Sigurður málari

 

 

Sigurður Guðmundsson sjúkur lá,

það sannaði glær og tekin brá,

að sá var kominn að sækja hann

sem sýnir ei hlífð við nokkurn mann;

því dauðamörkin ei duldust þar

og dimmt fyrir sjónum þegar var.

 

Úr tærðum augum þó tignin skein

og tilfinningin svo undur hrein,

sem sýndi hvernig hans sál var gerð,

hann sannaði það á lífsins ferð,

að íslenskur var hann í innsta merg

og alinn við landsins stuðlaberg.

 

Svo oft hafði líf hans þrautir þekkt,

að það var í sannleika hræðilegt.

En snillinga umfaðmar engin þjóð

svo örlög þeirra eru sjaldnast góð.

Og við höfum okkar „ séní “ svelt

og síðast þau mörg úr hungri fellt.

 

Á hátíð þjóðar í þúsund ár

á Þingvöllum kringum frægar gjár,

var fjöldi manna í frískum móð

og fagnaðarstemmning rík og góð.

Þar skynjuðu allir Íslands lag

sem ómaði í hjörtum þennan dag.

 

Og Sigurður Guðmundsson glæsta búð

þar gerði með fagurt blómaskrúð,

því listamannshöndin lék við allt

þó löngum andaði um hana kalt.

Og fólkið undraðist fegurð þá

sem fyrir hans verk þar mátti sjá.

 

Er konungur Dana gekk í garð,

það gjörla sást að hann hrifinn varð.

Hann lofaði snjallan listamann

og landshöfðingjann svo spurði hann:

„Er ekki hægt að gera honum gott

því gjörvöll búðin er snilldarflott ?“

 

En Hilmar á konunginn hissa leit

og harðlega svo á vör hann beit,

og svaraði orðum hans seint og kalt,

og sagði – þó hvorki hátt né snjallt,

„han har ikke fortjent noget !”

Så lydede danske sproget.

 

Í augum konungs var undrun séð

og ekki féll honum vel í geð

að heyra óvildar hreiminn þar

og hugann sem fæddi þetta svar.

En kyrrt lét hann þó - að kónga sið,

sem koma ekki brot á þegnum við !

 

Rúnar Kristjánsson fecit 2003.