Prestar fara – prestur koma !

 

 

Sú var tíðin að prestar þessa lands sáu um uppfræðslu ungdómsins og heimsóttu öll heimili og kynntu sér stöðu mála í uppfræðslumálunum. Oft kallaði það á erfiðar ferðir, ekki síst að vetri til, og ferðast þurfti í flestum tilfellum ríðandi á hestum. Ríða þurfti yfir vatnsföll og óbrúaðar ár og ófáir hafa þeir verið prestarnir sem drukknuðu við slíkar aðstæður !

 

Árið 1906 fannst síra Þorvaldur Bjarnarson helfrosinn í vök á Hnausakvísl, hafði verið einn á ferð og enginn gat þar bjargir veitt. Þar fór góður maður á grimman hátt. Vötnin tóku líka marga presta og sumir fórust á sjó því þeir stunduðu líka róðra sér og sínum til bjargræðis. Prestsstarfið var sannarlega ekkert kvennastarf í þá daga, en nú er öldin önnur !

 

Við gjörbreyttar aðstæður og algjöra umbyltingu frá vosbúðar-störfum presta á fyrri tíð, í það skrifstofustarf sem prestar stunda í dag, hafa guðfræði-menntaðar konur bókstaflega runnið á færibandi framagirninnar inn í kirkjuna og hafa þar nú nánast tekið öll völd. Margir telja það ávinning út frá jafnréttis sjónarmiðum nútímans, en að mínu mati er það alls ekki neinn ávinningur fyrir kirkjuna sem slíka !

 

Stefnan er ekki upp á við og fram heldur niður á við og aftur. Það virðist því miður margt vera mikið viðvörunarefni í málum kirkjunnar í dag. Boðunar áherslur kvenna, og einkum áhrif frá svokallaðri kvennakirkju, hafa - að minni hyggju, gert kirkju, sem þarf að vera lifandi og kröftug, erfitt um vik, með að þjóna hlutverki sínu á réttan hátt og á hreinum grundvelli Orðsins !

 

En dauðri kirkju, kirkju sem er stofnun í eðli sínu og andlega dauð, geta kerfissinnaðar konur vafalaust stýrt, engu síður en kerfissinnaðir karlar. Það má líka sjá á ýmsu að kirkjan sem slík virðist alfarið á vafasamri braut, enda er þar sýnilega enginn andlegur eldur fyrir hendi í dag og verður vafalaust ekki meðan andi kvennakirkjunnar ræður þar ríkjum, með yfirborðskenndri flaðurhyggju við heiminn, og veraldlegum glansumbúðum tískutjáningar og andlegrar úrkynjunar !

 

Lifandi kristni á að sjálfsögðu enga samleið með neinum hégóma, en hégóminn sem hér um ræðir, er hættulegt fyrirbæri sem haldið er uppi af tíðaranda sem færist stöðugt lengra frá því að vera kristinn og getur ekki orðið neinu samfélagi manna til gildisauka !

 

Prestsstarf í réttum anda er köllunar-starf. Enginn á að gerast hirðir í kristnum söfnuði án þess að hafa köllun til starfsins. Sá sem ætlar að þjóna sem hirðir fyrir Guðs hjörð og hefur ekki köllun til þess, getur aldrei sinnt því starfi í réttum anda. Ábyrgð hans gagnvart Guði er því mikil og reikningsskil þeirrar ábyrgðar munu verða kröfumikil á efsta degi. Allt brotaferli gagnvart Guði og mönnum hefur sína skuldadaga að lokum !

 

Þeir sem sjá það ekki sem takmark að loknu þessu jarðneska lífi, að vera á leið til himins, virðast hafa sitt endanlega takmark tengt öðrum stað. Ef svo er, má það heita dapurleg útkoma fyrir hverja viðkomandi sál. Varla mun vera til þyngri örlagastaða, en að starfa sem prestur án þess að trúa á Guð. Og víst er um það, að nógir virðast þeir vera sem afvegaleiða í dag, utan kirkju sem innan !

 

 

Það er vandi......!

 

Það er vandi að vera prestur,

vaxta pund á Herrans akri.

Byggjast upp við bænalestur,

breyta eftir göfgi stakri!

 

Helgast þeim sem himnum ræður,

halda velli í öllum nauðum.

Leiða systur lífs og bræður,

líta eftir Drottins sauðum!

 

Það er vandi að vera prestur,

vilja sannri köllun hlýða.

Vera eins og vinur bestur,

vita glöggt hvar undir svíða!

 

Koma strax og sárum sinna,

sýna trú er alla virðir.

Fórnarlundar verkin vinna,

vera í öllu góður hirðir!

 

RK

 

Þá er komið að því !

 

 

 

Lengi hefur maður haft sterkan grun um að það kæmi að því að álögur á íslensku þjóðina færu að aukast stórlega vegna aðildar Íslands að Atlantshafsbandalaginu. Og nú er greinilega komið að því. Milljarðar eru farnir að flæða út úr landinu vegna stuðnings við Nató og Úkraínu. Hefur litla stórþjóðin efni á slíku ráðslagi ?

 

Hvernig er ástand innviða okkar ? Búið að rústa heilbrigðiskerfinu okkar af mjög einbeittum brotavilja einkaframtaksins, vegakerfið versnar með degi hverjum vegna skorts á viðhaldi, rányrkja á ríkiseignum í fullum gangi af hálfu íhalds og Framsóknar, eins og verið hefur lengi, með hundslegum undirlægjustuðningi Vg !

 

Eftirlitsmafíukerfið bólgnar stöðugt út og leggst eins og drepandi farg yfir alla nýsköpun og framleiðsluþætti, hærri skóla-stig lækka gæðastaðla sína vegna aukins kostnaðarþunga, sem þýðir að stöðugt innihaldsrýrari menntagráðum fjölgar, sjávarútvegurinn er sem fyrr í hörðum ræningjahöndum og jafnvel grásleppan orðin ránsfengur græðgisafla, landbúnaðurinn fær stöðugt veikari undirstöðu hvað heilbrigt, atvinnulegt öryggi snertir. Þannig er staðan með nánast alla íslensku ,,velferðina“ í dag !

 

Samfélagið er allt orðið að pýramída á hvolfi. Alls staðar vantar peninga til eðlilegs viðhalds þjóðfélagslegra nauð-synjamála og það virðist bara til málamynda reynt að berja í brestina. Ríkisstjórnin er rúin trausti og hefur kastað fjöreggi lands og þjóðar út og suður og nú er því varpað í austur. Ísland er orðið mun frekar en áður var, arðrænd nýlenda Bandaríkjanna og Nató !

 

Alltaf hefur það nú kostað sitt að vera í einhverri mafíu, en nú er staðan orðin sú að Bandaríkin eru ekki eins fjárhagslega sterk og þau voru, og nú vilja þau að fylgiríkin leggi meira í hinn sameiginlega varnarsjóð ,, hins frjálsa heims“ eins og það heitir á þeirra máli. Og það mun eflaust sanna sig, að Natóskatturinn er vísast og að öllum líkindum kominn til að vera. Íslendingar verða því að herða sig við vinnuna og afla meiri fjár fyrir Mammonsöflin og heiðnu guðina úti í Brussel !!!

 

Lífsbarátta 300 þúsund manna þjóðar úti í hafi, á nú að snúast um það, og líklega svo til eingöngu, að halda uppi töpuðu stríði sem sagt er háð af 45 milljón manna þjóð austur í heimi, en það er bara ekki rétt. Úkraínska þjóðin er bara þolandi í þeim hörmungum sem þar hafa verið í gangi og hefur aldrei verið höfð með í ráðum. Stuðningur við Nató mældist þar aldrei yfir 20% á landsvísu og það var jafnvel viðurkennt af hálfu forustumanna þessa stríðsæsinga bandalags !

