Kaldhæðni sögunnar

 

Þegar sameinuð auðvaldsöfl landsins ákváðu á sínum tíma að bjóða aðstöðu hér fyrir erlent herlið, lá auðvitað fyrst og fremst að baki sú hugsun að þéna á hlutunum hvort sem svínaríið yrði meira eða minna. Þjóðleg sjónarmið áttu þar engan hlut að máli og þjóðaratkvæðagreiðsla um málið kom ekki til greina, því menn í hernámsflokkunum vissu að mikill meiri hluti þjóðarinnar var á móti þessu.

Ástæðan fyrir því að Bandaríkjamenn vildu fá aðstöðu hér var fyrst og síðast ótti þeirra við Sovétríkin og þannig varð tilvist kommanna fyrir austan alla tíð meginforsendan fyrir því að íslenska auðvaldið gat vaðið í bandarísku fé í fulla hálfa öld. Allt hermangið og þessi mikla auðsuppspretta byggðist á því að Óvinurinn væri til staðar.

Þegar Sovétríkin voru lögð niður 1991 var forsendan fyrir bandaríska herliðinu hér brostin og Kanar vildu bara fara að haska sér burt.

En íslenska auðvaldið barðist við það í nokkur ár að reyna að halda í þá og vildi umfram allt ekki missa spenana sem það hafði tottað af áfergju í heilan mannsaldur. Sumir svínaldir kapítalistar á suðvesturhorninu fóru jafnvel að tala af tregasárri eftirsjá um  " hina góðu tíma þegar Sovétríkin voru til !"

Það fór nefnilega smám saman að renna upp fyrir þeim að það voru Sovétríkin sem höfðu með tilvist sinni skapað þeim þann ofsagróða sem þeir höfðu haft í öll þessi ár. Bandaríkjamenn voru ósparir á dollarana meðan þeir voru haldnir af óttanum við vofu kalda stríðsins, en þegar Sovétríkin liðu undir lok hvarf sú vofa með þeim.Það var engin ástæða lengur til að moka bandarískum fjármunum í einhverja hægri karla hérlendis - það var ekki lengur nein hætta á ferðum.

En við þessar breyttu aðstæður urðu hinir oföldu hermangarar alveg grútfúlir út í " verndarana ", sem svo hikstalaust hlupu frá heilögum skyldum sínum, og völdu þeim hin verstu orð. Þannig reyndist hin vestræna bræðralagsást tál eitt og froða, þegar peningarnir lágu ekki lengur á lausu í Pentagon fyrir undirtyllur heimsvaldastefnunnar bandarísku norður í Dumbshafi.

Jafnvel Davíð hinn almáttugi gat ekki talið Könum hughvarf þó hann færi til Washington og grátbæði Bush og Rumsfeld  báða tvo, um framlengingu á hervistinni hér. Samt voru þessir þrír menn áreiðanlega í einum anda varðandi flest önnur mál.

Suðurnesin sukku í víl og volæði þegar herinn var farinn og grétu sín Gósen ár.

" Ó, bara að Sovétríkin hefðu ekki liðið undir lok, þá værum við enn í gulldyngjunni miðri " hljómaði víða frá munni manna og jafnvel inn í miðri Keflavík !

Svona er kaldhæðni Sögunnar oft mikil.

Menn bíða eftir því að einhver eða eitthvað lognist út af, en þegar það gerist verður það stundum með þeim hætti að þeir standa sjálfir miklu verr að vígi á eftir. Það er aumt að vita harðsvíraða, Pentagon-innmúraða kaldastríðsgaura, óska þess nú heitt og innilega að gömlu, góðu tímarnir, þegar dollararnir runnu stanslaust í hendur þeirra, komi aftur.

Og samraddaðir tauta þeir ofan í bringu eins og heilaþveginn sértrúarsöfnuður:

" We want the Soviet Union back and an open Pentagon purse !!!

Í hugum slíkra virðist stöðugt hljóma slitin plata frá liðinni tíð, plata sem gengur út á stefið " Give me the Old Time Religion " !

Stórkapítalistarnir hér voru nefnilega einskonar íslenskir aðalverktakar sem gerðu út á kommagrýluna. Þegar hún hvarf hætti bandaríska gullgæsin fljótlega að verpa eggjum sínum í skaut þeirra og því fór sem fór.

Sic Transit Gloria Mundi...................!