Sumt getur verið ekta en margt er óekta !

 

 

 

Þegar farið er yfir herstjórnarhæfni hershöfðingja bandamanna í seinni heims-styrjöldinni, kemur fljótt í ljós að helstu hershöfðingjar Breta og Banda-ríkjamanna voru ekki neinir afburðamenn í þeim efnum. Meðal Breta var eiginlega ekki um neinn sérstakan að ræða og hjá Bandaríkjamönnum var Patton kannski helsti foringinn sem stóð sig sæmilega á vígvellinum !

 

Líklega hefur sovéski hershöfðinginn Giorgi Zukhov verið rismesti hershöfðingi bandamanna, en Sovétmenn áttu samt ýmsa aðra hershöfðingja sem stóðu honum ekki langt að baki. Þar má nefna Konstantin Rokossovski, Ivan Konev, Andrei Yeremenko, Nikolai Vatutin, Alexander Vasilevski, Ivan Bagramyan, Nikolai Voronov, Rodion Malinovski, Feodor Tolbukhin, Vassily Chuikov o.fl.

 

Virðist þó svo, að jafnvel sæmilegir áhugamenn um stríðssöguna hafi þekkt lítið til forustumanna í herjum Sovétríkjanna, enda löngum lítið verið gert til að halda nöfnum þeirra á lofti á Vesturlöndum. Vestrænar heimildir tala yfirleitt bara um Stalín og yfirleitt bara á einn veg !

 

En á hinn bóginn er stöðugt flaggað nöfnum eins og Eisenhower, MacArthur og Montgomery, enda kannast jafnvel þeir sem lítið sem ekkert vita um styrjöldina, við nöfn þeirra. En líklega hefur enginn þeirra verið sérlega mikill bógur sem hershöfðingi, þó þeir hafi haft réttu samböndin til að öðlast tignargráðurnar !

 

Það má segja um framangreinda hers-höfðingja Sovétmanna, að þeir hafi allir verið vígvallahershöfðingjar með bardaga-reynslu. Einn þeirra Nikolai Vatutin féll í fyrirsát úkraínskra fasista sem börðust með nazistum. Þeir voru jafnvel verri en þýskir SS menn, eins og sannaðist í Babi Yar og víðar. Vatutin var mjög hugmynda-ríkur og snjall hershöfðingi !

 

Vestræn fréttatúlkun hefur löngum verið mikils til allsráðandi á Íslandi. Hún segir meðal annars : Rússar eru ruslara-lýður, í stríðinu voru þeir bara með drasl, allir leiðtogar þeirra voru glæpamenn og þeir áttu enga frambærilega menn til eins eða neins og þannig hefur það alltaf verið !“

 

En af hverju sigruðu Rússar Hitlersherina, af hverju komu þeir fram með jafnbesta skriðdreka stríðsins, af hverju voru þeir fyrstir til að senda mann út í geiminn o.s.frv. o.s.frv o.s.frv ?

 

Er ekki eitthvað athugavert við vestrænar fréttaskýringar ? Hvenær byrjuðu Íslend-ingar almennt á því að gleypa við fréttum frá öðrum aðilanum í stríði eða deilum og telja að þar sé sannleikurinn sagður ? Gamalt þjóðlegt spakmæli segir : ,, Sjaldan veldur einn þá tveir deila !“ En fjöldi Íslendinga gleypir stöðugt við áróðursbeitunni áratugagömlu : ,, Það er allt Rússum að kenna !“

 

Sumir hafa fylgt þeirri línu að segja að allt væri Gyðingum að kenna, og öll veröldin yrði bara góð ef þeim væri útrýmt, enda trúa sumir því. Aðrir hafa farið í sömu spor varðandi Rússa. En það er engin þjóð annarri betri og óþokkar eru alls staðar til og illska og mannhatur sömuleiðis !

 

Margt er að í heimsmálunum, en einna verst er þó þegar þeir sem þykjast öðrum betri og telja sig góðu gæjana, fremja síst minni glæpi en hinir sem brennimerktir eru sem vondir gæjar. Og svo eru glæpir þeirra jafnan þaggaðir niður en glæpum hinna haldið á lofti linnulaust. Hvað á slík túlkun sameiginlegt með réttlæti ?

 

Í tuttugu ár kvöldu Bandaríkin víetnömsku þjóðina á allan hugsanlegan máta, drápu og pyntuðu, eyddu landsgæðum með allra handa eiturhernaði, til að gera þjóðinni ókleift að lifa í landinu. Þeir notuðu nála-sprengjur, kúlusprengjur, gas, bensín-hlaup og napalm. En Víetnamar voru ekki sigraðir, ekki frekar en af Frökkunum þar á undan. Jafnvel Mongólar á sínu ægilega herhlaupi yfir Asíu og vestur í Evrópu, gátu ekki sigrað Víetnama og ekki Kín-verjar með innrás á fyrri öldum heldur !

 

Aðeins á árunum 1965 til 1967 var kastað meira sprengjumagni á Víetnam en á Evrópu alla í síðari heimsstyrjöldinni. Í hörðum bardögunum um bandarísku herstöðina Khe Sanh notuðu hinir yfirlýstu ,,góðu gæjar“ meira en 100.000 tonn af sprengjum á svæði sem var aðeins nokkrir ferkílómetrar að stærð. Það var fimm sinnum meira magn en fólst í kjarnorkusprengjunni sem þeir vörpuðu á Hírósíma, en samt urðu þeir að flýja að lokum !

 

Í skýrslu frá 1966 taldi bandarískur vísindamaður að 750.000 börn hefðu látið lífið í Suður-Víetnam vegna stríðsins en 250.000 væru örkumla. Þetta er aðeins eitt dæmi um heimsvaldasinnaðan og blóðugan yfirgang Bandaríkjanna gagnvart umheiminum og Víetnamar eru sannarlega í hópi margra þjóða sem orðið hafa að þola slíkt. En þjóð sem stendur slíkt af sér er hetjuþjóð !

 

Bandarískir hershöfðingjar í Víetnam voru eins og bandarískir hershöfðingjar hafa langflestir verið, tæplega miðlungsmenn að getu og atgervi, og höfðu ekkert í einhuga, víetnamskan þjóðarvilja að segja. Þeir komu til Víetnam, uppblásnir af amerískum herraþjóðarhroka, og fóru þaðan eins og sprungnar blöðrur !

 

Stríð sem stefnir að kúgun heillar þjóðar, frelsis-sviptingu og þrælkun milljóna manna, getur aldrei skilað neinum endan-legum sigri. Svo við notum íslensk hugtök, - það er hægt að kúga og undiroka í einhvern tíma, en kvikan safnast saman og skilar af sér gosi og gjörbreyttum aðstæðum til að lifa áfram !

 

Bandaríkjamenn héldu til dæmis að þeir hefðu byggt upp sterkan og vel vopnaðan her í Afghanistan gegn Talibönum, en sá her leystist upp og hætti að vera til á nokkrum dögum. Allur herbúnaðurinn lenti svo í höndum Talibana. Banda-ríkjaher er heldur ekki eins öflugur og Washington-valdaklíkan heldur. Til þess eru innantómu fúleggin í hershöfðingja-bransanum orðin, vægast sagt, allt of mörg !