 

Úkraínska þjóðin býr hinsvegar við þá bölvun að vera undir forræði fasista-stjórnar eftir utanlandshannað valdarán fyrir 10 árum. Stríðið í Úkraínu er því stríð fasistastjórnarinnar í Kiyv, sem er alfarið undir yfirstjórn Nató, og var sett ólöglega til valda á fyrrnefndum tíma af Atlantshafsbandalaginu, sem vildi þenja valdsvæði sitt til austurs, þvert á fyrri samninga og loforð !

 

Og nú skilst manni að stjórnvöld 150 milljón manna þjóðar, sem við Íslendingar höfum alltaf átt hagkvæm viðskipti við, og stundum lífsnauðsynleg, hafi gefið út þá tilkynningu að litið sé hér eftir á Ísland sem óvinaríki. Við höfum lokað þar á milliríkjasamskipti sem hafa alla tíð skilað okkur drjúgum viðskiptalegum ávinningi. Þeir finna jafnvel fyrir því á Akranesi þessa dagana. Og rof þeirra tengsla hefur alfarið verið gert fyrir Nató, en ekki með neinum hætti fyrir þjóðlega hagsmuni Íslands !

 

Er það ekki dálítið öfugsnúin framvinda í ætlaðri sjálfstæðisbaráttu okkar, að ná þeim stöðupunkti að vera í mun verri viðskiptastöðu á heimsmælikvarða nú en nokkru sinni áður - eftir 80 ára baráttu við öflun fleiri markaða og efnahagslegra samskipta ?

 

Og það er fleira sem hefur gengið stórlega til baka hjá okkur sem þjóð sem vill væntanlega halda sóma sínum og reisn gagnvart umheiminum. Fjórða valdið í þessu landi virðist nú í aumustu stöðu sem það hefur komist í. Þar er engu orði trúandi lengur og allt kerfið sýnilega undir fullu áróðursvaldi erlendis frá, í nafni hagsmunatengdra valdablokka bandarísks og Brusselísks fjölmiðlunar-alræðis. Það virðist vera unnið hörðum höndum að því á fréttastofum um allan hinn vestræna heim, að gera alla að stöðugum neytendum lyga og falskra upplýsinga. Sannleikur virðist ekki til umræðu lengur á Vesturlöndum og hvergi talinn nothæfur til daglegrar brúkunar !

 

Ríkisstjórn íhaldsins frá 2017, með stefnulausum en þjónustuglöðum tagl-hnýtingum sínum, hefur reynst þjóðinni hin versta sending úr ónefndum stað. Ekkert hefur miðað í rétta átt á þessum tíma, enda virðast bara hafa verið óþjóðlegir ræningjar við stjórnvölinn. Og þegar litið er yfir stjórnmálasviðið, er það eins og rótnöguð flatneskja !

 

Þar er engin hæð í landslaginu, allt fullkomlega flatt af aumingjaskap og vesalmennsku. Enginn flokkur er að standa sig og allir þeir sem eiga að vera kjörnir fulltrúar almannahagsmuna í landinu, snúast í kringum sjálfa sig og eigið egó og vita ekkert í sinn haus. Þjóðin flýtur bara á froðu sem búin er til af þeim framasjúku vitleysingum sem þykjast vera umboðsmenn hennar !

 

Og svo er það sem verst er, að það er ekki lengur hægt að vera stoltur af því að vera Íslendingur. Það er algerlega búið að taka þá ánægju burt úr lífi manns. Og það er helvíti hart !

Og því spyr ég oft sjálfan mig núorðið : ,,Af hverju gat ég ekki fæðst sem Færeyingur og fengið að vera stoltur af þjóðerni mínu !“

 

Um villuráfandi þjóðir og afnám dómgreindar !

 

 

Sú var tíðin að okkur Íslendingum fannst að Norðmenn væru okkar nánustu frændur og mikið var gert úr þeim tengslum. Nú vitum við flestir betur. Færeyingar eru líklega okkar nánustu og bestu frændur og Danir eru okkur, jafnvel nákomnari þegar á allt er litið, en Norðmenn. Það hefur sýnt sig í mörgu !

 

Það er því sannarlega margt orðið öðruvísi en það var. Og við skulum gera okkur fulla grein fyrir því, að heimurinn er ekki sá sami og hann var, áður en styrjöldin skellur á sem nú er að nálgast okkur hröðum skrefum og fátt virðist ætla að hindra. Það virðist margt benda til þess að tíminn í dag minni á tímann árið 1914. Styrjöldin sem hófst þá, var ekki í byrjun sú ógn í augum fólks sem hún varð. Menn voru kærulausir og gerðu sér enga grein fyrir þeim hryllingi sem framundan var !

 

Við skulum því ekki láta gamlar fullyrðingar um frændsemi og vináttu milli þjóða spilla sýn okkar til þess sem veruleikinn er að segja okkur upp á hvern dag. Kaldur veruleikinn segir okkur nefnilega, að það eru Nató, Bidenstjórnin bandaríska og ESB sem eru aflvakar þess stríðs sem nú er verið að trekkja upp !

 

Og á bak við stríðsæsingastefnu þessarar auðvaldsþrennu er sú staðreynd að Vesturveldin eru að missa valdatök sín á heiminum. Hin afar illræmda heimsvalda-stefna Bandaríkjanna er að renna sitt skeið. Fjölpólastaða í málefnum heimsins er að taka við, þar sem ofríki eins ríkis verður ekki liðið lengur !

 

Og nú er hægt að sjá betur en nokkru sinni fyrr, hvað allt kjaftæði hins svokallaða frjálsa heims, um frelsi og lýðræði inniheldur í raun. Þar er ekkert sem heldur vatni og langt síðan einhver heilbrigð innistæða var þar til í þeim efnum. Vesturveldin, sem hafa skapað langtíma heim arðráns og yfirgangs gagnvart öllum öðrum, þola ekki lýðræðislegan framgang mála þegar hann rís gegn hagsmunum þeirra. Þá verður svar þeirra ofbeldi og styrjöld !

 

Norðurlöndin öll hafa kastað frá sér fyrri stefnumiðum og tekið sína örlaga-ákvörðun. Það hefur orðið þeirra val að styðja vígbúnaðaruppbyggingu og heimsófrið. Þau stefna sínum þjóðar-fleyjum inn í storminn sem er að koma. Þar hefur öllu fyrra starfi friðarstefnu og milligöngu í deilumálum verið hent á haugana. Umrædd ríki munu að verðleikum uppskera eins og þau sá !

 

Ekkert framlag af hálfu mannlegrar dóm-greindar, mælir með því að við Íslendingar eltum þessar margyfirlýstu frændþjóðir okkar inn í kjarnorkueldinn, þó þau fáryrði séu til, og löngum viðhöfð við líkar aðstæður, að sælt sé sameiginlegt skipbrot !

 

En íslensk stjórnvöld fylgja sama glötunarferlinu og frændþjóðirnar á meginlandinu og það í einu og öllu, og það mun hafa sínar afleiðingar fyrir land og þjóð. Færeyingar sýna þó að þeim er það hugstæðast sem löngum fyrr, að hlynna að eigin þjóð og hafna því að fara í stríð við aðrar þjóðir og láta þannig nota sig !

 

En svo við víkjum aftur orðum sérstaklega að Norðmönnum, þá hafa þeir hreint ekki verið okkur Íslendingum sérlega hliðhollir í málum síðustu áratugina. Afskipti þeirra af ýmsum miklum þjóðþurftar og nauð-synjamálum okkar, hafa ekki undirstrikað neinn sérstakan velvilja af þeirra hálfu til okkar. Það hefur til dæmis sýnt sig í gegnum landhelgismál okkar, að þar hefur ráðið og ræður annað en velvild afstöðu Norðmanna til okkar !

