Þjóðin gefur en þjóðin ,,verður að borga" !

 

 

 

Eitt af síðustu verkum fyrrverandi forsætisráðherra í embætti, virðist hafa verið að láta taka saman bókarkorn nokkurt í tilefni 80 ára afmælis lýðveldisins. Þetta átti að vera gjöf til þjóðarinnar á þessum tímamótum, en trúlegt þykir mér að þjóðin hafi verið látin borga þetta uppátæki að fullu og öllu !

 

Og þegar maður skoðar þessa bókargjöf og pólsku textana sem fylgja, fer maður ósjálfrátt að hugsa um ástkæra, ylhýra málið, sem allir segjast vera að vernda. Hverskonar upphafning íslensks kjarna-gildis í þjóðmenningu okkar er það, að þýða hvert einasta orð á íslensku yfir á pólsku, jafnvel á einhverju sérhönnuðu útgáfufyrirbæri, sem á að vera þjóðinni til heiðus ? Lengi framan af voru ótal námskeið, greidd af ríkinu og ASÍ, til að kenna innflytjendum málið ? En nú er allt þýtt ofan í þá og undirstrikað um leið að það sé engin þörf fyrir þá að læra íslensku !

 

Og þjóðin er látin borga, borga hverja heimskuögn og hégómadellu sem alveg veruleikafirrt forustufólk, sem virðist lifa í skýjaborgum skólakenninga, lætur sér til hugar koma. Alltaf er þjóðin látin borga. Skyldum við aldrei geta komið okkur upp frambærilegu forustuliði, er það alveg gjörsamlega ómögulegt á þessum síðustu og verstu tímum ?

 

Þjóðin er nefnilega forustulaus með öllu, það blasir við öllum sem vilja sjá. Sjálfstæðið er farið í sellofanumbúða-ómennsku til Brussel, fjárhagurinn er alfarið kominn í hendur Nató og Úkraínu og ekkert virðingarvert að verða eftir í íslenskum höndum. Öll völd eru komin til erlendra aðila !

 

En þrátt fyrir ótrúlega vesalmennsku síðustu tíma, verður Ísland að vera áfram Ísland, ekki North Poland og á Íslandi, á samkvæmt öllum gildandi ákvæðum laga, íslenska að vera hið löghelgaða tungumál. Þeir sem hingað koma og setjast hér að, geri bara svo vel að læra íslensku. Það er það minnsta sem þeir geta gert fyrir allt það sem gert er fyrir þá !

 

Þannig verjum við þjóðtungu okkar best, tungu sem staðist hefur meira en þúsund ára raun og auðgað menningu okkar og mennsku meira en flest annað. Það er tungan okkar sem hefur gert það að verkum að við erum til í dag sem þjóð !

 

Annars værum við löngu horfin í þjóða-hafið, gleymd af öllum. Ef við týnum tungunni, dýrmætustu eign okkar, þá er íslenska þjóðin búin að vera og öll mannleg reisn í þessu landi verður þar með endanlega horfin. Er ef til vill verið að stefna að því ?

 

Við Íslendingar stóðum af okkur norsku yfirgangsáhrifin og dönsku árásina, og erum að berjast við ensku árásina og nú virðist pólsk árás á þjóðgildi okkar vera í uppsiglingu. Og enginn er að verja íslenska þjóðarhagsmuni, allra síst þau yfirvöld sem kalla sig íslensk en eru það tæpast lengur. Þau virðast hafa gengið að fullu í björg hinnar erlendu ásælni í algjörri andstöðu við allt sem íslenskt er og íslenskan anda liðinna alda !

 

Það á víst að vera einn löghelgaður dagur á ári, sérútvalinn heiðrunardagur, vígður íslenskri tungu. En stundum efast maður um að svo sé, því það virðist svo margt falskt við framsetninguna á þeim gjörningi. Og raunar virðist full þörf á því að spyrja í fullri alvöru: Þurfa ekki allir dagar ársins að vera dagar íslenskrar tungu ?

Hugað að mannlífsmyndum !

 

 

Kári Stefánsson, er að minni hyggju, undarlegur maður. Stundum fannst manni hann hafa ýmislegt gott fram að færa hér á árum áður, en þegar dýpra er kafað í líf hans og það betur skoðað, virðist raunhæf eftirtekja hvað varðar manneskjulegan og samfélagslegan ávinning eiginlega verða afskaplega rýr, sem er auðvitað leiðinlegt fyrir manninn !

 

Kári Stefánsson virðist eiginlega vaxa því meira að yfirlæti sem hann eldist meira, og finnur kannski þar að auki, að honum fer aftur við ásókn ellinnar, eins og öðrum mönnum. Líklega finnst honum að einhver allt önnur lögmál eigi að gilda um hann, svo sérstakan og merkilegan mann !

 

Það er kannski vegna þess hvað hann finnur sárt til þess að svo er ekki, að hann er í stígandi ergelsi sínu jafnvel farinn að formæla Skaparanum. Skyldi vera hægt að komast öllu lengra í heimskulegum uppreisnaranda frá stöðu mannlegrar smæðar ? Það sýnir sig í þessu, að Guð vors lands og lands vors Guð er Kára Stefánssyni greinilega ekki að skapi og hann tekur sér umsvifalaust dómsvald yfir Dómaranum mikla í hávísindalegum hroka sínum !

 

Það hafa svo sem aðrir menn gert slíkt áður, menn sem hafa líklega verið af svipuðu tagi sjálfsupphafningar og Kári Stefánsson, en það er sammerkt með þeim, að þeir hafa allir farið illa að lokum. Ég geri því ráð fyrir, að Kára okkar Stefánssyni farnist ekki öllu betur, miðað við þá braut sem hann gengur og hefur valið sér, þó lengi sé von til að menn kunni að sjá að sér !

 

Hroki Kára Stefánssonar virðist samt kominn á það stig, að hann verður vafalítið héðan af fylgja mannsins til hans hinstu stundar. Ef svo fer sem allt bendir til, verða það samt dapurleg örlög fyrir mann sem á margan hátt hefði annars getað orðið landi og þjóð gagnlegur liðsmaður í baráttu góðra mála. En gæfa og gjörvileiki fer víst ekki alltaf saman og stundum alls ekki. Sálarlegir innviðir manna geta sannarlega verið með ýmsu móti !

 

Í upphafi mun Kára Stefánssyni samt sem áður, og að öllum líkindum, hafa verið gefið sæmilegt veganesti til síns lífs-ferðalags, en öll virðist sú náttúrulega innistæða hafa farið einhvernveginn á víð og dreif, í óstýrilátum kolli þessa egohlaðna sérhyggjumanns. Ef til vill hefur það átt sér stað, vegna svo til algerrar yfirtöku frjálshyggjulegrar ham-farabreytingar í hugsun hans, kannski blandaðri auðsöfnunarlöngun og vísinda-legri efnishyggju !

 

Aumingja Kári Stefánsson, einhvernveginn virðast hlutirnir ekki hafa gengið upp eftir væntingum hans og eitthvað brenglað útreikninga hans varðandi framtíðarsýn hans til eigin afburðamennsku. Og nú valda vonbrigði hans því sennilega, að hann virðist bara rótast um eins og naut í flagi, með hugann fullan af geðillsku, svo hann hatast jafnvel við Skaparann !

 

En svona geta vísindi farið með suma menn, að þau gefa þeim kannski eitthvað, en svipta þá oftast einhverju sem er og ætti að vera þeim miklu dýrmætara mál. Ekki virðist þannig neinn sérstakur andlegur vöxtur vera sýnilegur í framferði Kára Stefánssonar og ætlaðri þroskagöngu hans í lífinu !

 

Það gæti því hugsanlega vísað til þess, að sem fyrirmynd hljóti hann að teljast varhugaverð persóna fyrir yngri aðila þess guðdómlega sjónarspils sem lífið er, þrátt fyrir allt. Og ef svo reynist í raun, þá verður að segjast, að ekki hafi þar málum verið vel stýrt til vegsemdar !

