Heimurinn í gær !

 

 

Það er afskaplega mikill hraði á öllu í dag. Unga fólkið er svo upptekið við að skemmta sér og missa ekki af neinu, að það getur ekki á heilu sér tekið. En það er von að því liggi á – á morgun verður það líklega orðið of gamalt til að skemmta sér og annað enn yngra fólk komið í forgang !

 

Tíminn, þessi mikli ósigranlegi óvinur lífsins veður áfram sem ófreskja og spillir allri gleði og allri ásættanlegri framtíð !

 

Það fer því nístandi hrollur um unga fólkið okkar. Það sér hin voðalegu örlög fyrir sér og það nánast á næstu grösum, eftir aðeins örfá ár verður það orðið þrítugt, sem er alveg skelfileg tilhugsun, hundgamalt, hrukkótt og af sér gengið !

 

Það er sjálfsagt mikið horft í speglana, ekki síst af stúlkunum, er ásjónan í lagi ? Er einhver hrukka komin eða á leiðinni, hvernig verð ég eftir ár ? Það er örvænting í sálinni og hugurinn kvelst. Það var svo sem allt í lagi í gær, en í dag er allt ömurlegt og hvernig verður lífið á morgun ?

 

Og unga fólkið grætur augnablikið sem er að glatast, það hefur misst af ánægju gærdagsins, sá dagur er farinn og það þykist ekki sjá lengur til sólar í neinu, í allt um lykjandi sjálfsmeðaumkvun sérgæskunnar. Það er varla tími til að lifa !

 

„Heimur versnandi fer“ er svo oft sagt, og hefur það ekki alltaf verið sagt ? Kannski byrjuðu Adam og Eva með þann frasa eftir að þau voru rekin burt úr Eden ? Auðvitað fannst þeim vont að þurfa að fara að vinna, eins og æ fleirum finnst víst núorðið !

 

Svo það má svo sem vel vera að heimurinn lagist lítið, en eitt er víst, að sjálfsmeðaumkvun gerir engum gott og leiðir engan á betri veg. Það þarf að hafa eitthvað sem gefur heillavænlegri leiðsögn um lífsveginn en sú sjálfselska sem er svo áberandi í dag og einkum að því er virðist meðal unga fólksins !

 

Og er þá ekki vert að minnast þess og hafa það í huga, að hver sem vinnur í því að laga sjálfan sig hlýtur þó alltaf að bæta heiminn sem því nemur !

 

Og víst er að lífið endar ekki um þrítugt þó margt ungt fólk standi í þeirri trú um tvítugt. Það er nefnilega til líf eftir þrítugt ?

 

Svo sannarlega er til líf eftir þrítugt og meira að segja áfram eftir það meðan góð heilsa varir. Og það getur verið ágætt líf – ekki síst ef fólk setur sér það að markmiði að nota tímann til að glæða ljósið í eigin lífi og annarra !

 

Segir ekki gamla máltækið – allt er fertugum fært og sumir vilja jafnvel segja – allt sem fertugur getur, fimmtugur gerir betur. Er ekki kjarni málsins sá að hafa jákvætt hugarfar gagnvart lífinu meðan það endist ? Ekki hugsa málin bara út frá einhverri æskudýrkun sem á sér afskaplega skammvinnar forsendur !

 

Æskutíminn nær eiginlega bara yfir grunnskóla lífsins, svo spyrja má, er eitthvað vit í því að sleppa efri bekkjunum ?

 

Er einhver glóra í því að fara á mis við þá reynslu sem þar er gefin og skilar sér ef til vill best af öllum tíma á vegi tilverunnar ? Nei auðvitað ekki. Fólk kynnist lífinu með því að taka allan pakkann !

 

Reynum því að sjá það góða í tilverunni á öllum stigum, okkur sjálfum og samferðarfólki okkar til blessunar. Við erum hér til þess að læra en ekki bara til að skemmta okkur. Gleymum því ekki !