 

Slík viðhorf af þeirra hálfu hafa líklega markast töluvert af því, að norsk stjórnvöld hafa nánast alla tíð verið gegnsósa af þrælslund til Nató. Og við munum líklega flest eftir því að Nató gerði ekki neitt fyrir Ísland í land-helgismálunum. Þar voru hinsvegar Bretar bakkaðir upp og það réði afstöðu Norðmanna í okkar garð. Þjóðlegur manndómur í Noregi virðist varla lengur vera til. Í Natónorskum anda, hafa öll opinber tengsl Norðmanna við Íslendinga oftast orðið býsna viðskiptalega köld og ópersónuleg !

 

Þó hefur samt verið svo, að maður hefur fylgst nokkuð með norskri sögu, þó fátt hafi vakið manni þar hrifningu á þessum marglofuðu frændum okkar, um langt skeið. En maður kannast svo sem við nöfn margra Norðmanna, svo sem Vidkun Quisling fyrrverandi hermálaráðherra, Jens Hundseid fyrrverandi forsætisráðherra og fleiri. Og maður kannast svo sem við feril slíkra manna. Já, og svo kannast maður nokkuð við feril Jens Stoltenbergs fyrrverandi for-sætisráðherra !

 

Norðmenn Natóandans virðast því miður, að mörgu leyti opnir fyrir ýmsu, sem maður á erfitt með að skilgreina með öðrum hætti en þeim, að þar sé um að ræða nálgun við nasisma. Og ef svo er, verður það að teljast mikil þjóðleg afturför !

 

Hvað skyldu menn eins og Fridtjov Nansen, Jan Baalsrud, Gunvald Tomstad og Peder Morset segja, ef þeir gætu séð hvað orðið er úr öllu því í dag sem þeir gáfu líf sitt og starf fyrir ? Og auk þeirra margir fleiri sem voru Norðmenn undir stórum staf heilbrigðra þjóðlífshátta ?

 

 

,,Skömm er óhófs ævi“ segir máltækið og ,,Margur verður af aurum api“, slík spakmæli geta sem best átt við aðstæður í Noregi eins og þær virðast horfa við í dag. Norðmenn halda víst í miklum velsældarhroka sínum, að samfélagsveisla þeirra muni standa um alla framtíð. En það er mikill misskilningur !

 

Það er þegar ljóst, að í andlegum skilningi er ríkidæmi Norðmanna orðið að bölvun þeirra, syndabyrði og sálarfjötrum. Þjóðleg heilbrigðisstaða þeirra er því á förum, inn í tómleika og andlegt niðurbrot, og það er að öllum líkindum verðskulduð niðurstaða !

 

Alveg eins og einstaklingar, geta þjóðir í heilu lagi gengið af göflunum og það virðist sannarlega vera að gerast í dag með nánast allar Norðurlandaþjóðirnar. Dómgreindarleysið þar og víðar í Vestur-Evrópu virðist orðið svo almennt, að það er eins og fólk ætli sér bara að taka fagnandi á móti þriðju heimsstyrjöldinni ? Og kannski gerir það það. En það verður áreiðanlega það síðasta sem það gerir !

 

 

 

Þjóðin gefur en þjóðin ,,verður að borga" !

 

 

 

Eitt af síðustu verkum fyrrverandi forsætisráðherra í embætti, virðist hafa verið að láta taka saman bókarkorn nokkurt í tilefni 80 ára afmælis lýðveldisins. Þetta átti að vera gjöf til þjóðarinnar á þessum tímamótum, en trúlegt þykir mér að þjóðin hafi verið látin borga þetta uppátæki að fullu og öllu !

 

Og þegar maður skoðar þessa bókargjöf og pólsku textana sem fylgja, fer maður ósjálfrátt að hugsa um ástkæra, ylhýra málið, sem allir segjast vera að vernda. Hverskonar upphafning íslensks kjarna-gildis í þjóðmenningu okkar er það, að þýða hvert einasta orð á íslensku yfir á pólsku, jafnvel á einhverju sérhönnuðu útgáfufyrirbæri, sem á að vera þjóðinni til heiðus ? Lengi framan af voru ótal námskeið, greidd af ríkinu og ASÍ, til að kenna innflytjendum málið ? En nú er allt þýtt ofan í þá og undirstrikað um leið að það sé engin þörf fyrir þá að læra íslensku !

 

Og þjóðin er látin borga, borga hverja heimskuögn og hégómadellu sem alveg veruleikafirrt forustufólk, sem virðist lifa í skýjaborgum skólakenninga, lætur sér til hugar koma. Alltaf er þjóðin látin borga. Skyldum við aldrei geta komið okkur upp frambærilegu forustuliði, er það alveg gjörsamlega ómögulegt á þessum síðustu og verstu tímum ?

 

Þjóðin er nefnilega forustulaus með öllu, það blasir við öllum sem vilja sjá. Sjálfstæðið er farið í sellofanumbúða-ómennsku til Brussel, fjárhagurinn er alfarið kominn í hendur Nató og Úkraínu og ekkert virðingarvert að verða eftir í íslenskum höndum. Öll völd eru komin til erlendra aðila !

 

En þrátt fyrir ótrúlega vesalmennsku síðustu tíma, verður Ísland að vera áfram Ísland, ekki North Poland og á Íslandi, á samkvæmt öllum gildandi ákvæðum laga, íslenska að vera hið löghelgaða tungumál. Þeir sem hingað koma og setjast hér að, geri bara svo vel að læra íslensku. Það er það minnsta sem þeir geta gert fyrir allt það sem gert er fyrir þá !

 

Þannig verjum við þjóðtungu okkar best, tungu sem staðist hefur meira en þúsund ára raun og auðgað menningu okkar og mennsku meira en flest annað. Það er tungan okkar sem hefur gert það að verkum að við erum til í dag sem þjóð !

 

Annars værum við löngu horfin í þjóða-hafið, gleymd af öllum. Ef við týnum tungunni, dýrmætustu eign okkar, þá er íslenska þjóðin búin að vera og öll mannleg reisn í þessu landi verður þar með endanlega horfin. Er ef til vill verið að stefna að því ?

 

Við Íslendingar stóðum af okkur norsku yfirgangsáhrifin og dönsku árásina, og erum að berjast við ensku árásina og nú virðist pólsk árás á þjóðgildi okkar vera í uppsiglingu. Og enginn er að verja íslenska þjóðarhagsmuni, allra síst þau yfirvöld sem kalla sig íslensk en eru það tæpast lengur. Þau virðast hafa gengið að fullu í björg hinnar erlendu ásælni í algjörri andstöðu við allt sem íslenskt er og íslenskan anda liðinna alda !

 

Það á víst að vera einn löghelgaður dagur á ári, sérútvalinn heiðrunardagur, vígður íslenskri tungu. En stundum efast maður um að svo sé, því það virðist svo margt falskt við framsetninguna á þeim gjörningi. Og raunar virðist full þörf á því að spyrja í fullri alvöru: Þurfa ekki allir dagar ársins að vera dagar íslenskrar tungu ?

Hugað að mannlífsmyndum !

 

 

Kári Stefánsson, er að minni hyggju, undarlegur maður. Stundum fannst manni hann hafa ýmislegt gott fram að færa hér á árum áður, en þegar dýpra er kafað í líf hans og það betur skoðað, virðist raunhæf eftirtekja hvað varðar manneskjulegan og samfélagslegan ávinning eiginlega verða afskaplega rýr, sem er auðvitað leiðinlegt fyrir manninn !

 

Kári Stefánsson virðist eiginlega vaxa því meira að yfirlæti sem hann eldist meira, og finnur kannski þar að auki, að honum fer aftur við ásókn ellinnar, eins og öðrum mönnum. Líklega finnst honum að einhver allt önnur lögmál eigi að gilda um hann, svo sérstakan og merkilegan mann !

 

Það er kannski vegna þess hvað hann finnur sárt til þess að svo er ekki, að hann er í stígandi ergelsi sínu jafnvel farinn að formæla Skaparanum. Skyldi vera hægt að komast öllu lengra í heimskulegum uppreisnaranda frá stöðu mannlegrar smæðar ? Það sýnir sig í þessu, að Guð vors lands og lands vors Guð er Kára Stefánssyni greinilega ekki að skapi og hann tekur sér umsvifalaust dómsvald yfir Dómaranum mikla í hávísindalegum hroka sínum !