 

Eitthvað virðist eiginlega hafa skilað sér sem einhverskonar útafkeyrsla í frama-draumum Kára Stefánssonar. Eitthvað átti að verða en varð ekki. Mér dettur í hug vísa sem Guðmundur Jóhannesson frá Útibleiksstöðum, maður búsettur á sínum tíma á Hvammstanga, orti eitt sinn, er hann gekk til vinnu sinnar að morgni dags, og fann dauðan smáfugl í drullupolli á bæjargötunni :

 

,,Hér hefur gæfan gæskuhlý,

gleymt þér, veslings stráið.

Það hafa fleiri fleygir í

forarpollum dáið !“

 

Kannski gleymdi gæfan Kára Stefánssyni og kannski fór líf hans í allt annan farveg en hann hefði sjálfur helst kosið. Kannski hefur einhver beiskja gert hann viðskota-illan og fráhrindandi, eins og margir Íslendingar sem þjóna erlendum öflum gjarnan verða ? Kannski finnst honum hann hálfpartinn vera eins og dauður smáfugl í drullupolli erlends auðvalds ? Því segi ég bara, aumingja Kári Stefánsson !

 

En það er engum manni til góðs að fyllast reiði út í Skaparann og hafa allt á hornum sér í því sambandi. Og sannur Íslendingur, sonur íslenskrar þjóðmenningar, ætti ekki að haga sér þannig. Kári Stefánsson stækkar sig ekki með slíkum málflutningi og verður þvert á móti ógeðfelldari maður fyrir vikið !

 

Flest bendir til dæmis til þess, að Stefán faðir hans hafi verið miklu geðugri maður en hann, og tel ég nánast víst að svo hafi verið. Get ég meira að segja sagt nokkra sögu því til staðfestingar og geri það hér með :

 

Einu sinni kom Stefán Jónsson með Ragnari Arnalds á almennan stjórn-málafund sem Ragnar hafði boðað til á Skagaströnd, en þá var Ragnar þingmaður Alþýðubandalagsins á Norðurlandi vestra en Stefán þingmaður sama flokks á Norðurlandi eystra !

 

Mér er það minnistætt að nokkrir íhalds-karlar voru fyrir fundinn að nöldra yfir því af hverju Ragnar væri að draga þennan karlfjanda að austan með sér á fundinn, hann gæti verið á fundum í sínu kjördæmi en ætti ekkert erindi til Skagastrandar. Þvílíkt uppátæki það væri eiginlega í kommaþingmanninum, að draga annan slíkan með sér, sem ekkert erindi ætti á þennan fund ?

 

Þannig var tónninn í þessum íhaldsliðum, sem oft endranær, en enginn kippti sér upp við þann kurr og fáir munu líklega hafa vitað, að það voru fjölskylduleg tengsl milli Ragnars og Stefáns, sem gátu kannski gefið fulla skýringu á því hversvegna þeir voru þarna saman á ferð, en það er önnur saga !

 

En svo var þessi fundur settur, Ragnar flutti yfirlitsræðu um stöðu stjórn-málanna í landinu og nokkrir fundarmenn báru fram fyrirspurnir. Fundurinn var mjög formlegur eins og svona fundir voru yfirleitt og eru líklega enn. Svo fór að koma að því að dagskrá yrði tæmd og fundarslit framundan !

 

Þá bað Stefán Jónsson, aðkomumaðurinn að austan, um orðið undir liðnum Önnur mál. Og það vantaði ekki að fundurinn hæfist með það sama á hærra stig, því maðurinn tók strax flugið og fór bókstaflega á kostum í máli sínu. Stefán hélt þarna alveg bráðskemmtilega tækifærisræðu, kryddaða með skrítlum og lifandi gamanmálum. Framsetning og tjáning ræðumanns á nánast hverju orði var slík, að menn lágu bara í hlátri út um allan sal !

 

Jafnvel hundfúlir íhaldskarlarnir gleymdu sér og hlógu með. Þeir urðu bara mannlegir greyin, aldrei þessu vant, enda var þetta óborganleg stund !

 

Stefán Jónsson veitti fundarmönnum þarna mikla og ánægjulega upplifun. Hann hafði sannarlega átt erindi á fundinn eins og allir fundu. Ekki held ég að Kári sonur hans hefði getað leikið þessa framgöngu eftir honum, enda maður af allt annarri og líklega þyngri gerð. Stefán Jónsson var eftirminnilegur persónuleiki !

 

Margir feður hafa trúlega upplifað það í lífi sínu, að synir þeirra hafi snúist gegn flestu af því sem þeir hafa barist fyrir og jafnvel virtst vilja hugsjónir þeirra feigar. Benjamín Franklín reyndi það til dæmis í sínu lífi. Við slíku er í sjálfu sér lítið að gera eða segja, því hver einstaklingur þjónar sínu eðli eins og hann er maður til !

 

Ekki held ég að Stefán Jónsson og Kári sonur hans hafi átt sérlega mikla samleið á hugsjónalegum lífsgrundvelli, en hvor þeirra um sig hlýtur væntanlega að fá þau eftirmæli sem hæfa, eins og aðrir menn við hinstu skil. Stefán Jónsson er mér þó og verður miklu hugstæðari maður en Kári Stefánsson getur nokkurntíma orðið !

Nokkur orð um Stalíngrad-sverðið !

 

 

 

Á fundi leiðtoga Bandamanna í Teheran í nóvemberlok 1943 afhenti Winston Churchill forsætisráðherra Bretlands Jósef Stalín leiðtoga Sovétríkjanna hið svonefnda Stalíngrad-sverð. Það var gjöf frá Georgi VI. Bretakonungi og bresku þjóðinni til íbúa og verjenda Stalíngrad, gefið í minningu hins mikla sigurs sem þar var unninn á herjum nasista !

 

Churchill segir í frásögn sinni af atburðinum, að Stalín hafi lyft sverðinu að vörum sér og kysst það og afhent það síðan Voroshilov marskálki ,,who dropped it.“ Hinn ofmetni breski sagnfræðingur Antony Beevor lýsir afhendingu sverðsins með sínum hætti og dregur eins og hann virðist eiga vanda til, athyglina frá aðalatriði að aukaatriði. ,,Voroshilov tók svo klaufalega við sverðinu að hann missti það niður á gólf !“

,,Ó, þessir Rússar, geta þeir aldrei gert neitt rétt,“ andar frá texta Beevors eins og trúlega er til ætlast. En hverju halda menn á lofti og hvernig lýsa menn atburðum ? Er sannleikurinn einhvers virði eða þarf að hagræða honum svolítið ?

 

Kjarni málsins var auðvitað og er sú staðreynd, að breski kóngurinn ásamt breskum stjórnvöldum var að heiðra Rússa með þessari gjöf, heiðra þá fyrir ofurmannlegt afrek, sem allir virtust gera sér grein fyrir á þessum tíma, að hefði verið unnið. Beevor segir, sem við mátti búast, að Churchill hafi gert stundina minnistæða með málsnilld sinni, hvað annað, en hann reynir samt sem áður um leið, samkvæmt eðli sínu og innræti, að kasta rýrð á Rússa með frásagnarmáta sínum. Hann reynir þannig að gera þessa heiðursstund Rússa að heiðursstund Breta !

 

Hinsvegar er það nokkuð táknrænt fyrir breskar hefðir, eins og þær þekktust meðan Bretar voru og hétu, að fara þessa leið, og láta búa til þetta heiðurssverð í aristókratískum aðalsanda fyrri tíðar. En eftir stendur samt, að árið 1943 gerðu Bretar sér einhverja grein fyrir hetjudáðum Rússa við Stalíngrad og vildu heiðra þá fyrir vikið !

 

Síðar meir virðist sá skilningur hinsvegar hafa tapast mikið til, eftir stofnun Nató og upprennandi kalt stríð. Þar við bætist, að Bretar munu líklega alla tíð hafa verið ófærir um að setja sig í þau spor sem stigin voru við Stalíngrad, og ekki síst þegar frá leið !

 

En hvað skyldi hafa orðið um þetta sögulega sverð, þessa bresku snilldarsmíði ? Eftir því sem best verður vitað, á það að vera meðal sýningargripa á Minningar-safninu um Orustuna við Stalíngrad í Volgagrad í Rússlandi. Eftir að hafa farið um hendur Búdennís marskálks, Churchills, Stalíns og Voroshilovs marskálks, á sverðið nú að vera geymt á þessu safni !

