Íslenska ríkið - útibú fjármagnseigenda

Flestum ætti að vera það kunnugt að íslenska ríkið hefur undanfarin ár verið alfarið rekið sem útibú fjármagnseigenda. Það hefur verið notað sem ábyrgðarmiðstöð og sjóðsdeild til baktryggingar fyrir þá gullkálfa sem hafa í ólmri græðgi hamast við það að fjölga krónum sínum þó nógar ættu fyrir.

Ef illa færi var þegjandi samkomulag milli aðila um að þjóðin fengi reikninginn.

En þjóðin sem í orði kveðnu á að vera það sem ríkið á að standa fyrir, hefur hinsvegar ekkert haft um það að segja hvernig farið hefur verið með opinbert fjármagn. Hún hefur bara átt að þegja og hlýða og umfram allt - vinna sem mest á sínum lúsarlaunum - svo forréttindaslektið geti áfram lifað flott í afætukerfunum.

Ráðslagið á ríkiskerfinu hefur verið skelfilegt og eins fjarri því að þjóna almennri velferð og hugsast getur. Það eru fjármagnseigendur sem njóta þjónustulundar kerfisins og jafnvel eftir að þeir hafa sogið út allar eigur og sjóði ríkisins er snúist áfram í kringum þá og þarfir þeirra.

Eftir að fjármagnseigendum tókst með fullu samþykki kerfisins að spila upp falskan markað og koma margföldum svikaverðstimpli á fasteignir og annað og lokka fólk í gegnum bankana til viðskipta á upplognum forsendum, hrundi kerfið saman því það var allt saumað úr sviknu efni.

Bankarnir sem voru orðnir fjármagnslausir af tæmingu innanfrá, voru svo endurfjármagnaðir með blóði, tárum, erfiði og svita fólksins í landinu, en gjörsamlega óraunhæfum skuldum sturtað niður til almennings í staðinn og ekki gefin nokkur leiðrétting þar. Í hæsta lagi má kannski segja að lengt sé í hengingar-ólunum og svo á að skipa einhvern umboðsmann skuldara sem á víst að fylgjast með dauðastríði þeirra sem kerfið er miskunnarlaust að drepa og fella sín krókódílatár meðan á því stendur.

Ummælin um að ríkisvaldið myndi slá skjaldborg um heimilin í landinu eru að verða ein mestu öfugmæli í samfelldri svikasögu íslenskra stjórnmála og er þá mikið sagt. Íslenska ríkið er greinilega enn rekið sem útibú fjármagnseigenda og er því ekki að létta neinar byrðar á almenningi nema síður sé. Þungi hrunsins skal fá að leggjast á þrælabökin, þá launalægstu, barnafólkið, einstæðu foreldrana, öryrkjana, gamlingjana og lífeyrissjóðsþegana !

Gjaldmiðill þjóðarinnar hefur verið eyðilagður af ábyrgðarleysi fjármagns-eigenda fyrir lokuðum augum eftirlitsstofnana ríkisins og eignastaða almennings þar með rústuð að miklu leyti, en verðtrygging skulda veldur því að öllu venjulegu fólki er fyrirmunað að sjá til sólar í fjármálum sínum og lítið sem ekkert gert þar til úrlausna. Skuldastaða fólks er reiknuð sem fyrr segir út frá fölsku markaðsverði eigna og ekki heil brú á bak við þann gjörning.

Á sama tíma eru afskrifaðir milljarðar á milljarða ofan af skuldum fjármagnseigenda og allt gert til að halda efnahagsböðlum Íslands uppi.

Íbúðalánasjóður er að afskrifa tugmilljónir hjá skuldugum sveitarfélögum en býður almennum borgurum bara upp á gervilausnir sem herða skuldaklafana. Það segir sitt um skelfilegt ástandið í efnahagsmálum þjóðarinnar því Íbúðalánasjóður hefur lengst af verið landsfólkinu mun betri í skiptum en hinir bankarnir, sem urðu allir dulbúin skrímsli gagnvart almannahagsmunum eftir einkavæðinguna alræmdu.

Í raun og veru hegða íslenskar lánastofnanir sér gagnvart almenningi í landinu með mjög svo svipuðum hætti og Alþjóða gjaldeyrissjóðurinn gagnvart íslenska ríkinu. Böðulsvaldið hið innra er ekki betra en það ytra og þó verra þegar á allt er litið því það böl sem þannig er skapað, blóðstimplar sig í merg og bein.

Stjórnvöld verða að geta tekið á málum fyrir þjóðina og vinna ríkinu tiltrú á ný meðal fólksins í landinu. Skjaldborgin til varnar heimilunum verður að rísa !

Íslenska ríkið hvorki getur né má vera í þeirri stöðu að það sé rekið áfram sem útibú sérhagsmunaaflanna - eða með öðrum orðum -  í þágu Mammons !