 

Það hafa svo sem aðrir menn gert slíkt áður, menn sem hafa líklega verið af svipuðu tagi sjálfsupphafningar og Kári Stefánsson, en það er sammerkt með þeim, að þeir hafa allir farið illa að lokum. Ég geri því ráð fyrir, að Kára okkar Stefánssyni farnist ekki öllu betur, miðað við þá braut sem hann gengur og hefur valið sér, þó lengi sé von til að menn kunni að sjá að sér !

 

Hroki Kára Stefánssonar virðist samt kominn á það stig, að hann verður vafalítið héðan af fylgja mannsins til hans hinstu stundar. Ef svo fer sem allt bendir til, verða það samt dapurleg örlög fyrir mann sem á margan hátt hefði annars getað orðið landi og þjóð gagnlegur liðsmaður í baráttu góðra mála. En gæfa og gjörvileiki fer víst ekki alltaf saman og stundum alls ekki. Sálarlegir innviðir manna geta sannarlega verið með ýmsu móti !

 

Í upphafi mun Kára Stefánssyni samt sem áður, og að öllum líkindum, hafa verið gefið sæmilegt veganesti til síns lífs-ferðalags, en öll virðist sú náttúrulega innistæða hafa farið einhvernveginn á víð og dreif, í óstýrilátum kolli þessa egohlaðna sérhyggjumanns. Ef til vill hefur það átt sér stað, vegna svo til algerrar yfirtöku frjálshyggjulegrar ham-farabreytingar í hugsun hans, kannski blandaðri auðsöfnunarlöngun og vísinda-legri efnishyggju !

 

Aumingja Kári Stefánsson, einhvernveginn virðast hlutirnir ekki hafa gengið upp eftir væntingum hans og eitthvað brenglað útreikninga hans varðandi framtíðarsýn hans til eigin afburðamennsku. Og nú valda vonbrigði hans því sennilega, að hann virðist bara rótast um eins og naut í flagi, með hugann fullan af geðillsku, svo hann hatast jafnvel við Skaparann !

 

En svona geta vísindi farið með suma menn, að þau gefa þeim kannski eitthvað, en svipta þá oftast einhverju sem er og ætti að vera þeim miklu dýrmætara mál. Ekki virðist þannig neinn sérstakur andlegur vöxtur vera sýnilegur í framferði Kára Stefánssonar og ætlaðri þroskagöngu hans í lífinu !

 

Það gæti því hugsanlega vísað til þess, að sem fyrirmynd hljóti hann að teljast varhugaverð persóna fyrir yngri aðila þess guðdómlega sjónarspils sem lífið er, þrátt fyrir allt. Og ef svo reynist í raun, þá verður að segjast, að ekki hafi þar málum verið vel stýrt til vegsemdar !

 

Eitthvað virðist eiginlega hafa skilað sér sem einhverskonar útafkeyrsla í frama-draumum Kára Stefánssonar. Eitthvað átti að verða en varð ekki. Mér dettur í hug vísa sem Guðmundur Jóhannesson frá Útibleiksstöðum, maður búsettur á sínum tíma á Hvammstanga, orti eitt sinn, er hann gekk til vinnu sinnar að morgni dags, og fann dauðan smáfugl í drullupolli á bæjargötunni :

 

,,Hér hefur gæfan gæskuhlý,

gleymt þér, veslings stráið.

Það hafa fleiri fleygir í

forarpollum dáið !“

 

Kannski gleymdi gæfan Kára Stefánssyni og kannski fór líf hans í allt annan farveg en hann hefði sjálfur helst kosið. Kannski hefur einhver beiskja gert hann viðskota-illan og fráhrindandi, eins og margir Íslendingar sem þjóna erlendum öflum gjarnan verða ? Kannski finnst honum hann hálfpartinn vera eins og dauður smáfugl í drullupolli erlends auðvalds ? Því segi ég bara, aumingja Kári Stefánsson !

 

En það er engum manni til góðs að fyllast reiði út í Skaparann og hafa allt á hornum sér í því sambandi. Og sannur Íslendingur, sonur íslenskrar þjóðmenningar, ætti ekki að haga sér þannig. Kári Stefánsson stækkar sig ekki með slíkum málflutningi og verður þvert á móti ógeðfelldari maður fyrir vikið !

 

Flest bendir til dæmis til þess, að Stefán faðir hans hafi verið miklu geðugri maður en hann, og tel ég nánast víst að svo hafi verið. Get ég meira að segja sagt nokkra sögu því til staðfestingar og geri það hér með :

 

Einu sinni kom Stefán Jónsson með Ragnari Arnalds á almennan stjórn-málafund sem Ragnar hafði boðað til á Skagaströnd, en þá var Ragnar þingmaður Alþýðubandalagsins á Norðurlandi vestra en Stefán þingmaður sama flokks á Norðurlandi eystra !

 

Mér er það minnistætt að nokkrir íhalds-karlar voru fyrir fundinn að nöldra yfir því af hverju Ragnar væri að draga þennan karlfjanda að austan með sér á fundinn, hann gæti verið á fundum í sínu kjördæmi en ætti ekkert erindi til Skagastrandar. Þvílíkt uppátæki það væri eiginlega í kommaþingmanninum, að draga annan slíkan með sér, sem ekkert erindi ætti á þennan fund ?

 

Þannig var tónninn í þessum íhaldsliðum, sem oft endranær, en enginn kippti sér upp við þann kurr og fáir munu líklega hafa vitað, að það voru fjölskylduleg tengsl milli Ragnars og Stefáns, sem gátu kannski gefið fulla skýringu á því hversvegna þeir voru þarna saman á ferð, en það er önnur saga !

 

En svo var þessi fundur settur, Ragnar flutti yfirlitsræðu um stöðu stjórn-málanna í landinu og nokkrir fundarmenn báru fram fyrirspurnir. Fundurinn var mjög formlegur eins og svona fundir voru yfirleitt og eru líklega enn. Svo fór að koma að því að dagskrá yrði tæmd og fundarslit framundan !

 

Þá bað Stefán Jónsson, aðkomumaðurinn að austan, um orðið undir liðnum Önnur mál. Og það vantaði ekki að fundurinn hæfist með það sama á hærra stig, því maðurinn tók strax flugið og fór bókstaflega á kostum í máli sínu. Stefán hélt þarna alveg bráðskemmtilega tækifærisræðu, kryddaða með skrítlum og lifandi gamanmálum. Framsetning og tjáning ræðumanns á nánast hverju orði var slík, að menn lágu bara í hlátri út um allan sal !

 

Jafnvel hundfúlir íhaldskarlarnir gleymdu sér og hlógu með. Þeir urðu bara mannlegir greyin, aldrei þessu vant, enda var þetta óborganleg stund !

 

Stefán Jónsson veitti fundarmönnum þarna mikla og ánægjulega upplifun. Hann hafði sannarlega átt erindi á fundinn eins og allir fundu. Ekki held ég að Kári sonur hans hefði getað leikið þessa framgöngu eftir honum, enda maður af allt annarri og líklega þyngri gerð. Stefán Jónsson var eftirminnilegur persónuleiki !

 

Margir feður hafa trúlega upplifað það í lífi sínu, að synir þeirra hafi snúist gegn flestu af því sem þeir hafa barist fyrir og jafnvel virtst vilja hugsjónir þeirra feigar. Benjamín Franklín reyndi það til dæmis í sínu lífi. Við slíku er í sjálfu sér lítið að gera eða segja, því hver einstaklingur þjónar sínu eðli eins og hann er maður til !

 

Ekki held ég að Stefán Jónsson og Kári sonur hans hafi átt sérlega mikla samleið á hugsjónalegum lífsgrundvelli, en hvor þeirra um sig hlýtur væntanlega að fá þau eftirmæli sem hæfa, eins og aðrir menn við hinstu skil. Stefán Jónsson er mér þó og verður miklu hugstæðari maður en Kári Stefánsson getur nokkurntíma orðið !