 

Umrætt sverð er vitnisburður um samskipti Breta og Rússa, löngu fyrir þá huglægu sverðsgjöf sem Boris Johnson forsætisráðherra Breta færði Rússum fyrir ekki alls löngu, með vondum afskiptum sínum af málefnum Úkraínu, þar sem hann kom í veg fyrir að fasistastjórnin í Kiyv héldi gerða friðarsamninga við þá og hvatti þess í stað til stríðs !

 

Svona getur mönnum nú farið illa aftur í þjóðlegum skilningi á tiltölulega stuttum tíma. En samt verður að viðurkennast að jafn aumur maður og Boris Johnson er auðvitað langt frá því að vera heppilegt mannlífseintak fyrir hönd Breta, til slíkrar viðmiðunar !

 

Stalingrad sverðið er og verður vafalítið merkur minningargripur um fyrri tíðar viðhorf Breta gagnvart heiðrunarmálum, jafnvel þegar Rússar eiga í hlut. Sinn er siður í landi hverju og allt hefur líklega til síns ágætis nokkuð !

 

En gaman hefði verið að vita hvernig þáverandi leiðtogar Sovétríkjanna hafi í raun litið á þetta mjög svo brodd-borgaralega heiðrunarframlag Breta, þó þeir hafi líklega kurteisinnar vegna, tekið því öllu vingjarnlega, – nema kannski – eins og aðalatriðið verður auðvitað hjá Antony Beevor - klaufinn Voroshilov !

Nokkur orð um guðföður Nató !

 

 

 

 

James Forrestal hét maður sem var um skeið flotamálaráðherra Bandaríkjanna, hann tók við er Frank Knox dó 1944. Forrestal var síðan fyrsti svonefndi varnarmálaráðherra Bandaríkjanna og þótti frá byrjun afskaplega fjandsamlegur Sovétríkjunum. Það var á þeim árum sem Harry Truman var tekinn við sem forseti þar vestra, en eins og almennt er vitað en yfirleitt ekki talað um, var Truman aldrei fær um að vera forseti Bandaríkjanna !

 

Truman var bara lítill, hræddur maður sem tók við starfi sem hann var enganveginn fær um að gegna. Sá sem var fyrirrennari hans þótti mikilhæfur maður, en hann tók skyndilega upp á því að deyja, en hafði alveg gleymt því að setja Harry inn í málin, því hann taldi sennilega að það þjónaði litlum tilgangi. Svo Truman varð að taka við, eins og Eleanor Roosevelt sagði honum blátt áfram og umsvifalaust : ,,Nú er komið til þinna kasta Harry, ábyrgðin er núna á þínum herðum !“

 

Og Truman, óhæfur til ábyrgðar og titrandi á taugum, byrjaði nánast sinn feril á því að láta varpa tveimur kjarnorkusprengjum á Japan, sennilega svona til að vara Rússa við því að Bandaríkjamenn ættu slík vopn. Hershöfðingjarnir voru líka ólmir í að prófa þau og voru eins og börn með nýtt leikfang !

 

Þessi nokkur hundruð þúsund óbreyttu borgarar sem drepnir voru í þessum ómannlegu og óþörfu árásum virtust hreint aukaatriði. Þar með gerðu Bandaríkjamenn sig seka um glæp sem engin önnur þjóð hefur drýgt til þessa, hvað sem verður. Síðan hefur Japan fylgt Bandaríkjamönnum í einu og öllu, eins og barinn hundur fylgir húsbónda sínum !

 

Auðvitað vissu margir í bandaríska stjórn-kerfinu af veikri stöðu Trumans og vildu ráðskast með greyskinnið. George C. Marshall var einn af þeim frekjudöllum, annar var Douglas MacArthur. Það er auðvitað töluvert matarmikil saga til af samskiptum þessara manna, en það er ekki efni þessa pistils !

 

En víst er líka að James Forrestal hvíslaði mörgu í eyra Trumans forseta á þessum árum, sem líklega var - efnislega séð - óhollt fyrir báða. Enda fór svo að lokum, eftir nokkuð stormasöm samskipti undir það síðasta, að Truman losaði sig við þennan varnarmálaráðherra sinn, og hafði vafalaust sínar ástæður til þess. Eftir það fór Forrestal nánast lóðbeint niður á við, hvað andlegt ásigkomulag snerti !

 

En við þessar óburðugu aðstæður var Atlantshafsbandalagið einmitt stofnað. Það voru engin heilbrigð skilyrði til staðar við þá fæðingu enda hefur afraksturinn löngum sýnt það. Umskiptingur var leiddur til fæðingar og heimurinn varð skiljanlega mun verri og vafasamari mannkynsbústaður fyrir vikið !

 

Svo gerðist það, eftir nokkurn tíma í embætti, að Truman fór að halda að hann réði við starf sitt. Þá gekkst hann upp við valdið eins og litlir karakterar gera yfirleitt. Hann rak MacArthur sem dirfðist að véfengja vald hans og gekk á ýmsu í þeirra skiptum. Þó eru allar líkur á því að Truman hafi ekki átt annan kost en að láta MacArthur fara, en það er önnur saga. Hér er hinsvegar meiningin að fjalla um James Forrestal, hinn brothætta, guðföður Nató !

 

Þannig fór nefnilega, upp úr framan-greindri atburðarás, að Forrestal fékk einhverja slæmsku í toppstykkið og fór að truflast verulega. Geðveiki sú sem ásótti hann, gekk út á það, að hann taldi sig vera í stöðugri hættu fyrir ofsóknum óvina, nánar tiltekið Rússa. Ekkert gat linað ótta og sálarkvalir mannsins, og svo fór að hann endaði ævi sína 22. maí 1949 57 ára gamall, sem sjúklingur á geðsjúkrahúsi. Hann varpaði sér þar út af 16. hæð, æpandi hástöfum, að Rússarnir væru að koma. Jafnvel fyrrverandi varnarmálaráðherra Bandaríkjanna þolir ekki slíkt fall. Svo aumingja Forrestal dó !

 

Geðveikin sem fór með manninn, gæti alveg heitið Forrestalíska og hástig hennar og lokastig þá Forrestalíníska. Það sem einkum þykir sérkennilegt við veiki þessa eða áráttu, er að hennar verður helst vart í Bandaríkjunum og sumum löndum Vestur-Evrópu, eins og til dæmis á Íslandi. Annars staðar í heiminum fer lítið fyrir henni, enda færra þar til staðar sem sviptir menn allri dómgreind af umræddum orsökum !

 

Um tíma var James Forrestal talsvert dáður og jafnvel talinn framsýnn stjórnmálamaður. Sem einn af frömuðum Nató var hann metinn mikils, en svo fóru jafnvel Bandaríkjamenn að taka eftir því að eitthvað var að. Og þegar ljóst var að toppstykkið í manninum var truflað og dottið úr öllu rökrænu sambandi við mannlega skynsemi, var reynt að þegja yfir því sem lengst, svo það skapaði ekki taugaveiklun í Atlantshafsbandalaginu, hinum nýfædda valdatryggingar vonar-peningi Bandaríkjanna !

 

Á þessum sama tíma vaknaði reyndar nokkuð víðtækur grunur um það, að sumir ráðherrarnir í þáverandi ríkisstjórn Íslands væru eitthvað smitaðir af Forrestalísku, en aldrei fór fram nein endanleg skoðun á því hvort svo hefði verið, þó ýmislegt þætti benda til þess. Það er náttúrulega enn ókannað mál, því hvorki Þór Whitehead eða Valur Ingimundarson hafa gefið sér tíma til að rannsaka það, líklega vegna anna við þveröfugar og þarfameiri rannsóknir !

 

Og nú virðist ýmislegt benda til þess, að Forrestalíska eða jafnvel Forrestalíníska sé á magnaðri uppleið í forustuliði Atlantshafsbandalagsins og veiki þessi eða vírus geti hugsanlega með þeim hætti orðið mannkyninu öllu að fjörtjóni. Sumir telja sig nú þegar sjá sjúkdómseinkennin á ýmsum Natótoppum og verðum við, sem enn berum hag mannkynsins fyrir brjósti, að vona að svo sé ekki !

