BLESSUNARLAUS blessun

Um nokkurt skeið hef ég fylgst undrandi með sumum prestum þar sem þeir virðast keppast um það í fjölmiðlum að skora mörk í vinsældakeppni Tíðarandans sem sérstakir málsvarar samkynhneigðar !

Ég velti því fyrir mér hverskonar nám það sé sem þessir menn hafa stundað til að verða guðfræðingar, þegar þeir tala sem gamalgrónir kerfiskarlar sitt stofnunarmál og virðast eingöngu líta á kristna kirkju eins og hvert annað veraldlegt ráðuneyti.

Sumir þessara manna hafa birt langar greinar í blöðum varðandi samkynhneigð, þar sem þeir þvæla fram og aftur um kirkjusögulegt efni, ýmsar ákvarðanir kirkjuþinga, hin og þessi ummæli Lúthers  o.s.frv. o.s.frv.

Það er varpað stórum orðum í allar áttir en vísvitandi forðast að koma inn á kjarna málsins. Ekki er í einu orði minnst á Aðalpersónu lífsins, þá Persónu sem er algjör forsenda þess að kirkjan er til og ég spyr því í hreinskilni hjartans:

Hvar er Guð í þessu sambandi og Orð hans ?

Menn sem eiga öllum öðrum fremur að verja Heilaga Ritningu og boðskap hennar, hlaupa út og suður með efni hennar eftir kröfu þrýstihópa, sem virðast hafa það eitt í sigtinu að brjóta niður kristin gildi. Það þarf víst ekki að furða sig á því að maður eins og Sten Nilsson hafi talað um Satan sjálfan sem fyrsta frjálslynda guðfræðinginn !

Hvar eru þeir prestar staddir sem telja sig þess umkomna að blessa það sem Orð Guðs segir að sé ekki blessunarhæft ? Telja þeir sig orðna æðri Guði eða er Guð ekki til fyrir þeirra sálarsjónum ?

Þegar slíkir menn tala um að blessa það sem Orð Guðs segir að ekki sé hægt að blessa, um hverskonar blessun er þá að ræða ?  Að minni hyggju er þar aðeins í gangi merkingarlaust sjónarspil manna sem ganga ekki á Guðs vegum og hlýða ekki Orðinu sem eitt getur verið grundvöllur þess að þeir ræki starf sitt með eðlilegum hætti.

Slíkir prestar virðast vera með það eitt í huga að sækjast eftir hylli manna og háværir minnihlutahópar virðast eiga auðvelt með að fá þá til liðs við sig og sínar kröfur. En hylli manna er löngum skammgóður vermir og ég trúi því að það muni þessir skammsýnu hirðar fá að reyna áður en lýkur nösum.

Enginn þjónn kristinnar kirkju hefur rétt til að blessa það sem Orð Guðs segir ekki blessunarhæft. Svo einfalt er málið.

Ég hef tekið eftir því að menn virðast skammast sín svolítið þegar þeir tala um blessun með þeim hætti sem þeir gera, þeir tala ekki um Guðsblessun, þeir tala  um blessun kirkjunnar og sinn eigin vilja til að blessa þetta og hitt.

En ég gef ekkert fyrir slíkar blessanir. Blessun af hálfu presta er ekki mikils virði ef hún helgast ekki af Orðinu og sannleika þess. Þeir prestar sem tala um að blessa það sem Orðið dæmir sem synd bæta með því synd ofan á synd.

Blessun af hálfu Drottins er aftur á móti stórkostlegt undur. Að veita slíka blessun er ekki á mannlegu færi, nema fyrir sérstaka Náð Guðs og smurningu sem veitt er í því skyni að ofan, því eins og segir í bæn Davíðs konungs í Ritningunni, það sem Guð blessar er blessað að eilífu.

Hver sá sem breytir inntaki Orðsins gæti að sáluhjálp sinni !