Nokkur orð um Stalíngrad-sverðið !

 

 

 

Á fundi leiðtoga Bandamanna í Teheran í nóvemberlok 1943 afhenti Winston Churchill forsætisráðherra Bretlands Jósef Stalín leiðtoga Sovétríkjanna hið svonefnda Stalíngrad-sverð. Það var gjöf frá Georgi VI. Bretakonungi og bresku þjóðinni til íbúa og verjenda Stalíngrad, gefið í minningu hins mikla sigurs sem þar var unninn á herjum nasista !

 

Churchill segir í frásögn sinni af atburðinum, að Stalín hafi lyft sverðinu að vörum sér og kysst það og afhent það síðan Voroshilov marskálki ,,who dropped it.“ Hinn ofmetni breski sagnfræðingur Antony Beevor lýsir afhendingu sverðsins með sínum hætti og dregur eins og hann virðist eiga vanda til, athyglina frá aðalatriði að aukaatriði. ,,Voroshilov tók svo klaufalega við sverðinu að hann missti það niður á gólf !“

,,Ó, þessir Rússar, geta þeir aldrei gert neitt rétt,“ andar frá texta Beevors eins og trúlega er til ætlast. En hverju halda menn á lofti og hvernig lýsa menn atburðum ? Er sannleikurinn einhvers virði eða þarf að hagræða honum svolítið ?

 

Kjarni málsins var auðvitað og er sú staðreynd, að breski kóngurinn ásamt breskum stjórnvöldum var að heiðra Rússa með þessari gjöf, heiðra þá fyrir ofurmannlegt afrek, sem allir virtust gera sér grein fyrir á þessum tíma, að hefði verið unnið. Beevor segir, sem við mátti búast, að Churchill hafi gert stundina minnistæða með málsnilld sinni, hvað annað, en hann reynir samt sem áður um leið, samkvæmt eðli sínu og innræti, að kasta rýrð á Rússa með frásagnarmáta sínum. Hann reynir þannig að gera þessa heiðursstund Rússa að heiðursstund Breta !

 

Hinsvegar er það nokkuð táknrænt fyrir breskar hefðir, eins og þær þekktust meðan Bretar voru og hétu, að fara þessa leið, og láta búa til þetta heiðurssverð í aristókratískum aðalsanda fyrri tíðar. En eftir stendur samt, að árið 1943 gerðu Bretar sér einhverja grein fyrir hetjudáðum Rússa við Stalíngrad og vildu heiðra þá fyrir vikið !

 

Síðar meir virðist sá skilningur hinsvegar hafa tapast mikið til, eftir stofnun Nató og upprennandi kalt stríð. Þar við bætist, að Bretar munu líklega alla tíð hafa verið ófærir um að setja sig í þau spor sem stigin voru við Stalíngrad, og ekki síst þegar frá leið !

 

En hvað skyldi hafa orðið um þetta sögulega sverð, þessa bresku snilldarsmíði ? Eftir því sem best verður vitað, á það að vera meðal sýningargripa á Minningar-safninu um Orustuna við Stalíngrad í Volgagrad í Rússlandi. Eftir að hafa farið um hendur Búdennís marskálks, Churchills, Stalíns og Voroshilovs marskálks, á sverðið nú að vera geymt á þessu safni !

 

Umrætt sverð er vitnisburður um samskipti Breta og Rússa, löngu fyrir þá huglægu sverðsgjöf sem Boris Johnson forsætisráðherra Breta færði Rússum fyrir ekki alls löngu, með vondum afskiptum sínum af málefnum Úkraínu, þar sem hann kom í veg fyrir að fasistastjórnin í Kiyv héldi gerða friðarsamninga við þá og hvatti þess í stað til stríðs !

 

Svona getur mönnum nú farið illa aftur í þjóðlegum skilningi á tiltölulega stuttum tíma. En samt verður að viðurkennast að jafn aumur maður og Boris Johnson er auðvitað langt frá því að vera heppilegt mannlífseintak fyrir hönd Breta, til slíkrar viðmiðunar !

 

Stalingrad sverðið er og verður vafalítið merkur minningargripur um fyrri tíðar viðhorf Breta gagnvart heiðrunarmálum, jafnvel þegar Rússar eiga í hlut. Sinn er siður í landi hverju og allt hefur líklega til síns ágætis nokkuð !

 

En gaman hefði verið að vita hvernig þáverandi leiðtogar Sovétríkjanna hafi í raun litið á þetta mjög svo brodd-borgaralega heiðrunarframlag Breta, þó þeir hafi líklega kurteisinnar vegna, tekið því öllu vingjarnlega, – nema kannski – eins og aðalatriðið verður auðvitað hjá Antony Beevor - klaufinn Voroshilov !

Nokkur orð um guðföður Nató !

 

 

 

 

James Forrestal hét maður sem var um skeið flotamálaráðherra Bandaríkjanna, hann tók við er Frank Knox dó 1944. Forrestal var síðan fyrsti svonefndi varnarmálaráðherra Bandaríkjanna og þótti frá byrjun afskaplega fjandsamlegur Sovétríkjunum. Það var á þeim árum sem Harry Truman var tekinn við sem forseti þar vestra, en eins og almennt er vitað en yfirleitt ekki talað um, var Truman aldrei fær um að vera forseti Bandaríkjanna !

 

Truman var bara lítill, hræddur maður sem tók við starfi sem hann var enganveginn fær um að gegna. Sá sem var fyrirrennari hans þótti mikilhæfur maður, en hann tók skyndilega upp á því að deyja, en hafði alveg gleymt því að setja Harry inn í málin, því hann taldi sennilega að það þjónaði litlum tilgangi. Svo Truman varð að taka við, eins og Eleanor Roosevelt sagði honum blátt áfram og umsvifalaust : ,,Nú er komið til þinna kasta Harry, ábyrgðin er núna á þínum herðum !“

 

Og Truman, óhæfur til ábyrgðar og titrandi á taugum, byrjaði nánast sinn feril á því að láta varpa tveimur kjarnorkusprengjum á Japan, sennilega svona til að vara Rússa við því að Bandaríkjamenn ættu slík vopn. Hershöfðingjarnir voru líka ólmir í að prófa þau og voru eins og börn með nýtt leikfang !

 

Þessi nokkur hundruð þúsund óbreyttu borgarar sem drepnir voru í þessum ómannlegu og óþörfu árásum virtust hreint aukaatriði. Þar með gerðu Bandaríkjamenn sig seka um glæp sem engin önnur þjóð hefur drýgt til þessa, hvað sem verður. Síðan hefur Japan fylgt Bandaríkjamönnum í einu og öllu, eins og barinn hundur fylgir húsbónda sínum !

 

Auðvitað vissu margir í bandaríska stjórn-kerfinu af veikri stöðu Trumans og vildu ráðskast með greyskinnið. George C. Marshall var einn af þeim frekjudöllum, annar var Douglas MacArthur. Það er auðvitað töluvert matarmikil saga til af samskiptum þessara manna, en það er ekki efni þessa pistils !

 

En víst er líka að James Forrestal hvíslaði mörgu í eyra Trumans forseta á þessum árum, sem líklega var - efnislega séð - óhollt fyrir báða. Enda fór svo að lokum, eftir nokkuð stormasöm samskipti undir það síðasta, að Truman losaði sig við þennan varnarmálaráðherra sinn, og hafði vafalaust sínar ástæður til þess. Eftir það fór Forrestal nánast lóðbeint niður á við, hvað andlegt ásigkomulag snerti !

 

En við þessar óburðugu aðstæður var Atlantshafsbandalagið einmitt stofnað. Það voru engin heilbrigð skilyrði til staðar við þá fæðingu enda hefur afraksturinn löngum sýnt það. Umskiptingur var leiddur til fæðingar og heimurinn varð skiljanlega mun verri og vafasamari mannkynsbústaður fyrir vikið !