 

En James Forrestal, guðfaðir Nató, var ekki gæfusamur maður í sínu lífi og varla forsendur til þess eins og maðurinn var gerður. Og menn geta spurt sig hverskonar fall það verði sem komi til með að ríða Nató að fullu ? Hvort það verði kannski svo alvarlegt, að það muni hrifsa allan heiminn með sér, af efstu hæð hernaðarlegrar ómennsku, niður á grjótharða gangstétt glötunarinnar ?

 

Um innihaldslitla flugeldasýningu í Normandí !

 

 

 

 

Það tekur enginn Vesturveldunum fram í fréttafölsun og umsnúningi staðreynda. Það er margvitað mál og þarf ekki um að ræða. Fórnarlambið er alltaf sann-leikurinn, því ef hann er ekki vesturvænn, er hann settur til hliðar eða margvafinn í blekkjandi lygaumbúðir svo hann verður óþekkjanlegur !

 

Síðasta tilbúna uppákoman með slíkum formerkjum, var tilraunin til að lyfta innrásinni í Normandí sem hæst, í tilefni 80 ára afmælis atburðarins nú á dögunum. Sagt var í fréttum af afmælinu, að með innrásinni hefði verið lögð fram forsenda þeirrar framvindu sem leitt hefði til sigursins yfir nasistaveldinu. Sú túlkun er býsna mikil tilfærsla á hinum sögulegum staðreyndum !

 

Löngu fyrir 6. júní 1944 lá fyrir, að Þýskaland nasismans myndi tapa styrjöldinni. Þegar í ljós kom, að hin mikla innrás Stór-Þýskalands á Sovétríkin leiddi ekki til neins leifturstríðs eins og í Póllandi og Frakklandi, heldur til stríðsátaka um ófyrirsjáanlegan tíma, leist mörgum þýskum raunhyggjumönnum ekki á blikuna. Sovétríkin hrundu ekki við fyrsta högg eins og Hitler hafði fullyrt. Þvert á móti efldust þau til meiri mótstöðu með hverjum deginum sem leið og framvinda stríðsins fór að setja mikil strik í siguráætlun Þjóðverja !

 

Strax um áramótin 1941-1942 voru Rússar komnir í sókn víðast hvar á austur-vígstöðvunum, aðeins um hálfu ári eftir innrásina. Í janúarlok 1943 lauk svo hinni 5 mánaða löngu örlaga orustu við Stalíngrad með afgerandi sigri sovésku herjanna. Það voru þáttaskilin í styrjöldinni. En þá var enn langt í 6. júní 1944 !

 

Og eftir Stalíngrad voru Rússar komnir í hörkusókn og eftir skriðdrekaorustuna miklu við Kursk í júlí, varð sókn þeirra að óstöðvandi sókn sem lauk ekki fyrr en í rústum Berlínarborgar í maí 1945, þegar sovésku herirnir sáu til þess að hjarta nasistaríkisins hætti að slá !

 

Ljóst er að innrásinni í Normandí sem Vesturveldin höfðu dregið all lengi gegn óskum Rússa, var hleypt af stokkunum af ákveðnum, pólitískum hagsmuna-ástæðum. Það var þá svo komið, að það var talin knýjandi nauðsyn að hefjast handa sem fyrst, annars myndu sovésku herirnir ekki stoppa í sókn sinni fyrr en við Ermarsund. Það varð að koma í veg fyrir það og það varð kveikjan að innrásinni !

 

Sigurinn yfir Þýskalandi nasismans hafði mörgum mánuðum fyrr verið tryggður austur í Rússlandi, og það sem eftir stóð var fyrst og fremst eftirhreytur og upp-hreinsistarf, að ganga frá leifum nasista-veldisins og þýska heraflans sem eftir var. Vesturveldin voru hinsvegar að fullu komin í þann gír, að reyna að takmarka sem mest hugsanlegan kröfurétt Sovétríkjanna varðandi áunna sigra. Þessvegna var innrásin í Normandí gerð !

 

Það gleymist yfirleitt að hugsa til þess, að þegar Rússar voru búnir að reka nasistaherina út fyrir landamæri Sovét-ríkjanna, héldu þeir áfram og sópuðu herjum Hitlers á undan sér land úr landi. Þannig frelsuðu þeir margar þjóðir undan oki nasismans, og það jafnvel þjóðir sem höfðu barist með Þjóðverjum fyrir atbeina leiðtoga sem gengið höfðu til liðs við nasista. Og í þeim átökum og í þeirri baráttu, var rússnesku blóði úthellt ómælt til að losa þessar þjóðir við Hitler-ismann. Rússneska þjóðin missti ekki 27 milljónir þegna sinna í seinni heims-styrjöldinni fyrir ekki neitt !

 

Þannig tóku sovésku herirnir lönd eins og Rúmeníu, Búlgaríu, Ungverjaland, Tékkó-slóvakíu, Pólland, hluta af Júgóslavíu og Austurríki, hluta af Finnlandi og Noregi. Rússar tóku jafnvel Borgundarhólm úr höndum Þjóðverja, hluta af Danaveldi. Allt kostaði þetta mannslíf, en viðkomandi þjóðir höfðu ekki getað varið sig sjálfar gegn þýska nasistaríkinu, eða verið látnar ganga svikaleiðina með þeim, fyrir atbeina innlendra ráðamannaleppa sem voru á bandi Þjóðverja !

 

Engin þjóð í Evrópu hefur lagt eins mikið af mörkum og Rússar til að sigra mannkynsbölvalda álfunnar, þá sem hættir voru með öllu að kunna sér hóf. Stríðsóðir menn eins og Karl XII, Napóleon og Hitler urðu allir fallkandídatar í Rússlandi. Nasisminn, sem nú virðist vera orðinn að stofuprýði í stássfundasölum ESB í Brussel, og nánast ríkistrúarbrögð í Kiyv, hefði aldrei verið sigraður í síðari heimsstyrjöldinni, ef Rússar hefðu ekki tryggt þann sigur með miklum fórnum og ofurmannlegu úthaldi. Það er hinn rétti og raunhæfi sannleikur málsins sem aldrei verður hægt að kæfa. Sá sigur vannst ekki í Normandí !

 

Í Föðurlandsstyrjöldinni miklu, eins og Rússar kalla síðari heimsstyrjöldina, hlutu eldskírn sína margir sovéskir hers-höfðingjar sem reyndust langtum fremri herstjórnendur en hálofaðir hers-höfðingjar Vesturveldanna, sem sumir hverjir sýndu sig ekki einu sinni vera miðlungsmenn í fagi sínu og höfðu hlotið frama sinn með ýmsum undarlegum hætti !

 

Innrásin í Normandí hefur verið lofuð mikið sem snjöll hernaðaraðgerð, en hið sanna er að þar fór býsna margt í handaskolum og jafnvel Antony Beevor, þekktur breskur gyllingar-sagnfræðingur, kemst ekki hjá því að rekja það nokkuð í bók sinni um innrásina, líklega þó sér til lítillar ánægju !

 

Hundruðir hermanna Bandamanna í Normandí voru drepnir í sprengjukasti eigin flugvéla, vegna þess að samhæfing hersveita á jörðu niðri og flughersins var langt frá því að vera í lagi. Jafnvel einn háttsettur bandarískur hershöfðingi, Leslie J. McNair, var drepinn með þeim hætti í Normandí og jarðsettur nánast með fullri leynd. Öllu í sambandi við lát hans og mistakaferlið sem framið hafði verið og valdið dauða hans var haldið leyndu, og fólk sem vissi hvað gerst hafði, var látið vinna þagnareið. Það mátti ekki minnast á vanhæfnina og vitleysisganginn !

 

Mistök á mistök ofan, skipulagsleysi og glundroði, leiddi líka til miklu meiri eyðileggingar á frönskum byggðum á inn-rásarsvæðinu og landinu þar inn af, en komast hefði mátt af með, og jafnframt mun meira mannfalls meðal óbreyttra borgara !

