Gengið um garð sumarið 2019

 

Þegar ég var á ferð um Flókadal í Borgarfirði í sumar er

leið, til að hitta kveðskapar-bróður minn Dagbjart Kort

Dagbjartsson á Hrísum, fóru áætlanir mínar nokkuð á

annan veg en að var stefnt.

 

Ég fékk fréttir af því að Dagbjartur væri í önnum á

yfirstandandi bjargræðistíma,og auðvitað kom mér ekki

til hugar að fara að trufla hann við heyskaparvinnu á

öðrum bæ í dalnum. Breytti ég því snarlega áætlun minni

á þann veg, að ég renndi vagni mínum niður í Reykholt og

átti þar nokkra viðdvöl.

 

Meðan Kristján sonur minn brunaði þar um malbikuð svæði

á einhjólinu sínu, gekk ég um kirkjugarðinn hljóður í

bragði og hugði þar að leiðum.

 

Sá ég þá að í litlum skika þar voru fjórir þjóðkunnir

menn jarðsettir nánast hlið við hlið. Það voru þeir

Guðmundur Hagalín, Jónas Árnason, Flosi Ólafsson og

Ingólfur Margeirsson. Hugði ég um stund að leiðum þeirra

og kvað yfir Gvendi :

 

Hagalín með Unni ól

aldur sinn á Mýrum.

Fann sér efri ára skjól,

enn með huga skýrum.

 

Svo leit ég á leiði Jónasar og bætti við :

 

Drýgði sálar sinnar föng,

saup úr mörgu glasi.

Kátur hló og kvað og söng

Kópareykja-Nasi.

 

Síðan sneri ég mér að leiði Flosa og kvað þar :

 

Meðan Flosi á Bergi bjó,

brattur sig hann stælti.

Sveitin öll að sumu hló

sem hann gerði og mælti.

 

Þar næst hvarflaði ég augum að leiði Ingólfs :

 

Ingó Margeirs eins er hér

undir jarðarmosa.

Nærri systur sinni er,

sem var kona Flosa.

 

Svo varð mér hugsað til kvennanna sem hvíla þarna og kvað :

 

Bjuggu sínum mönnum með

mála bjartar sunnur.

Bættu þeirra gerð og geð,

Guðrún, Lilja og Unnur.

 

Svo signdi ég yfir öll leiðin – kvaddi þannig hina ágætu

sofendur sem þarna hvíldu, og gekk minn veg.

 

Ritað í byrjun október 2019,

Rúnar Kristjánsson