 

Ekki var þitt viðmót kalt,

vermt af anda ljúfum.

Gildisheil í gegnum allt

gekkstu á þínum stúfum.

Síst þér vel um vanga strauk

veröldin með allt sitt brauk,

að þér sneri uns yfir lauk

ávallt lófa hrjúfum.

 

Næða fannst þér kalt um kinn,

kólna í vonarlandi,

er þú misstir Magnús þinn,

merktan dauðans brandi.

Enn var reynslan gefin grimm,

gnúðu um þig élin dimm.

Aðeins hlaustu árin fimm

í því hjónabandi.

 

Áfram samt með sama dug,

særð við élin skæðu,

vísaðir þú vanda á bug,

vannst þig burt frá mæðu.

Angurs meina málin því

máttu þoka enn á ný.

Sigur gastu sótt þér í

sálar innistæðu.

 

Ekkert kæfði eldmóð þinn,

orku hugsun fleyga.

Fékk þar alltaf framgang sinn

frelsishvötin seiga.

Bjóstu að þínu, búin að

byggja upp efni fyrir það.

Vinum hjá þinn verustað

vildir síðan eiga.

 

Reyndist þér með réttu vel,

röskur lífs á velli,

vinur einn með vandað þel,

var það Jón frá Felli.

Þó hann ætti í sjálfum sér

sanna hæfni er lofa ber,

lærði hann smíðar lengi af þér,

létti þér svo elli.

 

Heyrn og sjón þér hurfu frá,

hart var það að bera.

Samt í gegnum þolraun þá

þér fannst margt að gera.

Í þrjátíu ár við þannig kjör

þú gast kennt og gefið svör.

Leiðbeint mörgum lífs á för,

lést það hvergi vera.

 

Vegferðar þú varðann hlóðst

vígðan elju nægri.

Fótalaus á fótum stóðst

fram að endadægri.

Næstum orðin níræð þá

naustu dóms sem fyrir lá,

að ævigildið sérhver sá,

sýnt með stöðu frægri.

 

                Rúnar Kristjánsson, Skagaströnd.

               ( Ort 11. apríl 2019. )