 

Svo gerðist það, eftir nokkurn tíma í embætti, að Truman fór að halda að hann réði við starf sitt. Þá gekkst hann upp við valdið eins og litlir karakterar gera yfirleitt. Hann rak MacArthur sem dirfðist að véfengja vald hans og gekk á ýmsu í þeirra skiptum. Þó eru allar líkur á því að Truman hafi ekki átt annan kost en að láta MacArthur fara, en það er önnur saga. Hér er hinsvegar meiningin að fjalla um James Forrestal, hinn brothætta, guðföður Nató !

 

Þannig fór nefnilega, upp úr framan-greindri atburðarás, að Forrestal fékk einhverja slæmsku í toppstykkið og fór að truflast verulega. Geðveiki sú sem ásótti hann, gekk út á það, að hann taldi sig vera í stöðugri hættu fyrir ofsóknum óvina, nánar tiltekið Rússa. Ekkert gat linað ótta og sálarkvalir mannsins, og svo fór að hann endaði ævi sína 22. maí 1949 57 ára gamall, sem sjúklingur á geðsjúkrahúsi. Hann varpaði sér þar út af 16. hæð, æpandi hástöfum, að Rússarnir væru að koma. Jafnvel fyrrverandi varnarmálaráðherra Bandaríkjanna þolir ekki slíkt fall. Svo aumingja Forrestal dó !

 

Geðveikin sem fór með manninn, gæti alveg heitið Forrestalíska og hástig hennar og lokastig þá Forrestalíníska. Það sem einkum þykir sérkennilegt við veiki þessa eða áráttu, er að hennar verður helst vart í Bandaríkjunum og sumum löndum Vestur-Evrópu, eins og til dæmis á Íslandi. Annars staðar í heiminum fer lítið fyrir henni, enda færra þar til staðar sem sviptir menn allri dómgreind af umræddum orsökum !

 

Um tíma var James Forrestal talsvert dáður og jafnvel talinn framsýnn stjórnmálamaður. Sem einn af frömuðum Nató var hann metinn mikils, en svo fóru jafnvel Bandaríkjamenn að taka eftir því að eitthvað var að. Og þegar ljóst var að toppstykkið í manninum var truflað og dottið úr öllu rökrænu sambandi við mannlega skynsemi, var reynt að þegja yfir því sem lengst, svo það skapaði ekki taugaveiklun í Atlantshafsbandalaginu, hinum nýfædda valdatryggingar vonar-peningi Bandaríkjanna !

 

Á þessum sama tíma vaknaði reyndar nokkuð víðtækur grunur um það, að sumir ráðherrarnir í þáverandi ríkisstjórn Íslands væru eitthvað smitaðir af Forrestalísku, en aldrei fór fram nein endanleg skoðun á því hvort svo hefði verið, þó ýmislegt þætti benda til þess. Það er náttúrulega enn ókannað mál, því hvorki Þór Whitehead eða Valur Ingimundarson hafa gefið sér tíma til að rannsaka það, líklega vegna anna við þveröfugar og þarfameiri rannsóknir !

 

Og nú virðist ýmislegt benda til þess, að Forrestalíska eða jafnvel Forrestalíníska sé á magnaðri uppleið í forustuliði Atlantshafsbandalagsins og veiki þessi eða vírus geti hugsanlega með þeim hætti orðið mannkyninu öllu að fjörtjóni. Sumir telja sig nú þegar sjá sjúkdómseinkennin á ýmsum Natótoppum og verðum við, sem enn berum hag mannkynsins fyrir brjósti, að vona að svo sé ekki !

 

En James Forrestal, guðfaðir Nató, var ekki gæfusamur maður í sínu lífi og varla forsendur til þess eins og maðurinn var gerður. Og menn geta spurt sig hverskonar fall það verði sem komi til með að ríða Nató að fullu ? Hvort það verði kannski svo alvarlegt, að það muni hrifsa allan heiminn með sér, af efstu hæð hernaðarlegrar ómennsku, niður á grjótharða gangstétt glötunarinnar ?

 

Um innihaldslitla flugeldasýningu í Normandí !

 

 

 

 

Það tekur enginn Vesturveldunum fram í fréttafölsun og umsnúningi staðreynda. Það er margvitað mál og þarf ekki um að ræða. Fórnarlambið er alltaf sann-leikurinn, því ef hann er ekki vesturvænn, er hann settur til hliðar eða margvafinn í blekkjandi lygaumbúðir svo hann verður óþekkjanlegur !

 

Síðasta tilbúna uppákoman með slíkum formerkjum, var tilraunin til að lyfta innrásinni í Normandí sem hæst, í tilefni 80 ára afmælis atburðarins nú á dögunum. Sagt var í fréttum af afmælinu, að með innrásinni hefði verið lögð fram forsenda þeirrar framvindu sem leitt hefði til sigursins yfir nasistaveldinu. Sú túlkun er býsna mikil tilfærsla á hinum sögulegum staðreyndum !

 

Löngu fyrir 6. júní 1944 lá fyrir, að Þýskaland nasismans myndi tapa styrjöldinni. Þegar í ljós kom, að hin mikla innrás Stór-Þýskalands á Sovétríkin leiddi ekki til neins leifturstríðs eins og í Póllandi og Frakklandi, heldur til stríðsátaka um ófyrirsjáanlegan tíma, leist mörgum þýskum raunhyggjumönnum ekki á blikuna. Sovétríkin hrundu ekki við fyrsta högg eins og Hitler hafði fullyrt. Þvert á móti efldust þau til meiri mótstöðu með hverjum deginum sem leið og framvinda stríðsins fór að setja mikil strik í siguráætlun Þjóðverja !

 

Strax um áramótin 1941-1942 voru Rússar komnir í sókn víðast hvar á austur-vígstöðvunum, aðeins um hálfu ári eftir innrásina. Í janúarlok 1943 lauk svo hinni 5 mánaða löngu örlaga orustu við Stalíngrad með afgerandi sigri sovésku herjanna. Það voru þáttaskilin í styrjöldinni. En þá var enn langt í 6. júní 1944 !

 

Og eftir Stalíngrad voru Rússar komnir í hörkusókn og eftir skriðdrekaorustuna miklu við Kursk í júlí, varð sókn þeirra að óstöðvandi sókn sem lauk ekki fyrr en í rústum Berlínarborgar í maí 1945, þegar sovésku herirnir sáu til þess að hjarta nasistaríkisins hætti að slá !

 

Ljóst er að innrásinni í Normandí sem Vesturveldin höfðu dregið all lengi gegn óskum Rússa, var hleypt af stokkunum af ákveðnum, pólitískum hagsmuna-ástæðum. Það var þá svo komið, að það var talin knýjandi nauðsyn að hefjast handa sem fyrst, annars myndu sovésku herirnir ekki stoppa í sókn sinni fyrr en við Ermarsund. Það varð að koma í veg fyrir það og það varð kveikjan að innrásinni !

 

Sigurinn yfir Þýskalandi nasismans hafði mörgum mánuðum fyrr verið tryggður austur í Rússlandi, og það sem eftir stóð var fyrst og fremst eftirhreytur og upp-hreinsistarf, að ganga frá leifum nasista-veldisins og þýska heraflans sem eftir var. Vesturveldin voru hinsvegar að fullu komin í þann gír, að reyna að takmarka sem mest hugsanlegan kröfurétt Sovétríkjanna varðandi áunna sigra. Þessvegna var innrásin í Normandí gerð !

 

Það gleymist yfirleitt að hugsa til þess, að þegar Rússar voru búnir að reka nasistaherina út fyrir landamæri Sovét-ríkjanna, héldu þeir áfram og sópuðu herjum Hitlers á undan sér land úr landi. Þannig frelsuðu þeir margar þjóðir undan oki nasismans, og það jafnvel þjóðir sem höfðu barist með Þjóðverjum fyrir atbeina leiðtoga sem gengið höfðu til liðs við nasista. Og í þeim átökum og í þeirri baráttu, var rússnesku blóði úthellt ómælt til að losa þessar þjóðir við Hitler-ismann. Rússneska þjóðin missti ekki 27 milljónir þegna sinna í seinni heims-styrjöldinni fyrir ekki neitt !

