Frá uppreisn til uppgjafar

 

 

 

Þú vilt ekki láta í lífinu kúgast

en langt er í björgunar sigrandi mið.

Því allt sem af gæðunum drekkur sem drjúgast

er djöfullegt blóðsugu yfirgangslið.

 

Svo hatrið fer geisandi um hjartað sem eldur,

þú horfir á mannlífið beiskur og sár.

Og þjáningin tökum um huga þinn heldur

og herðir þau stöðugt við vaxandi fár.

 

Þá logar í sál þinni uppreisn gegn öllu

er ekkert þér mætir sem gengur í hag.

Þitt líf er þá útlegð með Eyvindi og Höllu

og ævin á fjöllum hvern líðandi dag.

 

Þá langar þig mest til að berja í bræði

og birta það mönnum hvar ölið sé keypt.

Þú bölvar þá öllu og brýst um í æði

svo blóð þitt það tryllist og sýður af heift.

 

En sársauki býr þar í sveiflunum öllum

og sífellt í huga þér löngunin býr,

að komast til byggða því kalt er á fjöllum

og kostur sá þungur að lifa sem dýr.

 

Og þreytan fer á þig að herja og hrista

það hugrekki úr þér sem gefið þér var.

Þú kveinar þó fyrst yfir kjarkinum missta

en kallar svo feginn á miðlunarsvar.

 

Og þannig fer síðan að uppgjafar óskar

þinn andi og meðtekur skilyrðahaft.

Og rífur úr mold sinni ræturnar þrjóskar

og reynir ei lengur að vera með kjaft.

 

Þá hundflatur leggstu með lafandi tungu

og lepur upp hrákann sem kúgarinn spýr,

- sá djöfull sem kynnir þér klafana þungu

með kerfislegt umboð í ranglætis gír.

 

Með slíðraðan brandinn og sljóvgaðar eggjar

þá sleppir þú öllu sem frelsinu ber.

Og sýpur af bölmóði drungans þær dreggjar

sem drepa að síðustu manninn í þér !