 

Það er ekki að furða, að lygahersveitum vestrænna fjölmiðla þyki mikil nauðsyn á því vera að hefja innrásina í Normandí upp í rómantíska goðsögn og eigna henni miklu meiri tilgangsfyllingu en hún á skilið. Þeir sem upplifðu atburðinn eru nú nánast allir dauðir og ekki vitnisbærir lengur, svo þessvegna þykir líklega allt í lagi að halda fram hverju sem er !

 

Flugeldasýning Vesturveldanna í Normandí, í tilefni 80 ára afmælis innrásarinnar, var eiginlega bara sirkus sem sýndi ranga mynd og Rússar áttu þar engan þátt í málum, enda ekki boðið. Þýska ríkið, endurhæft og uppskrúfað, átti náttúrulega sína fulltrúa þarna, sem sérlega þjónustusamlegt Natóríki, eftir Nordstream málið !

 

Og Selenski, hinn alræmdi þjónustumaður Vesturveldanna og Nató, og nú umboðs-laus valdamaður og einræðisherra Úkraínu, var viðstaddur herlegheitin sem boðsgestur, líklega sem sérstakur fulltrúi fasistaforingjans Stepans Bandera og arfleifðar hans. Spurningin eftir allt sirkushaldið og flugeldana hlýtur að vera augljós - af hverju tóku Vesturveldin yfir höfuð þátt í því að berjast gegn Hitler ?

 

 

Um stöðuga upphafningu ,,mannréttinda“ í mínusgildum og samfélagslegt niðurbrot !

 

 

 

Miðað við geista flugsiglinguna á margyfirlýstu víðsýnisfleyi mannkynsins og glóruleysi tíðarandans er mjög sennilegt að eftir svo sem 15 ár hefjist mann-réttindabarátta barnaníðinga á fullu. Þeir munu þá vafalítið lýsa því yfir, að þeir telji sig afskipta með mannréttindi og víðsýna fólkið mun trúlega fyllast samúð með þeim og styðja þá. Þeir munu segja að þeir geti ekkert að því gert hvernig þeir séu, þeir hafi bara fæðst svona og verði að þjóna eðli sínu !

 

Ég tel eins líklegt að allar hömlur á því að holdsveikt fólk eða aðrir hættulegir smitberar sé haft í einangrun í þessari veröld okkar verði afnumdar, því það séu augljós mannréttindabrot. Víðsýnu vit-leysingjarnir munu krefjast slíkra og þvílíkra aðgerða með tíðarandafullum ofsa. Slíku fólki eigi auðvitað að leyfa að ganga innan um aðra með frjálsum hætti. Það mun svo eiga að leiða til meiri skilnings á kjörum holdsveikra og annarra með smitandi sjúkdóma og mann-réttindum þeirra, því þeim mun að sjálfsögðu fjölga hratt í framhaldi mála !

 

Eins má gera ráð fyrir því að allar hömlur siðferðilegs eðlis verði felldar niður í mannfélögum komandi ára, því þær brjóti rétt á fólki varðandi frelsi þess til að hegða sér eins og því sýnist. Æðsta boðorð samfélagsins verður þá að mannfrelsið verði hafið yfir allt sem setti því takmörk meðan fólk var ekki nógu vel upplýst. Það er ekki vandi að sjá hvaða afl stýrir í raun víðsýnisfleyinu !

 

Allt er þetta fullkomlega glórulaust, og furðulegt að forustu fyrir þessum sið-villtu sjónarmiðum hafi yfirleitt mennta-fólk sem ætti að vita betur. Hvað er annars menntun og hvað á að fylgja menntun ? Menntun á að vera slípun á þeim náttúrulegu hæfileikum sem búa með fólki og gera það þannig hæfara til að styrkja samfélagið og þjóðfélags-heildina. Eða þannig voru málin hugsuð í öndverðu, áður en svonefnt gráðu-veitingafæriband var sett á fullan hraða þeirrar vitleysu sem virðist ráða öllu í dag !

 

Það hefur margt breyst á síðustu árum. Langskólanám virðist ekki lengur vera rétt forsenda fyrir upplýsingu mannsandans, heldur virðist það miklu heldur valda skynsemishöftum með ofurvaldi rang-snúinnar rétthugsunar. Það hefur svo leitt til stóraukinnar gervimenntunar og alveg hömlulausrar gráðudýrkunar, sem virðist satt best að segja fela í sér í flestum tilfellum mjög takmarkaða hæfnisinneign !

 

Við erum þannig meira og meira svipt frelsi í gegnum kerfið, af völdum lang-skólagenginna asna af öllum kynjum, sem í gráðutengdri hrokafyllingu sinni, virðast gangast freklega upp í endurhönnuðum hlutverkum þrælahaldssinna og alls konar yfirgangsaðila frá liðnum tíma. Slíkt sérgæskulið er auðvitað alfarið hættulegt heilbrigðu samfélagi. Það stendur ekki fyrir neitt sem er gott og siðfræðileg viðmið eru því algerlega framandi !

 

Að verja samfélagið fyrir andlegum sem líkamlegum sýkingum væri líklega það síðasta sem slíkum hrokagengjum dytti í hug að gera. Þannig hefur siðlaus tíðarandinn, siðblint skólakerfið og siðvillt rétthugsun skapað í sameiningu blind fyrirbæri sem skríða allar stundir á fjórum fótum og helst mætti kalla í hinum öfugsnúna veruleika núsins hámenntaða hálfvita !

 

Það er hörmulegt að sjá hvernig oftrúin á menntunina hefur umsnúið þar gildum og gert þau jafnvel að andstæðu þess sem þau voru hugsuð til að vera. Það er orðið ljóst, ekki síst á okkar tímum, að manneskja sem er full af menntahroka og skólaðri yfirborðsþekkingu, er engan-veginn fær um, vegna eigin fordóma, að leiða aðra að einhverju samfélagsvænu takmarki. Gráðurnar virðast vera farnar að verða gefins, því innihald þeirra svarar naumast á nokkurn hátt til þess gildis sem þær ættu að standa fyrir !

 

Út frá félagslegri heildarmynd er staða okkar í núinu hvað þetta varðar mörkuð öryggisleysi sem skaðar allt samfélagið. Þar erum við komin út á ystu nöf og hyldýpi vanþekkingarinnar bíður eftir því að svelgja okkur í sig til langframa. Við förum ekki öllu lengra eða dýpra í alheimsku heimskunnar, því samfélags-hrunið verður þá á næsta leiti. Og ekkert samfélag þolir það til lengdar að vera með öllu óvarið fyrir uppskrúfuðum niðurrifsöflum eins og okkar samfélag er klárlega orðið nú til dags !

 

 

 

 

 

Frá varfærni Bismarcks til vanhæfni Nató !

 

 

Trúlega má telja Otto von Bismarck, sem oft var nefndur Járnkanslarinn, snjallasta stjórnmálamann sem Þýskaland hefur átt. Það er ekki einu sinni víst, að Þýskaland hefði náð að sameinast í eitt ríki og væri sameinað í einu ríki, ef hann hefði ekki verið. Maðurinn var sannarlega enginn aukvisi !

 

Bismarck vann pólitíska vinnu sína til fulls, áður en hann hóf stríð. Það var ekkert ógert í þeim efnum þegar herinn var sendur af stað. Bismarck tók þannig Dani, Austurríkismenn og Frakka og sigraði þessi ríki öll á örfáum árum. Hann tryggði sér fyrirfram hlutleysi Rússa og Breta. Grundvallaratriði í stefnu Járnkanslarans var alltaf að halda frið við Rússa. Hann gleymdi því ekki hvað varð Napóleoni að falli. Í huga Bismarcks var Rússland risinn í austri sem betra var að hafa með sér en á móti !

 

Helmuth von Moltke, sá eldri, var afar snjall herforingi. Hann hafði á þessum tíma gert þýska herinn að mjög sterkri vígeiningu og allt skipulag þar var upp á það besta eftir þýskum hernaðar-formúlum. Von Moltke varð þýskur marskálkur og hefur margur borið slíkt tignarheiti á mun lakari forsendum en hann. Þríeykið þýska, Bismarck, Moltke og von Roon voru á þessum tíma öðrum mönnum á sama sviði mun snjallari !