 

Þannig tóku sovésku herirnir lönd eins og Rúmeníu, Búlgaríu, Ungverjaland, Tékkó-slóvakíu, Pólland, hluta af Júgóslavíu og Austurríki, hluta af Finnlandi og Noregi. Rússar tóku jafnvel Borgundarhólm úr höndum Þjóðverja, hluta af Danaveldi. Allt kostaði þetta mannslíf, en viðkomandi þjóðir höfðu ekki getað varið sig sjálfar gegn þýska nasistaríkinu, eða verið látnar ganga svikaleiðina með þeim, fyrir atbeina innlendra ráðamannaleppa sem voru á bandi Þjóðverja !

 

Engin þjóð í Evrópu hefur lagt eins mikið af mörkum og Rússar til að sigra mannkynsbölvalda álfunnar, þá sem hættir voru með öllu að kunna sér hóf. Stríðsóðir menn eins og Karl XII, Napóleon og Hitler urðu allir fallkandídatar í Rússlandi. Nasisminn, sem nú virðist vera orðinn að stofuprýði í stássfundasölum ESB í Brussel, og nánast ríkistrúarbrögð í Kiyv, hefði aldrei verið sigraður í síðari heimsstyrjöldinni, ef Rússar hefðu ekki tryggt þann sigur með miklum fórnum og ofurmannlegu úthaldi. Það er hinn rétti og raunhæfi sannleikur málsins sem aldrei verður hægt að kæfa. Sá sigur vannst ekki í Normandí !

 

Í Föðurlandsstyrjöldinni miklu, eins og Rússar kalla síðari heimsstyrjöldina, hlutu eldskírn sína margir sovéskir hers-höfðingjar sem reyndust langtum fremri herstjórnendur en hálofaðir hers-höfðingjar Vesturveldanna, sem sumir hverjir sýndu sig ekki einu sinni vera miðlungsmenn í fagi sínu og höfðu hlotið frama sinn með ýmsum undarlegum hætti !

 

Innrásin í Normandí hefur verið lofuð mikið sem snjöll hernaðaraðgerð, en hið sanna er að þar fór býsna margt í handaskolum og jafnvel Antony Beevor, þekktur breskur gyllingar-sagnfræðingur, kemst ekki hjá því að rekja það nokkuð í bók sinni um innrásina, líklega þó sér til lítillar ánægju !

 

Hundruðir hermanna Bandamanna í Normandí voru drepnir í sprengjukasti eigin flugvéla, vegna þess að samhæfing hersveita á jörðu niðri og flughersins var langt frá því að vera í lagi. Jafnvel einn háttsettur bandarískur hershöfðingi, Leslie J. McNair, var drepinn með þeim hætti í Normandí og jarðsettur nánast með fullri leynd. Öllu í sambandi við lát hans og mistakaferlið sem framið hafði verið og valdið dauða hans var haldið leyndu, og fólk sem vissi hvað gerst hafði, var látið vinna þagnareið. Það mátti ekki minnast á vanhæfnina og vitleysisganginn !

 

Mistök á mistök ofan, skipulagsleysi og glundroði, leiddi líka til miklu meiri eyðileggingar á frönskum byggðum á inn-rásarsvæðinu og landinu þar inn af, en komast hefði mátt af með, og jafnframt mun meira mannfalls meðal óbreyttra borgara !

 

Það er ekki að furða, að lygahersveitum vestrænna fjölmiðla þyki mikil nauðsyn á því vera að hefja innrásina í Normandí upp í rómantíska goðsögn og eigna henni miklu meiri tilgangsfyllingu en hún á skilið. Þeir sem upplifðu atburðinn eru nú nánast allir dauðir og ekki vitnisbærir lengur, svo þessvegna þykir líklega allt í lagi að halda fram hverju sem er !

 

Flugeldasýning Vesturveldanna í Normandí, í tilefni 80 ára afmælis innrásarinnar, var eiginlega bara sirkus sem sýndi ranga mynd og Rússar áttu þar engan þátt í málum, enda ekki boðið. Þýska ríkið, endurhæft og uppskrúfað, átti náttúrulega sína fulltrúa þarna, sem sérlega þjónustusamlegt Natóríki, eftir Nordstream málið !

 

Og Selenski, hinn alræmdi þjónustumaður Vesturveldanna og Nató, og nú umboðs-laus valdamaður og einræðisherra Úkraínu, var viðstaddur herlegheitin sem boðsgestur, líklega sem sérstakur fulltrúi fasistaforingjans Stepans Bandera og arfleifðar hans. Spurningin eftir allt sirkushaldið og flugeldana hlýtur að vera augljós - af hverju tóku Vesturveldin yfir höfuð þátt í því að berjast gegn Hitler ?

 

 

Um stöðuga upphafningu ,,mannréttinda“ í mínusgildum og samfélagslegt niðurbrot !

 

 

 

Miðað við geista flugsiglinguna á margyfirlýstu víðsýnisfleyi mannkynsins og glóruleysi tíðarandans er mjög sennilegt að eftir svo sem 15 ár hefjist mann-réttindabarátta barnaníðinga á fullu. Þeir munu þá vafalítið lýsa því yfir, að þeir telji sig afskipta með mannréttindi og víðsýna fólkið mun trúlega fyllast samúð með þeim og styðja þá. Þeir munu segja að þeir geti ekkert að því gert hvernig þeir séu, þeir hafi bara fæðst svona og verði að þjóna eðli sínu !

 

Ég tel eins líklegt að allar hömlur á því að holdsveikt fólk eða aðrir hættulegir smitberar sé haft í einangrun í þessari veröld okkar verði afnumdar, því það séu augljós mannréttindabrot. Víðsýnu vit-leysingjarnir munu krefjast slíkra og þvílíkra aðgerða með tíðarandafullum ofsa. Slíku fólki eigi auðvitað að leyfa að ganga innan um aðra með frjálsum hætti. Það mun svo eiga að leiða til meiri skilnings á kjörum holdsveikra og annarra með smitandi sjúkdóma og mann-réttindum þeirra, því þeim mun að sjálfsögðu fjölga hratt í framhaldi mála !

 

Eins má gera ráð fyrir því að allar hömlur siðferðilegs eðlis verði felldar niður í mannfélögum komandi ára, því þær brjóti rétt á fólki varðandi frelsi þess til að hegða sér eins og því sýnist. Æðsta boðorð samfélagsins verður þá að mannfrelsið verði hafið yfir allt sem setti því takmörk meðan fólk var ekki nógu vel upplýst. Það er ekki vandi að sjá hvaða afl stýrir í raun víðsýnisfleyinu !

 

Allt er þetta fullkomlega glórulaust, og furðulegt að forustu fyrir þessum sið-villtu sjónarmiðum hafi yfirleitt mennta-fólk sem ætti að vita betur. Hvað er annars menntun og hvað á að fylgja menntun ? Menntun á að vera slípun á þeim náttúrulegu hæfileikum sem búa með fólki og gera það þannig hæfara til að styrkja samfélagið og þjóðfélags-heildina. Eða þannig voru málin hugsuð í öndverðu, áður en svonefnt gráðu-veitingafæriband var sett á fullan hraða þeirrar vitleysu sem virðist ráða öllu í dag !

 

Það hefur margt breyst á síðustu árum. Langskólanám virðist ekki lengur vera rétt forsenda fyrir upplýsingu mannsandans, heldur virðist það miklu heldur valda skynsemishöftum með ofurvaldi rang-snúinnar rétthugsunar. Það hefur svo leitt til stóraukinnar gervimenntunar og alveg hömlulausrar gráðudýrkunar, sem virðist satt best að segja fela í sér í flestum tilfellum mjög takmarkaða hæfnisinneign !

