Um kjarnalaust tímabil í íslenskri pólitík !

 

Einstaklega lágkúrulegu og virðingarlausu tímabili í pólitískri sögu þjóðar okkar fer vonandi brátt að ljúka, tímabili þar sem engin manneskja í valdasessi hefur unnið sér nokkurn orðstír samkvæmt þjóðlegum, íslenskum mannskilningi !

 

Það er alltaf dapurlegt þegar þjóðir búa við lélega forustu, þegar þeir sem völdin hafa, hegða sér með þeim hætti að þeir missa frá sér alla virðingu samfélagsins. Það gera menn þegar þeir draga sjálfa sig og samfélagið allt niður fyrir öll þau viðurkenndu gildi sem góðum markmiðum þjóna og meiða með slíku orðstír lands og þjóðar í lengd og bráð !

 

Það er sannfæring mín að við höfum búið við slíka forustu undanfarin ár. Og mér sárnar það mjög, Íslands vegna. Að mínu áliti er þjóðin bitastæðari en stjórn-völdin. En allt of oft sættir hún sig samt við hluti sem ættu að vera og eru óásættanlegir. Og einmitt þessvegna erum við í svo aumu fari sem raun ber vitni ?

 

Sú staða er uppi vegna þess að glórulítil stjórnvöld okkar gera í því að láta flækja sig og okkur inn í stórveldatogstreitu sem er hættulegri en orð fá lýst. Við látum erlenda aðila ráðskast með fjöregg Íslands, aðila sem í raun vilja okkur ekkert gott og hafa aðeins orðið okkur til bölvunar !

 

Það lá alltaf fyrir frá byrjun að Ísland hafði ekkert að gera inn í hernaðar-bandalag. En þar var ekkert lýðræði viðhaft og þjóðin herleidd í snöruna. Íslenska þjóðin var fámenn og friðsöm, hafði um aldir sagt skilið við allt hernaðarbrölt og vildi fá að una sínu lífi í friði og í hlutleysi gagnvart deilum annarra ríkja !

 

Fullveldis-yfirlýsing þjóðarinnar frá 1918 segir eiginlega allt um það hvernig við vildum hafa hlutina að eigin vilja. Við lýstum því yfir að við vildum ástunda friðsamleg samskipti við allar aðrar þjóðir og gerðum okkur grein fyrir því að það myndi í öllu farsælast fyrir íslenskan þjóðarhag að halda þannig á málum !

 

En aðrir vildu ráðskast með okkur og að því kom að margyfirlýstar vinaþjóðir okkar vildu draga íslensku þjóðina inn í ófrið og milliríkja svartnætti sem enginn sá í gegnum. Og það var sannarlega ekki vegna okkar hagsmuna heldur vegna eigin þarfa þessara tvöföldu vinaþjóða sem aldrei hafa sýnt okkur heilindi !

 

Og lýðveldið sem var stofnað á Íslandi 1944, líklega ekki hvað síst fyrir atbeina hersetuvalds Breta og Kana og með alveg sérstakri sérgæskublessun þeirra stjórn-valda, var þannig frá upphafi ætlað til að vera verkfæri sem þjónaði þeim en ekki okkur sem þjóð. Okkar lýðræðisþarfir komu í raun ekkert við sögu í því valdaspili !

 

Þessvegna þótti til dæmis aldrei nein þörf á því að fullklára vinnu við íslenska stjórnarskrá, því hún skipti Breta og Bandaríkjamenn auðvitað engu máli. Málið af þeirra hálfu var að geta ráðskast með hið - í orðum kveðna - sjálfstæða Ísland sem ósjálfstætt ríki og það hefur að mestu verið gert allt til yfirstandandi dags og að flestu leyti okkar ætlaða þjóðlega frelsi til skemmdar og skaða !

 

Utanríkismál okkar hafa hvorki verið sjálfstæð né miðast við hagsmuni lands og þjóðar. Þar hefur alltaf verið maðkur í mysunni og minkur í hænsnakofa þjóðar-innar. Við höfum alltaf orðið að sökkva í svartnætti annarra hagsmuna en þeirra sem gagnast myndu þjóðinni best, í anda full-veldis-samningsins frá 1918 !

 

Þegar ein helsta þjóð Nató réðist á okkur ítrekað í landhelgisstríðunum, sem átti ekki að geta gerst samkvæmt varnarsamningi Natóþjóða, gerði Nató ekkert okkur til varnar. Vægi Bretlands fyrir hagsmuni Nató skipti öllu en litla Ísland og lífs-hagsmunamál þess engu. Þá sást gjörla hvað réði ferð og við vorum þar einskisvirði !

 

En þá forsmán létu menn yfir sig ganga. Jafnvel Norðmenn gengu erinda Nató gegn okkur og þá var ekki mikið talað um frændsemi og vinakynni. Öll sú saga er svo ljót og andstyggileg í blygðunarlausri tvöfeldni sinni að það hálfa væri nóg !

 

Persónugervingar Bjarna og Eysteins virðast ennþá, andlega talað, á stans-lausum þönum milli Íslands og Banda-ríkjanna eða á milli Reykjavíkur og Brussel, líklega til að sækja ófrelsis-fyrirmælin með tilheyrandi hneigingum !

 

Nató ræður öllum lagboðum og nú er það tónasyrpan Highway to Hell sem greinilega gildir í fílabeinsturni generálanna, manna sem virðast helst draga svip af persónu-einkennum James Matoon Scott úr örlaga-kvikmyndinni Sjö Dagar í Maí !

 

Slík er veruleikafirringin orðin við hringborð æðstu stjórnar Nató. En þar er enginn Arthúr, enginn Merlin, engin vitræn hugsun í gangi, enda ábyrgðar-leysið slíkt að stefnt virðist vera að meiriháttar styrjöld og milljóna-dauða í framhaldinu !

 

Og hver skyldi orðstír íslenskrar þjóðar verða í öllu því dauðaferli sem stefnt er að ? Hann hlýtur að verða neðar núlli eins og til hefur verið sáð, enda hefur hann stöðuglega verið að nálgast punkt gildis-leysisins í stjórnleysislegu hugleysi hér-lendra ráðamanna síðustu árin, þar sem enginn aðili mála virðist öðrum skárri !

 

Í þeim efnum er augljóst að lengi getur vont versnað og þjóðarhagur verður að óbreyttu brátt á hverfanda hveli - sem rjúkandi fórnfæring á altari Nató !