Ræningjar þjóðarbúsins

 

Það er ljóst þegar litið er til tuttugustu aldarinnar, að hún var öld mikillar félagslegrar framfarasóknar á Íslandi. Ungmennafélögin blésu hverri nýrri kynslóð í brjóst eldmóði til nýsköpunar fyrir land og lýð, samvinnuhugsjónin byggði menn upp til samfélagslegrar þjónustu og verkalýðshugsjónin vann að því að draga úr misrétti og tryggja öllum mannsæmandi líf. Allt miðaði þetta í raun að sama marki, að byggja hér upp þjóðfélag jafnaðar og samstöðu.

Það má segja að vel hafi miðað um skeið og miklir sigrar verið unnir. En engin barátta af því tagi sem hér er verið að minnast á verður háð án fórna.

Heil kynslóð  lagði á sig erfiðustu byrðarnar til að koma þjóðinni upp úr aldagömlu fari og inn í tíma framfara og félagslegra umbóta. " Fáir njóta eldanna sem fyrstir kveikja þá, " er oft sagt þegar vísað er til frumherjanna sem fórna sér fyrir ávinning þeirra sem síðar koma.

Þessi félagslega sókn síðustu aldar fór að fjara út eftir 1970 þegar vaxandi tilhneigingar gætti hjá ýmsum öflum að heimta stöðugt stærri hlut af áunnum gæðum og um 1980 var annar andi að fullu farinn að verka hér, sendur hingað af erlendum Mammons öflum til að kynda undir sérgæskuna sem hér var fyrir. Hin félagslegu öfl brugðust fyrst í stað hart til varnar gegn þessum vágesti sem kynntur var undir nafninu " frjálshyggja." Það vantaði ekki að nafnið á óvættinni væri fagurt.

Þegar Sjálfstæðisflokkurinn tjaldaði frjálshyggjunni fyrst í kosningum, undir leiftursóknarformerkjum, var því mætt með slagorðinu " Leiftursókn gegn lífskjörum ! " Þá var fólkið í landinu enn ekki ginnkeypt fyrir fylgjendum gullkálfsins og gætti betur að sínu en síðar varð.

En á bak við tjöldin voru hinsvegar skuggalegir hlutir að gerast. Sérhagsmunaöflin voru að leggja drögin að kvótakerfinu, einu viðbjóðslegasta fyrirbæri Íslandssögunnar. Ávinningi samstæðrar þjóðar í landhelgismálunum átti að koma í hendur hinna útvöldu. Og þegar þetta helvítis kerfi komst á, var lagður grunnur að mestu ranglætismiðstöð sem starfað hefur í þessu landi.

Auðlind þjóðarinnar fór að mala gull fyrir sérhagsmunaöflin og ein afleiðingin varð mismunun í stórum stíl sem leiddi til þess á fáum árum að tvær þjóðir urðu til í þessu landi. Og ranglætið í kvótakerfinu sem gerði svonefnda sægreifa svo forríka, varð til þess að þeir og áhangendur þeirra urðu krónískri siðvillu að bráð. Þeir vörðu ranglætið af hörku af því að það þjónaði efnalegum hagsmunum þeirra. Þannig var margur góður maður afvegaleiddur og eyðilagður af anda Mammons.

Auðsöfnun útvalinna einstaklinga í kringum kvótakerfið, skapaði fjárfestingar af þeirra hálfu hér og þar. Allt í einu voru nokkrir einstaklingar sem ekki höfðu átt bót fyrir boruna á sér, orðnir gífurlega fjársterkir í okkar litla þjóðfélagi og valdamiklir að sama skapi.

Frjálshyggjan óð áfram og félagslegu öflin misstu hvert vígið af öðru í hafsjó hinnar yfirvaðandi einstaklingshyggju sem fylltist óseðjandi græðgi. Þjóðhagsstofnun var lögð niður, enda var hún bara sögð vera fyrir. Flestar varúðarreglur réttarkerfisins voru smám saman sniðgengnar. Hersveit hinna ungu fjármálasnillinga var í svo mikilli sókn að engin leið var að fylgja henni eftir á yfirveguðum nótum.