 

Austurríki fór með Bismarck í stríðið við Dani, en var svo sjálft tekið í prússneska bakaríið tveimur árum síðar. Það sýndi pólitísk klókindi Bismarcks hvernig hann leysti úr samkeppnisdeilunum við Austur-ríki, þannig að forustuvaldið sat allt eftir hjá Prússum !

 

En eftir snilld Bismarcks kom heimska Vilhjálms II. Mikill afglapi hlýtur sá maður að hafa verið. Það var skaði að faðir hans varð jafn skammlífur og raun bar vitni, því flest bendir til að hann hafi verið maður með fulla dómgreind. En talið er að mistök lækna hafi valdið ótímabærum dauða hans og vitnar þar um ljót saga !

 

Þar með stóð Vilhjálmur II. á tindi valdsins, maður sem aldrei hefði átt að hljóta slík völd og var algerlega vanhæfur til að fara með þau. Það kostaði líka milljónir mannslífa. Vilhjálm II. hefði átt að leiða fyrir rétt eftir stríð, ef slík andstyggðarmenni væru ekki alltaf talin friðhelg af aðalshyski eins og því sem réði svo til öllu fram undir þá tíma sem hér um ræðir, og murkaði jafnan niður alþýðufólk alveg miskunnarlaust hvenær sem því þóknaðist, ef það mótmælti einhverju, svo sem á Blóðsunnudeginum í Pétursborg í janúar 1905 !

 

Vilhjálmur II fékk því að sitja í friði í Hollandi til dauðadags 4. júní 1941, skömmu fyrir innrás nazista í Sovétríkin. Hann hefði þurft að tóra fram á sumar 1945 svo hann hefði fengið að upplifa til fulls hinn beiska síðari ósigur Þýskalands. Það hefði kannski átt að geta vakið honum einhverjar hugsanir um að hroki hans sem leiddi til styrjaldar, hefði orðið forsenda uppgangs Hitlers og nazismans og þar með síðari ósigurs Þýskalands. En svona menn vitkast aldrei og skilja aldrei neitt. Þeir eru sem vatnslausir brunnar og geta ekkert vökvað til lífs og vaxtar !

 

Natóbrunnur nútímans er vatnslaus. Þar er ekkert sem gefur líf eða hlynnir að lífi. Sá brunnur var grafinn til allt annarrar þjónustu því hann er dauðabrunnur sem liggur í lygasnúningi niður til helvítis. Þeir sem standa í kringum þann dauðabrunn, eru einmitt útsendarar úr helvíti, fullir af þeim eyðingaranda sem þar ríkir. Vatn er forsenda lífs en Natóbrunnurinn er og verður vatnslaus. Hann er versta og svartasta blekking dauða og helfarar, fyrir villuráfandi mannkyn á veglausri jörð !

 

Bismarck fór vissulega í stríð, en hann gerði það með varfærni og tryggði sér allt fyrirfram svo ekkert færi úr böndunum. Allt gekk upp hjá honum fyrir vikið. Hann hefði aldrei farið í stríð ef það hefðu verið einhverjir lausir endar. Nató-brunnurinn er hinsvegar dauðagildra, þar sem yfirgengileg vanhæfni er í forsvari. Bandaríkin sem forusturíki eru stjórnlaus um þessar mundir og enginn með viti þar við stýrið. Vestur Evrópuríkin eru glórulaus eins og þau hafa verið síðasta mannsaldurinn. Þar er enginn fram-bærilegur leiðtogi lengur til staðar og allt í hers höndum, í blóðugum höndum árásarbandalagsins Nató, þar sem dauðaþrungin vitfirring alblindrar hernaðarhyggju og stríðsæsinga ræður för !

 

Engin varfærni er þar til staðar, en bullandi vanhæfni fyrir hendi á öllum stigum stórhættulegrar framvindu. Við nálgumst óðfluga endastöðina sem Natóríkin einblína á sem vítishelgað lokatakmark sitt, en það takmark virðist ekki vera neitt annað en fullkomin eyðing þessarar veraldar og mannkynsins alls !

 

 

Spurningin um úthald ?

 

 

 

Á síðari árum hafa margar konur gert sig gildandi í pólitík hér á landi og komist það langt að verða ráðherrar. Athyglisvert er þó að þær hafa svo fljótlega kvatt stjórnmálalífið og látið sig hverfa þar burt af sviði. Þar hafa stjörnuhröp af því tagi verið nokkuð tíð !

 

Sumar þessara kvenna voru taldar líklegar til að verða flokksforingjar í komandi tíð, en eitthvað brást í þeim efnum og styrkur þeirra, ekki síst sá persónulegi, virðist hafa verið verulega ofmetinn. Það má alveg sjá ástæðu til þess að velta því máli nokkuð fyrir sér og hvað það geti leitt af sér !

 

Menn verða oftast pólitískir leiðtogar í gegnum langtíma reynslu og seiglan skiptir þar miklu. En ef konur hverfa þar af vettvangi útkulnaðar, áður en þær öðlast reynslu og seiglu, hvað verður þá um forustu kvenna á þessu mikilvæga sviði ?

 

Karlar sem hafa komist langt í pólitík, virðast miklu síður líklegir til að hætta þar og láta sig hverfa með svipuðum hætti. Þeir virðast vilja standa á sviðinu jafnvel eftir að öll skynsamleg rök mæla með því að þeir ættu að hætta og tími þeirra þar sé liðinn. Þarna virðist vera marktækur munur í starfslegu tilliti milli úthalds karla og kvenna á hinum pólitíska vígvelli !

 

Þær konur sem koma mér í hug í þessu sambandi og mætti nefna eru til dæmis Hanna Birna Kristjánsdóttir, Ragnheiður Elín Árnadóttir, Sigríður Anna Þórðar-dóttir, Sólveig Pétursdóttir, Siv Frið-leifsdóttir, Jónína Bjartmarz, Ingibjörg Pálmadóttir, Eygló Harðardóttir, Valgerður Sverrisdóttir, Álfheiður Ingadóttir, Kolbrún Halldórsdóttir, Ingibjörg Sólrún Gísladóttir, Ásta Ragnheiður Jóhannes-dóttir, Katrín Júlíusdóttir, Oddný G. Harðar-dóttir, Rannveig Guðmundsdóttir, Þórunn Sveinbjarnardóttir og Björt Ólafs-dóttir !

 

Allar hafa þessar konur orðið ráðherrar, en flestar í skamman tíma, og svo ekki söguna meir. Fáeinar hafa haldið áfram í stjórnmálum en virðast samt einhvern veginn hafa tapað pólitísku þunga-vigtargildi sínu og orðið undarlega vægis-litlar í öllu framhaldi málanna!

 

En yfir línuna er þarna um nokkuð margar konur að ræða, sumar á besta aldri, er þær hurfu nánast af vettvangi. Þær virðast bara hafa kulnað út, skort úthald, misst áhugann og í framhaldinu kannski, sem þekktar manneskjur, átt kost á einhverju kröfuminna starfi á góðum launum ? Enginn hefur samt farið í að rannsaka hvað hefur valdið því fráfalli sem hér er gert að umtalsefni !

 

En af hverju er þetta raunin ? Reynir meira á konur í taugaslítandi rifrildis-ferli stjórnmálanna og gerir það álag feril þeirra svo áberandi skammvinnan sem hann virðist hafa orðið í nokkuð mörgum tilfellum ? Hefur pólitíkin kannski önnur áhrif á konur til lengdar en karla ? Eru þær af tilfinningalegum ástæðum líklegri til að ,,brenna út“ á skömmum tíma í pólitík - fremur en karlarnir ?

 

Var það kannski þessvegna sem fyrrverandi forsætisráðherra virtist allt í einu vera búin að fá nóg og hljóp fyrirvaralítið frá sarfsskyldum sínum sem verkstjóri ríkisstjórnarinnar ? Eða var það vegna þess, að flokkur hennar var að mælast á mörkum þess að hann kæmi manni inn á þing í næstu þingkosningum ?

Eigum við einhverja framtíð ?

