Andlegir krypplingar ?

 

 

Í bókinni Stefnumót í Jerúsalem segir frá því er Lydía Christensen talar við Arne Konrad, sem starfað hafði við kristniboðsstörf í Kína. Hún sagði frá sínum aðstæðum og Konrad horfði á hana með tindrandi augum og sagði: ,, Systir Christensen, Danmörk er full af andlegum krypplingum sem hafa heyrt kall Guðs, en verið hræddir við að stíga trúarskrefið. Þú skalt ekki verða einn af þeim !“

 

Þegar ég las þessi orð varð mér hugsað til stöðu mála í þessum efnum á Íslandi. Hvernig skyldi hún vera ? Hvað skyldu þessir andlegu krypplingar vera margir hérlendis ? Hvað margir skyldu hafa svikið köllun sína og farið með líf sitt í annað en Guð ætlaði þeim að gera ? Og fundið til þess síðan alla tíð að þeir hafi brugðist köllunarhlutverki sínu ?

 

Ég veit ekki svarið við þeirri spurningu, en hef það sterkt á tilfinningunni að staðan sé hér engu betri en hún var á umræddum tíma í Danmörku. Hjarta afar margra Íslendinga virðist nefnilega nú á tímum nákvæmlega vera þar sem veskið þeirra er og enginn getur þjónað tveimur herrum. Sá sem ánetjaður er Mammon getur því ekki þjónað Guði !

 

Hin venjulega mannsævi hér á jörðinni er ekki löng, jafnvel þó hún nái hinum oftnefndu 70-80 árum. Og hvað tekur þá við ? Flestir eru þannig hugsandi að þeir búast við einhverju framhaldi lífsins, í einni eða annarri mynd. Og í því sambandi verður mér á að hugsa, en hvað með þá sem hafa komið inn í heiminn gagngert til að svara köllun sem þeir hafa svo brugðist ? Hvað bíður þeirra við hin endanlegu skil ?

 

Erum við kannski öll fædd til einhverrar köllunarskyldu í lífinu og hvernig höfum við tekið á því máli ? Skyldi sambandsleysi af okkar hálfu við Guðdóminn hafa leitt okkur afvega og komið í veg fyrir að við sinntum ætluðu lífshlutverki okkar með þeim hætti sem okkur bar ? Það skyldi þó aldrei vera svo ? Höfum við kannski öll meira og minna reynst andlegir krypplingar í samskiptum okkar við Almættið ?

 

Ég hef aðeins hitt einn mann á lífsleiðinni sem taldi allt líf búið eftir jarðlífið. Það var gagnheiðarlegur maður og virðingarverður í allan máta og einstaklega óeigingjarn. Hann var meira að segja það sem margir á þeim tíma kölluðu kommúnista. En hann er einn af bestu mönnum sem ég hef umgengist og haft samskipti við og ég verð alltaf þakklátur fyrir að hafa fengið að kynnast honum og lært að meta manngildi hans !

 

Ég trúi því að sá maður hljóti að eiga góða heimvon til annars lífs þó hann segðist ekki trúa því að slíkt væri í boði. Breytni hans var þannig alla tíð að hann lét annarra þarfir ganga fyrir sínum og var trúr þjónn Guðdómsins þó hann segðist ekki trúa á neinn guðdóm. Sérgæska var ekki til í hans huga, hann var sannur í öllu dagfari sínu og heill í hjarta gagnvart náunga sínum eins og allir ættu að vera !

 

Það hlýtur að vera ömurlegt hlutskipti að vera andlegur krypplingur og ganga lífsveginn á þeim forsendum. Það er því öllum nauðsyn að gera það upp við sig, eins tímanlega og þeir mögulega geta, hvaða afstöðu þeir hafa til Guðs og hvaða skyldur þeir hafa gagnvart Almættinu. Það varðar ekki bara tímanlega velferð þeirra heldur eilífa velferð þeirra og áframhaldandi líf í kærleiks-þjónustu áframhaldandi köllunar !