Tákn tímanna segja sitt !

 

Tímarnir sem við lifum á eru sýnilega mjög örlagaríkir. Hraðinn á öllu er orðinn slíkur að greinilegt er að einhver er orðinn í meira lagi tímanaumur og hver skyldi það nú vera ? Það eru þó alls staðar viðvaranir í gangi, en þeim er lítt sinnt og flestir virðast ætla að arka blindandi í feigðarósinn !

 

Það er líklega að verða búið úr stundaglasinu því framtíð mannkynsins er myrkvuð voðaskýjum. Alls staðar blasa við andlegum sjónum tákn upp á Mene Tekel Upharsin. Hvorki virðist þó iðrun eða afturhvarf í nánd, heldur aðeins meiri og meiri forherðing gegn boðum Skaparans !

 

Nínive var spillt borg til forna. Hún var ein helsta borg Assýringa, en þeir voru grimmir menn og herskáir. Sagnir um pyntingar þeirra og einstaklega illa meðferð á herteknum mönnum, gerðu þá mjög hataða meðal annarra þjóða og allir óttuðust þá og óskuðu þeim ills !

 

Þjóðin var hrokafull og yfirgangssöm í meira lagi. En að því kom, að vonska Assýringa og þar með íbúa Nínive, steig upp fyrir auglit Guðs. Þar af gerðist sagan um Jónas spámann. Guð vildi senda hann til að boða íbúum Nínive sinn örlagadóm og gefa þeim færi á að iðrast !

 

En Jónasi leist ekki á að fara til þessarar vondu borgar og prédika þar iðrun og afturhvarf eins og Drottinn bauð honum. Hann reyndi því að flýja það köllunarhlutverk sitt. En það gat hann ekki og varð að lokum að hlýða Guði eins og reyndar hver maður á að gera !

 

Hann fór því til Nínive og flutti þar boðskapinn - ,, Að 40 dögum liðnum skal Nínive verða í eyði lögð !” Það var ekki lítið sem átti að gerast með þessa miklu borg, sem var ein af stórborgum þess tíma !

 

Jónas fór um borgina og flutti orð sín um yfirvofandi eyðingu hennar, en þá brá svo við að íbúarnir trúðu orðum hans. Þeir vissu upp á sig skömmina og fundu í hjörtum sínum að hin hörðu dómsorð voru verðskulduð. Þeir höfðu verið vondir og áttu ekkert gott skilið !

 

Þeir iðruðust því gjörða sinna og hrópuðu til Guðs um miskunn. Og þegar Guð sá að iðrun þeirra var heil og sönn, og að þeir létu jafnframt af illri breytni sinni, vægði hann þeim og borginni !

 

En Jónas tók því ekki vel. Honum hefur líklega fundist hann gerður ómerkur orða sinna. Hann fór í fýlu og lagðist fyrir austan við borgina og beið þess sem verða vildi !

 

En þá kenndi Guð honum dýrmæta lexíu, – að einn runni sem látinn var spretta upp honum til skjóls og síðan stunginn niður, væri sannarlega ekki jafnvirði borgar upp á 120 þúsundir manna. Vil ég benda mönnum á að lesa þessa frásögn sem segir sitt um hjarta manns og hjarta Guðs !

 

Og nú skulum við athuga aðra borg í ljósi þessarar sögu. Ef einhver væri sendur með hliðstæðan boðskap til Reykjavíkur og Jónas til Nínive, myndi enginn taka mark á honum. Hann yrði hafður að háði og spotti. Þar þykjast menn nefnilega sjálfum sér nógir um alla hluti og þar lifa allir á öllum !

 

En Reykjavík gæti samt alveg orðið fyrir því að eyðast og það jafnvel á einum degi. Það gæti til dæmis orðið jarðskjálfti þar sem myndi hrista öll hrokalæti úr fólki í einni svipan og látið það finna neyð sína að fullu !

 

Það gæti orðið tífalt Vestmanneyjagos í miðjum bænum eða allt um kring ! Hver veit hvað verður og hvar er öryggi að finna á meintum örlagatímum ?

 

,,Af hverju hafa þá ekki slíkar hamfarir átt sér stað í höfuðborginni ?”gætu sumir spurt í vantrúar rómi, en kannski hefur verið vernd þar til staðar sem ekki er þar lengur ? Slík vernd skapast fyrir raunverulegt andlegt gildi, en hvar er slíkt að finna nú í glanshöllum hégóma, hroka og yfirskins ?

 

Það skapast hvergi samfélagslegt öryggi við framkomu sem mótast af yfirgangi, græðgi og tillitsleysi við náungann. Það er engin vernd til staðar fyrir samfélag sem lyftir í öllu undir slíkar hneigðir !

 

Við höfum sjálf í sérgæsku seinni tíðar unnið gegn þeirri vernd sem við fengum í arf frá fyrri kynslóðum. Reykjavík er andlega séð orðin að nokkurskonar Nínive norðursins og yfir borginni er ekki lengur sú blessun sem líklega var í eina tíð. Það veit ekki á gott !

 

Öllum er þörf á æðri vernd og ekki síst á miklum örlagatímum. Þegar bænavernd fyrri kynslóða fyrir landi og þjóð er einskisvirt og burtu tekin, hvað verndar þá ?