Um sérfræðiálit og lögfræðingaveislur !

 

 

Það er erfitt í dag fyrir almenna borgara á Íslandi að leita réttar síns fyrir dómstólum. Það er nefnilega orðið of dýrt fyrir venjulegt fólk.

Það saxaðist drjúgt á gjafsóknarréttinn meðan svokallaðir sjálfstæðismenn sátu að völdum, enda ekki til þess ætlast af patríseum þessa lands að óvaldir plebejar njóti slíkra lagaréttinda. Lögfræðingar eru því nú til dags dýr munaðarvara sem almennt fólk hefur lítil efni á. Jafnvel Bónusveldið með alla sína tekjuliði fann sárt fyrir þeim kostnaði sem það varð fyrir í hinum alræmda málarekstri sem varð eitt mesta vindhögg í sögu ákæruvalds þessa lands. Þar sást glöggt að jafnvel viðskiptaveldi geta fundið fyrir lögfræðingakostnaði svo um munar.

Lögfræðingastéttin virðist þrífast best við vaxandi ranglæti en dragast saman á þeim tímum þegar meira réttlætis er gætt. Aukið vantraust milli aðila í þjóðfélaginu býður, eftir því að dæma, upp á miklu meiri tekjur í vasa lögfræðinga. Þar sem þeir virðast nánast orðnir ómissandi milliliðir í flestum málum, má hiklaust halda því fram að mannleg samskipti séu orðin óheilbrigð. Sem sagt - þar sem enginn getur öðrum treyst, virðist lögfræðingastéttin blómstra !

Í samfélagi þar sem ekkert traust ríkir, þekkjast engin handsöl eða að mál séu leyst með beinum hætti milli manna. Allt þarf að skoðast og yfirfarast af lögfræðingum í bak og fyrir og það kostar sitt.

Í stuttu máli sagt, ætti því að mega ganga út frá því með einfaldri röksemdafærslu, að það þjóðfélag sem þurfi á fæstum lögfræðingum að halda, sé líklegast til að vera á nokkuð góðu stigi hvað traust varðar. Íslenska samfélagið er það ekki, enda eru lögfræðingar hér á hverju strái og virðast allir hafa meira en nóg að gera.

Í fleiri en færri tilvikum virðist starf þeirra felast í því að sjá um innheimtu með einum eða öðrum hætti. Það er, að skilningi margra, fólgið í því að ganga hart að illa stöddu fólki í nafni misréttislaga landsins.

Það er nokkuð síðan einn góður kunningi minn sagði við mig : " Ekki gæti ég  hugsað mér að vera lögfræðingur því mér verður bókstaflega illt þegar ég  hugsa til stéttarinnar og þess sem mér sýnist hún ganga fyrir ! "

Eitthvað myndi þessi maður segja núna ef hann gæti horft á stöðuna í dag, en hann er nú horfinn úr heimi, og ég á ekki von á því að það séu margir lögfræðingar að angra hann á þeim slóðum þar sem ég hygg hann nú vera.

Stephan G. sagði í vísunni góðu: " Löngum var ég læknir minn / lögfræðingur, prestur/ smiður, kóngur, kennarinn,/ kerra, plógur, hestur.

Það væri ekki amalegt að geta verið sjálfum sér svo nógur og sérstaklega með tilvísun til lögfræðinnar.

Við skulum ekki gleyma því að traust er grundvöllur allra mannlegra samskipta. Þegar ráðamenn og ræningjar hafa leikið þjóðfélag okkar eins grátt og raun ber vitni, svo að allt traust er farið, er það klárt og víst að púkarnir á fjósbitum samfélagsbyggingarinnar fitna hvarvetna á okkar kostnað. Reynum því að vinna upp aftur traust í samskiptum og stefnum að því að leysa sem flest mál - án milligöngu lögfræðinga.

Það mun áreiðanlega bæta þjóðfélagið, því það er sama hvort við tölum um hagfræðinga eða lögfræðinga eða aðra fræðinga - þeir eiga ekki sem slíkir að stjórna þjóðfélaginu, að minnsta kosti ekki meðan við eigum að heita borgarar í lýðfrjálsu landi.

Mér verður stundum hugsað til þess sem Lúðvík Jósepsson sagði í sjónvarpsviðtali þegar hann kvaddi stjórnmálasviðið. Það var efnislega eitthvað á þessa leið :

" Mér sýnist því miður stefna í það að sérfræðingar fari að ráða hér of miklu. Það er eðlilegt að hafa þá til ráðuneytis ef þurfa þykir, en þeir eiga ekki að ráða gangi mála. Það eru hinir þjóðkjörnu fulltrúar sem verða að taka hinar endanlegu ákvarðanir. Það eru þau varnaðarorð sem ég vil beina til komandi forsvarsmanna lands og þjóðar. "

Þarna var Lúlli karlinn glöggur sem oft áður, því hver hefur raunin orðið ?

Það er ekkert hægt að gera í efnahagsmálum og viðskiptalífi nema sérfræðiálit  útlærðra hagfræðinga liggi fyrir, það er ekkert hægt að gera í stjórnmálum og dómsmálum nema sérfræðiálit útþaninna lagaspekinga liggi fyrir !

Allt er orðið svo flókið í samskiptum og verður auðvitað enn flóknara í meðförum sérfræðinganna. Þannig auka þeir stöðugt mikilvægi sitt á kostnað samfélagsins og þannig hefur traustið í samfélaginu hrunið eins og svo margt annað í þessu landi.

Er ekki löngu kominn tími til að leita uppi gömlu göturnar, gömlu gildin, endurheimta þjóðlegu samviskuna og sómatilfinninguna, og umfram allt traustið í mannlegum samskiptum ?

Það verðum við að gera sjálf, því sérfræðingarnir gera það ekki fyrir okkur, hvorki hagfræðingar, lögfræðingar eða yfir höfuð nokkrir á meðal patrísea  samspillingarkerfisins.