Ríkisvaldið var í höndum frjálshyggjumanna og þjónaði undir gerðir þeirra í kvótakerfi og öðru. Þannig byrjaði Hrunadansinn.

Spilaborg eftir spilaborg var hlaðið upp og ríkisstjórnin jafnt sem forsetinn dásömuðu snilld hinna íslensku oligarka, sem höfðu þó fengið allt í sínar hendur  á röngum forsendum. Leikföngin höfðu verið afhent þeim úr öryggisforðabúri þjóðarinnar.

Það var ekki svo lítið talað um útrásina á þessum tíma og litlu þjóðina sem var að leggja undir sig heiminn. Og menntunin var dásömuð en ekkert talað um reynsluna sem þarf að styðja menntun einstaklingsins svo hún komi að heilbrigðum notum. Hinir nýju goðorðsmenn voru ekki að hugsa um að byggja upp í kringum sig eins og gömlu hetjukarlarnir, Einar Guðfinnsson, Haraldur Böðvarsson eða Aðalsteinn Jónsson. Nei, þeir voru bara að hugsa um að verða ríkir og enn ríkari. Það virtist skipta þá litlu máli hvernig það ríkidæmi færi með aðra.

Og yfirþjóðin lifði í svellandi sælu gróðavímunnar meðan undirþjóðin barðist við að hafa í sig og á. Ríkisstjórnin snerist af einstakri þjónustulund kringum oligarkana og vildi stöðugt vita hvað hægt væri að gera fyrir þá ?

Forsetinn flaug um allar trissur með auðmönnum veraldar eins og hann væri eilífðarkóngur í Paradís norðurhjarans og glansveldið stækkaði eins og regnbogalituð sápukúla.

En svo varð sprengingin !  - sápukúlan sprakk allt í einu og froðukúfarnir þeyttust í allar áttir, en þeir voru ekki hreinir því óhreinindin innan í kúlunni höfðu verið svo mikil. Glansinn hafði bara verið að utanverðu !

Og þegar svo er komið er allri ábyrgðinni af bruðlinu vísað til undirþjóðarinnar, þá er það hún sem á að bjarga og bæta fyrir afglöp yfirþjóðarinnar.

Nú er þjóðarsáttartalið komið enn einu sinni í umferð og þá á almenningur að borga. Lífeyrissjóðir fólksins eiga að koma í stað milljarðanna sem oligarkarnir hafa sópað að sér og hirt.

Og Geir Haarde, Pétur Blöndal og allur íhaldskórinn syngur sama lagið undir lagboðanum " Það er engum um að kenna / allt fór þetta bara að renna ! " Kreppan í útlöndum er sögð valda öllum vandanum og þannig á að fela óstjórnina, græðgina, yfirganginn og helbláar ránshendurnar hér heima !!!

En málið liggur ljóst fyrir og almenningur veit hvað gerðist. Menn vita hverjir eru ræningjar þjóðarbúsins.

Það er ekki meiningin með þessum skrifum að krefjast þess að einhverjir verði hengdir fyrir alvarleg brot gegn þjóðarhag, en það er nauðsynlegt að það liggi ljóst fyrir hvað gerðist, svo hægt verði í framtíðinni að forðast þjóðhagslegt öfugstreymi af því tagi sem nú er í gangi.

Það verður að láta gullkálfa undanfarinna ára axla ábyrgð sína, ekki síst í sögulegu samhengi. Þeir hafa niðurlægt nafn Íslands og komið skammarstimpli á þjóðfélag sem búið var að koma til manns með ærnum fórnum.

Það á engin yfirþjóð að vera í þessu landi og engin undirþjóð heldur. Hér á að lifa sameinuð þjóð sem þekkir takmörk sín og virðir lög og rétt.

Hin góðu gildi geta aldrei haldið rótum í þjóðfélagi þar sem ranglæti og misskipting er við lýði, þar sem oligarkar eigingirninnar njóta sérkjara á ríkisins kostnað og frjálshyggjan fær að fara sem logi yfir akur.

Látum ekki ræningjana komast upp með meiri gripdeildir - snúum aftur til félagshyggjunnar og höldum áfram því farsæla verki sem hún stóð fyrir í þessu landi.

Ég legg svo til að kvótakerfið verði afnumið sem allra fyrst.