Örninn á Patmos

(Frumort ljóð, byggt á upplifun Jóhannesar

postula eins og segir í Opinberunarbókinni.)

 

Leiðsögn ein mun aldrei bregðast

annað flest þó vilji tregðast,

þar um eilífð allt er traust.

Hver sem eyra hefur heyri

hljóminn sem er öllu meiri,

Andans helgu og hreinu raust !

                  *

Á eyjunni litlu hann lifði í kyrrð

og ljósin þar fengu að skína.

Hann barst þar í anda um ómælis firð

í algleymi krefjandi sýna.

Frá vænghafi arnarins vindurinn hvín

sá voldugi súgur með áhrifin sín

sem vekur upp sálir af svefni.

Þar vitnaðist Orðið í vöku þess manns

sem vígðist til postula í þjónustu hans

sem gaf okkur Anda síns efni.

 

Hann lá þar á bæn hverja líðandi stund

og löng var sú andlega glíma.

Og sá allan heiminn sem helfarar grund

við hamfarir þrengingatíma.

Svo djúpt var þar horft fyrir eilífðar Orð

um aldir og sögu, um veraldar storð,

að margir það álitu óra.

En augu hans litu þar himnanna höf

við hafningu andans úr jarðneskri gröf,

það stærsta af öllu því stóra.

 

Og Kristur þar birti honum kjarna þess máls

sem kærleikans hástóli ræður.

Að aðeins sá verður til eilífðar frjáls

sem elskar og ver sína bræður.

Sá þjónustu andi mun þveginn af synd

sem þroskast með fórnum í heilsteypta mynd

og alltaf er eitthvað að bæta.

Það ríki sem eitt á hin ráðandi tök

er réttlætisheimur sem þekkir ei sök,

þar frelsaðir frelsinu mæta.

 

Hann svalg í sig tímanna táknmynda flóð

í tilbeiðslu hugar og sálar.

Og sá hvernig guðsbarna þolandi þjóð

er þungavigt mælandi skálar.

Því líf hvert sem játar hið lifandi Orð

og lærir að nærast við Frelsarans borð

það vinnur sér vængina fleyga.

Hinn eldlegi kraftur sem Andinn fram knýr

er ávallt jafn brennandi, ferskur og nýr

í hjarta sem himnarnir eiga.

 

Hann mundi það allt sem við Meistarans kné

var mótað í sál hans og anda.

Og ósnortið líf hans af frama og fé

var fjarri því lítilla sanda.

En allt var þar tamið við aga og stjórn

og auðgað af Krossberans heilögu fórn

sem andar með eilífu gildi.

Hans sál var því stillt á það stöðuga ljós,

og stefnunni trúr hann af brunni þeim jós,

af kristninnar kærleik og mildi.

 

Það fylgir oft hugsunum farandi manns

að fjötrast í þröngsýnis búi.

En ljósheimur Drottins var lærdómur hans

svo langt ofar hverfulu núi.

Og leiddur af Andanum leit hann þau svið

sem lukt eru og dulin og horfa ekki við

þeim augum sem jörðinni játast.

Hann tilheyrði himnanna þroskuðu þjóð

og þessvegna átti hann dýrmætan sjóð

og þurfti ekki að þykjast og látast.

 

Að sjálfið er þröskuldur harður og hár

og hrösul hin mannlega viska,

að hroki er kaldari en kaldasti nár

og kærleika öllum til miska,

það vissi hann fyrir og vissi því eins

að vegferð án leiðsagnar Guðs er til meins

því ekkert þá götuna greiðir.

Þá fyllir í sálinni tómarúm tækt

með tálsnöru viðhorfin öfug og flækt

sá andi sem afvegaleiðir.

 

En náðin sem enn gegnum skuggana skín

er sköpuð til frelsunar sálum.

Og postulinn elskaði sá það í sýn

í sannleikans framtíðarmálum.

Og upplýstur varð hann af englum um leið

að öll myndi framvindan hafa sitt skeið

uns tæmt yrði tímaglas náðar.

Því mörg er í boði sú blekkingamynd

sem blindar og glepur og vekur upp synd

með athafnir breyskar og bráðar.

 

Í Bókinni miklu er manns sagan öll,

hvert mál hennar letrað og skrifað.

Hver einasta velgjörð, hver örlagaföll

og allt sem menn hafa hér lifað.

Hann vissi að fullu að frelsunin hrein

er fáanleg síst fyrir lífsverkin ein,

þar annað er æðra í sjóði.

Þó sá hann að breytninnar baráttu raun

var bókuð til gildis og náðin í laun

þar gefin með Guðs sonar blóði.

 

Hann tók við svo miklu – hver mynd var svo stór

og mannlegum skilningi hærri.

Og atburðarásin sem æðandi sjór

sem ógnaði og flæddi honum nærri.

Það tók á hans krafta að uppfyllast af

því öllu sem virtist sem bálstrauma haf

og blóðskrifað logandi línum.

En englanna leiðsögn og fræðsla var fyllt

svo fullkomnu ljósi að ekkert gat villt

hans anda frá öllum þeim sýnum.

 

Svo honum var gefið hið glöggasta skyn

og greiningarhæfni sem fylgdi.

Við heilagra bænir og himneskan dyn

hann horfði og lærði og skildi.

Við hásæti Guðdómsins Lambið hann leit,

þá logaði í hjarta hans tilfinning heit,

svo frábær og fögur var sjónin.

Þar ljómaði við honum verðugt í raun

og viðbúið til þess að hljóta sín laun

það Sakleysi er sigraði ljónin.

 

Og hann sem að birtist í Mannssonar mynd

í munni sér sverðið það hefur,

sem tvíeggjað, biturt og brugðið gegn synd

í baráttu sigurinn gefur.

Hinn Fyrsti og Síðasti og Lifandi lífs

sem leysti af mannkyni bölvanir kífs,

þá stendur með stjörnur í hendi.

Þá sést að hann Konungur konunga er

og kraftinn og valdið að eilífu ber

og drottnar við daganna endi !