Að vera núll í Nató !

 

 

 

Mikið lifandis ósköp er ég feginn yfir því að við Íslendingar skulum ekki vera milljónaþjóð. Ef við værum það væri líklega engin þjóð veraldar eins herská og við. Heiminum er það því líkast til mikil blessun að við skulum ekki vera fleiri ?

 

Af hverju segi ég þetta ? Einkum vegna þess hvað við virðumst vilja vera miklir gerendur í styrjöldum og átökum erlendis sem koma okkur lítið sem ekkert við !

 

Í stað þess að standa góð skil á skyldu okkar við eigin þjóð, virðumst við alltaf vilja vera í því hlutverki að bjarga heiminum og bætum þó yfirleitt bara sprekum á ófriðareldana sem eru oftast nægir fyrir !

 

Það er eins og stendur í gamalli sögu um hugleysingja einn, sem sagðist bara ólmur vilja fara í stríð þegar hetjublóðið hans afa hans færi að ólga í honum, en auðvitað var engin inneign til staðar í honum fyrir því frekar en víkingablóðinu í Íslendingum þegar þeir tapa sér í umræðu um stríð !

 

Íslendingar þekkja ekki stríð – sem betur fer – nema í gegnum sjónvarpsskjáina. Þeir fylgjast með stríði úr stofunum sínum, eins og fótbolta-kappleik, og æpa og arga hver upp í annan á meðan !

 

Og þeir taka afstöðu ! Mikið lifandis ósköp er þeim gjarnt að taka afstöðu, flestir án þess að vilja vita nokkuð eða reyna að kynna sér málin !

 

Mikið hefur hernaðarsaga heimsins líklega farið á mis við mikla stríðsforingja, þar sem engir íslenskir hershöfðingjar hafa verið í forustuliði Nató. Þar hefur bara núllið eitt gilt til þessa. Við höfum nefnilega aldrei verið neitt nema núllið eitt – í Nató !

 

Rosalega hefðu nú menn eins og Herbjörn Bjarnason getað unnið sér mikinn orðstír með hershöfðingjahúfu og orðuröð á brjóstinu allt niður á maga. Það er ekkert lítið sem sumir fara á mis við í lífinu !

 

Við sáum um daginn einn háttsettan Nató-markaðan hollending breiða úr sér í sjónvarpinu á Arctic Circle og fara mikinn, því þótt hann væri fulltrúi lítillar þjóðar fann hann sig líklega mjög gildan í hinu stóra samhengi. En þó hefði Herbjörn áreiðanlega staðið sig þar mun betur. Hann hefði líka verið sem fæddur í hlutverkið !

 

En því miður, Íslendingar fá ekki að ráða neinu hjá Nató, þeir eiga bara að vera með og hlýða og það gera íslensk stjórnvöld alltaf með hundslegri auðmýkt. Þá breytni hafa þau sýnt í veruleika alla tíð og síðast prímadonnan eina og sanna í úthverfum fyrri fötum !

 

En stríð er auðvitað ekki fótboltaleikur heldur rammasta alvara þar sem mannslífin fara oftast fyrir lítið. Friðsöm smáþjóð ætti auðvitað ekki að sundra eigin friði yfir slíkum hörmungum, en spyrja má hinsvegar, erum við friðsöm smáþjóð og kunnum við að hegða okkur sem slík ?

 

Fer ekki eitthvað óraunverulegt og óekta hetjublóð að ólga í okkur býsna mörgum þegar við ,,horfum á“ stríðið, eins og það er matreitt ofan í okkar ? Og ef svo er, af hverju fara þá ekki nokkur hundruð Íslendingar af stað sem sjálfboðaliðar til að skakka leikinn ? Menn með víkinga og hetjublóð í æðum ?

 

Eða eru stóru vígorðin, mælt í hita leiksins fyrir framan sjónvarpið, kannski bara innihaldslaus sem slík og framleidd af heilaþvegnu hugarfari sem stimplast að jöfnu á núll og Nató ?