 

 

Það er alltaf mikil nauðsyn á því í viðræðum við aðra, að menn reyni umfram allt að vera sjálfum sér samkvæmir. Að það sé hverjum manni nauðsyn að hafa sannleika og réttlæti að leiðarljósi og menn skyldu varast að skaða sál sína og sitt innra líf með einhverju framferði sem flokka mætti undir eitthvert af ótalmörgum afbrigðum Vítisfæddrar Júdasarhyggju !

 

Heimurinn er falskur og svikull og hann er aldrei sjálfum sér samkvæmur. Tíðarandinn er á forhertri Júdasargöngu, ekki síst á Vesturlöndum, og stefnir markvisst undir leiðsögn djöflavalds, að tortímingu mannkynsins. Sumum finnst jafnvel að þar verði í raun og veru um fullkomlega verðskulduð endalok að ræða. Á vegferð síðustu áratuga hefur mannkynið alfarið virtst vera undir leiðsögn illra afla og viljað svíkja allt sem gott er og sómakært. Öllum sjónarmiðum heimsfriðar hefur yfirleitt verið hent út í horn !

 

En af hverju skyldi heimurinn vera svona svikull og óáreiðanlegur ? Skyldi það ekki vera af því að fólkið í heiminum er að stórum hluta orðið þannig ? Lýsingin á söfnuðinum í Laódíkeu í 3. kafla Opin-berunarbókarinnar á við fólk á síðustu tímum, þeim tímum sem nú eru að koma yfir heiminn. Í Jesaja, kafla 24, er fjallað um eyðingu jarðarinnar og Dagur Drottins ( II. Pétursbréf 3. kafli ) er að öllum líkindum ekki langt undan !

 

Táknin um það sem er framundan leyna sér ekki. Heimurinn í dag hyllir allt sem illt er, hann verðlaunar ekki neinn sem talar sannleika, metur ekki neinn sem iðkar réttlæti og hundsar alla trúmennsku. Óheiðarlegur pólitíkus fær oft stuðning beinlínis vegna þess að hann er óheiðarlegur. Það er þá hægt að hafa gagn af honum, það er hægt að múta honum og fá hann til óþurftarverka. Við vitum það líklega öll, að við þurfum ekki að fara út fyrir mörk Íslands til að verða óþægilega vör við afvegaleiddan hugsunarhátt, jafnvel hjá æðstu valda-mönnum !

 

Ísland hefur alla tíð átt allt sitt undir friði. Í fyrri heimsstyrjöld sendu Bretar hingað mann sem öllu fékk að ráða hér. Hann réð meira að segja alfarið verðlagi á útflutningsvörum okkur. Öll fyrri stríðs-árin urðum við að búa við slíkt arðrán Breta og lengi eftir það. Við skiptum engu máli í hugsun þeirra og réttur okkar var enginn. Og þetta átti að heita vinaþjóð okkar. Seinni stríðsárin fóru jafnvel enn verr með íslensku þjóðina, ekki síst siðferðilega. Gamlar, þjóðlegar dyggðir hurfu nánast og lygar og óheiðarleiki komu í staðinn. Menn lærðu þá að stunda vinnusvik. Stríð hefur aldrei verið blessun fyrir Ísland og verður það aldrei !

 

Vesturlönd virðast nú lúta algerlega stríðsæsingarformúlum Nató og ESB, en þar er prédikað að það verði að lima Rússland niður í einhverjar smáeiningar sem verði viðráðanlegar fyrir nýja nýlendustefnu og arðrán. Það er gamall vonardraumur vondra manna í auðhringa-mafíum heimsins að hægt verði að koma því í kring. En dettur nokkrum heilvita manni það í hug, að stórþjóð eins og Rússar og kjarnorkuveldi eins og Rússland, láti fara þannig með sig ? Slíkt uppgjör getur ekki orðið annað en feigðarferð mannkynsins !

 

Og það stefnir líka allt til heljar. Jafnvel Norðurlöndin, þar sem oftast var einhverja glóru að finna, eru nú týnd og tröllum gefin. Þar spretta bandarískar herstöðvar upp í tugatali eins og gorkúlur á fjóshaug forheimsku og óstöðvandi fjöl-miðlalyga. Öllum hugsanlegum ærleg-heitum hefur verið úthýst og allir eru á leið í stríð, sitt eigið dauðastríð !

 

Norðurlönd virtust stundum hér áður fyrr, eins og ljós í myrkri kaldastríðs og glæpagjörninga, en hafi svo verið, er víst að það ljós er slokknað fyrir ásókn ófriðar og myrkravalda. Aukið kvennavald í pólitík þessara landa hefur síður en svo styrkt friðaranda þeirra. Nú er þaðan einskis góðs að vænta. Myrkvunin er þar að verða alger !

 

Einna eftirtektarverðast í svartnættinu sem er að hrannast upp fyrir komandi tíð, er að ýmis smáríki virðast vera með mjög herskáa ráðamenn um þessar mundir. En jafnvel þó litlir hundar gelti, tekur veruleikinn í sjálfu sér lítið mið af því. Það eru stóru víghundarnir sem ráða á sviðinu og þeir sem gjamma nú að vestan-verðu, virðast heimta blóð og það mikið blóð. Verði það til þess, að stórstyrjöld brjótist út, eins og Nató virðist stefna að, munu helstu borgir þessa heims líklega verða fyrstu fórnarlömb kjarnorku-eldflauga austurs og vesturs !

 

Við jarðarbúar getum þá áreiðanlega kvatt meginborgir eins og Washington og New York í Bandaríkjunum og fleiri borgir þar, London, París, Brussel og Berlín í Vestur-Evrópu og helstu borgir Rússlands. Allar þessar borgir verða gerðar að geislavirkum rústahrúgum og fleiri tugir milljóna manna munu farast. Þegar kjarnorkusprengjurnar falla beint í mark verður engu hlíft og mannslíf verða þá einskisvirði. Jafnvel innflytjendur Vestur-Evrópu munu ekki lifa af slík Ragnarök !

 

Kaupmannahöfn, Osló, Stokkhólmur og Helsinki munu varla þurfa margar sprengjur yfir sig, en öll líkindi eru fyrir því að einhverjum kjarnorkueldflaugum verði skotið að þeim. Svo það tekur því nú varla fyrir Dani að byggja Börsen upp, þar sem Danmörk virðist nú, mettuð af stríðsæði. Og ef það þykir taka því að senda kjarnorkueldflaug á Reykjavík, verður utanríkisráðherra vonandi staddur í höfuðborginni, og þá auðvitað til að bjarga því sem bjargað verður !

 

Styrjöld er enginn leikur og hefur aldrei verið og síst nú til dags. Við þverrandi vald Vestursins í málefnum heimsins, hefur grimmt villidýr risið upp og ógnar nú heimsfriðnum. Valdaöfl vestursins virðast segja blákalt : ,, Ef við fáum ekki að ráða öllu eins og verið hefur, sendum við allan heiminn til helvítis !“

 

Þannig virðast skilaboðin vera frá Nató og norska dindlinum sem þjónar þar efst á skítahaugnum, manni, sem að minni hyggju, er ömurlegasta eintak af Norðmanni sem uppi hefur verið. Það er illt og meira en illt, að fjöregg þessarar veraldar og framtíð lífs á þessari jörð, skuli alfarið vera staðsett í höndum alveg glórulausra misyndismanna sem eru til alls vísir, og virðast helst sjá fyrirmynd sína í manni sem framdi sjálfsmorð árið 1945 til að þurfa ekki að gjalda fyrir glæpi sína !

 

 

Það styttist líklega í niðurtalninguna !

 

 

Vesturveldin hófu dulbúinn hernað gegn Rússlandi í gegnum Úkraínu árið 2014. Þau stóðu fyrir valdaráni þar og gengu síðan stöðugt á lagið. Þar kom að Rússum var nóg boðið og þeir tóku til varna fyrir rússneska íbúa austurhéraða Úkraínu, sem höfðu verið beittir miklu harðræði um langa hríð af fasistastjórninni í Kiyv og því risið upp til varnar. Allir eiga sinn sjálfsvarnarrétt og merkilegt nokk - rússneskt fólk líka !