 

Við erum þannig meira og meira svipt frelsi í gegnum kerfið, af völdum lang-skólagenginna asna af öllum kynjum, sem í gráðutengdri hrokafyllingu sinni, virðast gangast freklega upp í endurhönnuðum hlutverkum þrælahaldssinna og alls konar yfirgangsaðila frá liðnum tíma. Slíkt sérgæskulið er auðvitað alfarið hættulegt heilbrigðu samfélagi. Það stendur ekki fyrir neitt sem er gott og siðfræðileg viðmið eru því algerlega framandi !

 

Að verja samfélagið fyrir andlegum sem líkamlegum sýkingum væri líklega það síðasta sem slíkum hrokagengjum dytti í hug að gera. Þannig hefur siðlaus tíðarandinn, siðblint skólakerfið og siðvillt rétthugsun skapað í sameiningu blind fyrirbæri sem skríða allar stundir á fjórum fótum og helst mætti kalla í hinum öfugsnúna veruleika núsins hámenntaða hálfvita !

 

Það er hörmulegt að sjá hvernig oftrúin á menntunina hefur umsnúið þar gildum og gert þau jafnvel að andstæðu þess sem þau voru hugsuð til að vera. Það er orðið ljóst, ekki síst á okkar tímum, að manneskja sem er full af menntahroka og skólaðri yfirborðsþekkingu, er engan-veginn fær um, vegna eigin fordóma, að leiða aðra að einhverju samfélagsvænu takmarki. Gráðurnar virðast vera farnar að verða gefins, því innihald þeirra svarar naumast á nokkurn hátt til þess gildis sem þær ættu að standa fyrir !

 

Út frá félagslegri heildarmynd er staða okkar í núinu hvað þetta varðar mörkuð öryggisleysi sem skaðar allt samfélagið. Þar erum við komin út á ystu nöf og hyldýpi vanþekkingarinnar bíður eftir því að svelgja okkur í sig til langframa. Við förum ekki öllu lengra eða dýpra í alheimsku heimskunnar, því samfélags-hrunið verður þá á næsta leiti. Og ekkert samfélag þolir það til lengdar að vera með öllu óvarið fyrir uppskrúfuðum niðurrifsöflum eins og okkar samfélag er klárlega orðið nú til dags !

 

 

 

 

 

Frá varfærni Bismarcks til vanhæfni Nató !

 

 

Trúlega má telja Otto von Bismarck, sem oft var nefndur Járnkanslarinn, snjallasta stjórnmálamann sem Þýskaland hefur átt. Það er ekki einu sinni víst, að Þýskaland hefði náð að sameinast í eitt ríki og væri sameinað í einu ríki, ef hann hefði ekki verið. Maðurinn var sannarlega enginn aukvisi !

 

Bismarck vann pólitíska vinnu sína til fulls, áður en hann hóf stríð. Það var ekkert ógert í þeim efnum þegar herinn var sendur af stað. Bismarck tók þannig Dani, Austurríkismenn og Frakka og sigraði þessi ríki öll á örfáum árum. Hann tryggði sér fyrirfram hlutleysi Rússa og Breta. Grundvallaratriði í stefnu Járnkanslarans var alltaf að halda frið við Rússa. Hann gleymdi því ekki hvað varð Napóleoni að falli. Í huga Bismarcks var Rússland risinn í austri sem betra var að hafa með sér en á móti !

 

Helmuth von Moltke, sá eldri, var afar snjall herforingi. Hann hafði á þessum tíma gert þýska herinn að mjög sterkri vígeiningu og allt skipulag þar var upp á það besta eftir þýskum hernaðar-formúlum. Von Moltke varð þýskur marskálkur og hefur margur borið slíkt tignarheiti á mun lakari forsendum en hann. Þríeykið þýska, Bismarck, Moltke og von Roon voru á þessum tíma öðrum mönnum á sama sviði mun snjallari !

 

Austurríki fór með Bismarck í stríðið við Dani, en var svo sjálft tekið í prússneska bakaríið tveimur árum síðar. Það sýndi pólitísk klókindi Bismarcks hvernig hann leysti úr samkeppnisdeilunum við Austur-ríki, þannig að forustuvaldið sat allt eftir hjá Prússum !

 

En eftir snilld Bismarcks kom heimska Vilhjálms II. Mikill afglapi hlýtur sá maður að hafa verið. Það var skaði að faðir hans varð jafn skammlífur og raun bar vitni, því flest bendir til að hann hafi verið maður með fulla dómgreind. En talið er að mistök lækna hafi valdið ótímabærum dauða hans og vitnar þar um ljót saga !

 

Þar með stóð Vilhjálmur II. á tindi valdsins, maður sem aldrei hefði átt að hljóta slík völd og var algerlega vanhæfur til að fara með þau. Það kostaði líka milljónir mannslífa. Vilhjálm II. hefði átt að leiða fyrir rétt eftir stríð, ef slík andstyggðarmenni væru ekki alltaf talin friðhelg af aðalshyski eins og því sem réði svo til öllu fram undir þá tíma sem hér um ræðir, og murkaði jafnan niður alþýðufólk alveg miskunnarlaust hvenær sem því þóknaðist, ef það mótmælti einhverju, svo sem á Blóðsunnudeginum í Pétursborg í janúar 1905 !

 

Vilhjálmur II fékk því að sitja í friði í Hollandi til dauðadags 4. júní 1941, skömmu fyrir innrás nazista í Sovétríkin. Hann hefði þurft að tóra fram á sumar 1945 svo hann hefði fengið að upplifa til fulls hinn beiska síðari ósigur Þýskalands. Það hefði kannski átt að geta vakið honum einhverjar hugsanir um að hroki hans sem leiddi til styrjaldar, hefði orðið forsenda uppgangs Hitlers og nazismans og þar með síðari ósigurs Þýskalands. En svona menn vitkast aldrei og skilja aldrei neitt. Þeir eru sem vatnslausir brunnar og geta ekkert vökvað til lífs og vaxtar !

 

Natóbrunnur nútímans er vatnslaus. Þar er ekkert sem gefur líf eða hlynnir að lífi. Sá brunnur var grafinn til allt annarrar þjónustu því hann er dauðabrunnur sem liggur í lygasnúningi niður til helvítis. Þeir sem standa í kringum þann dauðabrunn, eru einmitt útsendarar úr helvíti, fullir af þeim eyðingaranda sem þar ríkir. Vatn er forsenda lífs en Natóbrunnurinn er og verður vatnslaus. Hann er versta og svartasta blekking dauða og helfarar, fyrir villuráfandi mannkyn á veglausri jörð !

 

Bismarck fór vissulega í stríð, en hann gerði það með varfærni og tryggði sér allt fyrirfram svo ekkert færi úr böndunum. Allt gekk upp hjá honum fyrir vikið. Hann hefði aldrei farið í stríð ef það hefðu verið einhverjir lausir endar. Nató-brunnurinn er hinsvegar dauðagildra, þar sem yfirgengileg vanhæfni er í forsvari. Bandaríkin sem forusturíki eru stjórnlaus um þessar mundir og enginn með viti þar við stýrið. Vestur Evrópuríkin eru glórulaus eins og þau hafa verið síðasta mannsaldurinn. Þar er enginn fram-bærilegur leiðtogi lengur til staðar og allt í hers höndum, í blóðugum höndum árásarbandalagsins Nató, þar sem dauðaþrungin vitfirring alblindrar hernaðarhyggju og stríðsæsinga ræður för !

 

Engin varfærni er þar til staðar, en bullandi vanhæfni fyrir hendi á öllum stigum stórhættulegrar framvindu. Við nálgumst óðfluga endastöðina sem Natóríkin einblína á sem vítishelgað lokatakmark sitt, en það takmark virðist ekki vera neitt annað en fullkomin eyðing þessarar veraldar og mannkynsins alls !