Burt með Kristján IX

 

Það er alkunna að sögulegar staðreyndir verða oft að lúta lágt þegar goðsagnir fara á flug. Það er eins og sagt er í kvikmyndinni  The Man Who Shot Liberty Valance , "Þegar goðsögnin gengur í bága við staðreyndir,  seturðu goðsögnina á blað."

Við Íslendingar eigum ýmsar slíkar goðsagnir sem ganga þvert á staðreyndir.

Það vita til dæmis flestir að Ingólfur Arnarson var ekki fyrsti landnámsmaður Íslands og sennilegast er að Írar hafi verið hér mun fjölmennari fyrir en almennt er viðurkennt. Þeir munu hinsvegar hafa verið drepnir, hraktir burt eða kúgaðir til þrælsstöðu. Kolskeggur Ýrberason hefði getað frætt okkur um margt ef hann hefði skilið einhver rit eftir sig sem hefðu verið varðveitt.

Náttfari mun ekki hafa þótt nógu mikil persóna til að fá nafnið fyrsti landnámsmaðurinn, enda mun hann hafa verið hrakinn burt af landnámi sínu af manni sem var miklu aflameiri en hann. Þannig mátti fyrsti Íslendingurinn ekki láta fara með sig !

Snorra Sturlusyni hafa löngum verið eignuð ritverk sem engin fullkomin sönnun liggur fyrir að hann hafi ritað. Styrmir fróði gæti þessvegna hafa verið höfundur þeirra sumra. En menn hafa óspart tileinkað Snorra verkin og sú goðsögn stendur.

Það hefur verið fjallað um Jón Arason Hólabiskup í ótal tilfellum sem einhverskonar frelsishetju Íslands. Vísir menn hafa étið það hver upp eftir öðrum að hann hafi barist fyrir íslenskum þjóðarmálstað gagnvart hinu hataða danska konungsvaldi. En það er hrein goðsögn.

Jón Arason var kaþólskur biskup á Hólum, hann átti sér eitt yfirvald fyrst og fremst, páfann í Róm. Meðan danski konungurinn var kaþólskur var Jón Arason dyggur konungsþjónn. Hann var ekki síður harðdrægur fyrir hönd kirkjunnar en Ögmundur Pálsson var í Skálholti. En svo ákvað Kristján III Danakonungur að ganga lúterskunni á hönd, enda langaði kauða að koma höndum yfir hin miklu auðævi kirkjunnar, gera klaustur upptæk í Danaveldi o.s.frv.

Þá rann Jóni Arasyni blóðið til skyldunnar, hann reis upp gegn konungsvaldinu í nafni páfavaldsins í Róm, ekki í nafni íslensku þjóðarinnar. Uppreisn hans var heimskuleg og vonlaus frá upphafi eins og sr. Sigurður sonur hans sá fyrir og jafnvel Ari sonur hans líka. En Ari kaus að fylgja föður sínum í dauðann eins og Skarphéðinn forðum Njáli og hefðu þeir báðir betur gert annað.

Eftir því sem kúgun kaþólsku kirkjunnar fjarlægðist hugsun manna og kúgun konungsvaldsins óx, fóru menn að dýrka Jón Arason fyrir þessa uppreisn gegn kónginum. Menn kusu að gleyma því að hann tók afstöðu gegn kónginum vegna páfans og kaþólsku kirkjunnar. Hann var þannig gerður að frelsishetju á fölskum forsendum. Í raun og veru skildi lítið á milli Ögmundar Pálssonar og Jóns Arasonar, enda sáu þessir keppinautar við vaxandi ásókn konungsvaldsins, að þeir voru að verja sameiginlega hagsmuni. Jón Arason mun þó hafa haft það fram yfir Ögmund, að geta verið leiftrandi húmoristi þegar þannig stóð á.

Goðsögnin um Jón Arason mun lifa áfram þó staðreyndir sögunnar mótmæli henni.

Og svo er það Kristján IX, einn mesti erki-afturhaldskóngur sem Danmörk hefur burðast með í sinni sögu. Íslendingar margir hverjir héldu ekki vatni 1874 yfir hrifningunni á kóngsa og þjóðskáldið orti " Með frelsisskrá í föðurhendi, þig fyrstan konung Guð oss sendi " ! Þvílíkur samsetningur !

Kristján IX kom áreiðanlega ekki með stjórnarskrá og löggjafarvald til okkar af fúsum vilja og þaðan af síður var hann einhver sending til okkar frá Skaparanum. Hann hefði vafalaust verið manna ánægðastur ef hann hefði séð einhvern Estrupinn halda lýðnum niðri hérlendis. Það er því argasta skömm að hafa styttu af þessum aristókrata fyrir framan stjórnarráðshúsið í Reykjavík. Aumingja Hannes að þurfa að búa við þann falska félagsskap !

Nær hefði verið að hafa þar styttu af Friðriki VIII sem var miklu geðþekkari maður og okkur Íslendingum velviljaður, en annars á hvergi að hlaða undir kónga og þessháttar hyski. Nóg er að fortíðin skuli vera full af því slekti og það ætti hvergi að vera til í dag !

Konungsmerki og kóróna ætti auðvitað ekki að sjást á alþingishúsinu. Hvað erum við að gera með slíkt á húsi sem á að vera frelsismusteri lýðréttinda þjóðarinnar - eða eru konungsþrælar enn að störfum þar ?

Pétur Blöndal alþingismaður sagði nýlega í Kastljósi varðandi forsetaembættið, að í tíð Ólafs Ragnars hefði embættið færst nær einhverskonar kóngastigi og það er nokkuð til í því. Pétur sagði að við Íslendingar vildum enga kónga og það er líka talsvert til í því, en það hafa nú samt margir viljað vera kóngar hér og með sína hirð. Flestir slíkir smákóngar hafa náttúrulega verið Bláhandarmenn.

En Pétur Blöndal starfar væntanlega í alþingishúsinu og situr þar sem aðrir þingmenn undir kórónu Kristjáns IX. Það fylgir því varla nein blessun !

Ef alþingi Íslands, sem hefur fallið mjög í áliti hin síðari ár meðal landsmanna, verður einhverntíma aftur fært um að vera sú brjóstvörn lýðræðisins, sem ætlast er til að það sé í þessu landi, þarf það að sitja í húsi sem er laust við tákn um blekkingar liðinnar sögu og erlenda áþján.

Alíslenskt merki á að sjálfsögðu að vera framan á húsinu og vel færi á því að táknmynd Fjallkonunnar væri sett upp á alþingishúsið, ef til vill eftir þeim hugmyndum sem koma fram í teikningum Gröndals.

Burt með styttuna af Kristjáni níunda af stjórnarráðsblettinum og burt með kórónu hans af alþingishúsinu. Slík tákn eiga aðeins heima á ruslahaug sögunnar.

Hvað skildu þeir áar okkar sem flýðu hingað forðum undan konungsvaldi segja,  ef þeir vissu að Alþingi Íslendinga bæri yfir sér konungsmerki ?

Þeir myndu varla telja að afkomendur þeirra væru frjálsir menn !