 

En þrátt fyrir gífurlegan austur fjármagns og hergagna frá Vesturlöndum til Úkraínu hefur stríðið ekki gengið sem skyldi og Björninn í Bjarmalandi hefur hreint ekki reynst viðráðanlegur og vex að styrk með degi hverjum. Rússar eru nú búnir að átta sig á því, að það stefnir í nokkuð sem alveg mætti kalla áframhald föður-landsstríðsins mikla. Enn krefjast allar aðstæður þess að þeir verji sitt land gegn nýjum hitlerum sem enn á ný fylkja liði úr vestri !

 

Gamla ógæfusagan er enn að komast í fulla gerjun, undir hinni gömlu auðhringapólitík Vesturveldanna, sem segir – ,,það þarf að lima Rússland niður, það er allt of stórt !“ Eins segir auðvalds-heimurinn : ,,Það þarf að gera það sama við Kína, – og eiginlega Indland líka !“ Og er þá ekki eðlilegt að fólk spyrji : ,,Hvernig og hvenær mun þá slíku stríði verða lokið ?“

 

Stjórnvöld Litlubreta, Litlufrakka og Litluþjóðverja, þjóða sem hafa gildisfellt sjálfar sig stórlega að undanförnu, hafa verið að æsa til aukins stríðs, undir forustu lilleput-leiðtoga af lakasta tagi. Þau hafa hlaupið vælandi til Stóra Natópabba handan hafsins og klagað Rússa. En geta þeirra sjálfra til hernaðar hæfir nú aðeins illa úrkynjuðum aumingjaþjóðum, sem eru að missa sín eigin lönd í hendur innflytjendum, sem aldrei munu verða aðlögunarhæfir !

 

Á sama tíma styrkist Rússland þrátt fyrir að hafa lengi verið beitt mestu viðskiptaþvingunum sem nokkurt land hefur þurft að þola. Rússland er að læra af reynslunni og eykur viðskipti sín stöðugt við Asíuríkin og stefnir að því að hætta sem mest viðskiptum til vesturs. Í raun standa heimsmálin svo, að 80% heimsins eru búin að fá miklu meira en nóg af yfirgangi Vesturveldanna. Svo það eru mikil fallaskipti í nánd !

 

Og nú er líka svo komið, að fjárhagsstaða Stóra Natópabba handan hafsins er orðin mjög löskuð. Hann hefur lengi orðið að halda litlu bandamönnunum uppi með illa fengnum fjármunum, sem teknir hafa verið með arðráni um veröld alla. En nú hefur sú tekjulind hinsvegar dregist stórlega saman vegna betri samstöðu þjóða gegn heimsvaldastefnu hans og blóðugri kúgun víða um lönd. Þessvegna hefur sístækkandi Brics-blokkin orðið til !

 

Stóri Natópabbi er ekki lengur eins öflugur og hann var og hann er því farinn að æsa sig upp í fullan styrjaldargír og vill skipta heiminum upp á nýtt, en áttar sig enganveginn á því að nú er ekkert eins og það var. En samt virðast bandarísk stjórnvöld stefna að því að gera allan heiminn að víetnömskum vígvelli. Yfir-gangur Stóra Natópabba er kominn að þolmörkum á heimsvísu og sannarlega mál til komið.

 

Ríkisskuldir Bandaríkjanna fara nú trúlega að nálgast 35 trilljónir dollara og Bidenstjórnin eykur stöðugt á þær. Ríkið er rekið með bullandi halla og tekjuöflun þess er langt undir útgjöldum. Forsetinn er gamalmenni sem stendur varla á fótunum og veit tæpast lengur hvað er í gangi, en ætlar fram aftur, líklega með fjarstýrðum hætti. Einhverjir skugga-stjórnendur fara í raun með völdin í Hvíta húsinu og ætla sér það vafalaust áfram !

 

Svo staðan er sú, að Stóri Natópabbi handan hafs getur ekki hjálpað undir-hákörlum sínum í Vestur-Evrópu mikið lengur. Og nú er svo komið, að Úkraínumenn eiga ekki öllu lengur mannafla til fórna fyrir Nató og ESB. Það virðist því aðeins spurning um tíma, hvenær hinu falska en fórnfreka staðgengilsstríði lýkur, og hið raun-verulega árásarstríð Vesturveldanna gegn Rússlandi, undir ógnþrungnu hitlersvaldi fasismans, hefst fyrir alvöru ? Rússar hafa samt gert ítrekaðar tilraunir til að semja á undanförnum árum, en gerðir samningar hafa nánast jafnóðum verið sviknir af Vesturveldunum, ESB og Nató. Allt traust er farið og mælirinn er fullur  !

 

Það hlýtur því brátt að koma að því að hinar raunsönnu stríðsvakningarþjóðir fái að kynnast mannfalli í eigin röðum. Og við skulum hugleiða afleiðingarnar. Það verður styrjöld hátækni, hypersonic vopnabúnaðar og kjarnorkueldflauga. Helstu borgir stríðsþjóðanna verða þá skotmörk og líklega flestar eyðilagðar. Það stefnir þannig aðeins í eitt að öllu óbreyttu – fullkomið gereyðingarstríð með kjarnorkuvopnum. Það þýðir umbúða-laust - að það stefnir í þriðju og síðustu heimsstyrjöldina !

 

Kínverjar munu að öllum líkindum styðja Rússa þegar í fulla hörku fer, því þeir vita að Rússar eru líka að verja þá fyrir yfirgangnum að vestan. Ef Rússland væri ekki, væri stríðsæsingum Vesturveldanna vafalítið beint gegn Kína. Leiðtogar meginríkja Asíu vita alveg hver staðan er og gömlu nýlendukúgararíkin hafa eðlilega aldrei verið vinsæl þar !

 

Bandaríkin sem komu Vestur-Evrópuríkjunum tvívegis til hjálpar á 20. öldinni, í heimsstyrjöldunum báðum, sem voru auðvitað ekkert annað en útþenslustyrjaldir auðvaldsríkja, virðast ætla að verða að lokum það ríki sem mun valda tortímingu þessara fylgiríkja sinna í Evrópu. Þriðju afskiptin munu þannig verða öfug við þau fyrri. Nú eru Bandaríkin hættulegasta ríki heims gagn-vart heimsfriðnum, og virðast reiðubúin til að tortíma með öllu þessari veröld okkar !

 

Þá mun aldagömul ofbeldis og kúgunarsaga Bretlands, Frakklands og Þýskalands heyra sögunni til og Norðurlöndin munu að öllum líkindum fara niður með þessum ríkjum og afgangurinn af Kaupmannahöfn verða eldi að bráð eins og Börsen. Stríðsóð Norðurlönd verða eðlilega miklu frekar bein skotmörk kjarnorkueldflauga en lönd sem fylgja friði !

 

Þegar forustumenn í litlum þjóðríkjum Norðurlandanna eru farnir í fullri alvöru að tala um stríðsvæðingu og vígbúnaðar-eflingu gegn miklu kjarnorkuveldi eins og Rússlandi, er sýnilegt að geðveiki fer vaxandi í þeirra hópi. Natósýkillinn eitrar greinilega út frá sér og bægir öllu friðsamlegu andrúmslofti frá. En það kemur sem koma á og sáð er fyrir. Og nú virðist hin einbeitta brotastefna vera sú af hálfu Vesturveldanna, að best sé að ganga fyrir björg og sprengja allt í tætlur til dýrðar Nató !

 

Eitt er víst að andrúmsloft Dana, Norðmanna og Svía og annarra verður varla heilsusamlegra eftir kjarnorkustríð og geislavirkni afleiðingaferlisins. Ég tel ekki Finna með, enda einskis góðs af þeim að vænta. Þeir voru félagar og bandamenn nazista í síðasta stríði og þá um leið fasistans Stepans Bandera, sem er nýköruð ,,þjóðhetja“ leppstjórnar Vesturveldanna í Kiyv !

 

Líklega fer niðurtalningin að hefjast og síðasta flugeldasýning þessa heims er þá sennilega skammt framundan. Öll glóra í samskiptum ríkja virðist nú að baki, öllu trausti milli aðila hefur verið eytt, engar friðarviðræður eru í gangi, og heimurinn virðist að fullu og endanlega kominn á   forherðingarbraut feigðar sinnar. Engin þjóð virðist því eiga von á góðu héðan í frá !