KIRKJA Á KROSSGÖTUM

 

 

Það er alltaf að koma betur og betur í ljós, að innan íslensku þjóðkirkjunnar starfa tveir hópar manna sem eiga ekki saman hvað snertir meginmál.

Annar hópurinn telur samkvæmt aldagömlum mannsskilningi, að kirkjan verði að starfa á grundvelli Orðsins og trúa á Guð, hinn hópurinn telur hinsvegar að kirkjan eigi að vera stofnun, byggð á sveiflugrunni tíðarandans og hvorki Orðið né Guð eigi að vera að flækjast þar fyrir.

Þarflaust er að taka það fram, að síðarnefndi hópurinn er stærri og fjölgar stöðugt í honum en hinn fyrrnefndi á í vök að verjast, enda stendur hann fyrir gildi sem margir vilja úthrópa á allan hátt í dag.

Í augum þeirra kirkjunnar þjóna sem vilja víkja frá Heilagri Ritningu eftir sveiflum tíðarandans, er stofnunarlegt gildi og vinsældastaða höfuðatriði málsins og Guð eingöngu viðhengi til skrauts.      Hjá slíkum " guðsþjónum " er Orðið á fljótandi gengi og þeir hækka það og lækka eftir kröfum markaðarins.

Eini skilningur þeirra á Skaparanum virðist vera menntunarleg guðfræði í anda Faríseanna. Slíkir kennimenn geta ekki átt í hjarta sínu trú á persónulegan lifandi Guð, því sérhver maður sem trúir í raun og veru á Guð hlýtur jafnframt að óttast hann. " Ótti er virðingar faðir og móðir " sagði skáldið og víðar kemur sú speki fram. Að óttast Guð er að virða Guð og sérhver maður sem í raun og veru er kristinn á að vita að hann verður dæmdur á efsta degi á grundvelli þess sem Orðið segir. Það er stóralvarlegt mál og ekki síst fyrir presta sem hafa tekið að sér það hlutverk að leiða hjörð.

Hvernig er hægt að þjóna sem prestur í kristinni kirkju og afneita því sem Orðið segir -  taka sér sífellt vald til að velja og hafna úr efni Heilagrar Ritningar eftir geðþótta ?

Vita menn hvað þeir eru að kalla yfir sig með slíku framferði ?

Þeir hefja sig yfir Almættið og smækka guðdóminn sjálfan niður í einhverja vasaútgáfu vesalmennskunnar. Ég endurtek, að slíkir þjónar trúa ekki á Guð, því ef þeir gerðu það myndu þeir vera hræddir og hefðu fulla ástæðu til að vera það. Það fer hrollur um mig þegar ég hugsa um stöðu slíkra manna á hinum efsta degi. Við skulum gera okkur grein fyrir því að Drottinn er svo óendanlega miklu stærri en við getum nokkru sinni skilið hérna megin grafar.

Sá sem smækkar Drottin smánar allt sem heilagt er og mun taka sín gjöld fyrir það. Við erum öll syndarar og Guð mætir okkur í kærleika sínum þegar við sækjum til iðrunar og afturhvarfs, en hann blessar ekki synd í lífi nokkurs manns.

Ekki vildi ég á degi dómsins vera í sporum presta, sem í ruglaðri mannréttindaboðun og tíðarandatrú, vilja standa að því að opna helgistaði til blessunar fyrir syndugt líferni.

Slíkir menn hegða sér eins og litlir páfar, telja sig líklega staðgengla Krists, eins og sá stóri rómverski, en þeir taka sér vald sem er ekki þeirra. Þeir misnota gildi kærleikans í kristinni boðun. Orðið sjálft mun dæma þá !

Guð er vissulega Guð Kærleikans, en hann er líka Guð Réttlætisins, Guð Sannleikans, Guð Orðsins og Guð Dómsins.

Kærleikurinn má aldrei notast sem tæki í þjónustu syndar - þá er hann ekki lengur sannur og gildi hans fallið.

Þeir sem trúa í raun og veru á Drottinn elska hann og óttast - og fylgja Orðinu eftir leiðsögn hins Heilaga Anda sem enn í dag -  já, enn í dag, viðheldur Náð Guðs yfir þessum fallna heimi.

Þegar stefnt er eftir glötunarvegi endar förin í dauða og í þessu tilfelli eilífum dauða. Eina ráðið til að forðast þau örlög er að snúa af helveginum áður en það er orðið um seinan -  iðrast og leita fyrirgefningar Guðs.

Meðan prestarnir velta fyrir sér fánýtum hlutum eins og litastefnu steindauðrar stofnunar er fólk að deyja andlegum dauða allt í kringum þá !

Hvað getur vakið slíka menn ?