Hefnd Indíána !

Það er eitt af því skammarlegasta í sögu mannkynsins á síðustu öldum, hvernig hvítir menn fóru með indíána í Norður, Mið og Suður Ameríku. Spánverjar hegðuðu sér eins og verstu villimenn í Suður og Mið Ameríku, rústuðu allri menningu þar og eyðilögðu hvaðeina sem hefði getað varpað ljósi á sögu Inka, Maya og Azteka.

Englendingar og Frakkar voru ekki heldur til neinnar fyrirmyndar í samskiptum við indíána Norður Ameríku þó að arftakar þeirra þar, sjálfir synir frelsisins, Bandaríkjamenn, yrðu þeim miklu verri í þeim efnum. Þeir eru ekki svo fáir Indíánakynflokkarnir sem hafa horfið að fullu, verið útrýmt gjörsamlega af yfirborði jarðar, beinlínis eða óbeinlínis af völdum hvíta mannsins og yfirgangs hans.

En þó að indíánar hefðu hvorki vopn né herstyrk til að hamla innrás hvíta mannsins og verja veiðilönd sín, höfðu þeir samt eitt vopn í fórum sínum, reyndar án þess að vita það, vopn sem hefur fellt fleiri hvíta menn en allt varnarstríð indíána samanlagt. Indíánar höfðu kannski ekki svo marga ósiði, miðað við hvíta manninn, en þeir þekktu tóbak og höfðu vanist á reykingar. Hvítir menn höfðu yfirleitt ekki mikinn áhuga fyrir menningu indíána og voru oftast áhugalausir fyrir mannkostum þeirra, en þennan ósið þeirra voru þeir fljótir að taka upp. Og við vitum hver eftirleikurinn hefur orðið. Nú hefur tóbakið drepið svo marga hvíta menn að hefnd indíána í gegnum það er áreiðanlega stærsta endurgjaldið fyrir svívirðingar indíánamorða allra tíma !

Það mætti segja með talsverðum rétti að það endurgjald væri verðskuldað !

En fyrir indíánana var þetta vopn allt of hægvirkt í drepandi áhrifum sínum og breytti ekki niðurstöðum varðandi fullkominn ósigur þeirra fyrir ágangi hvítra manna. Þó eru líkur á því að sumir hershöfðingjar Bandaríkjanna um miðja nítjándu öldina hafi fallið fyrir tóbaksvopninu, eins og til dæmis Grant hershöfðingi sem lést 63 ára vegna krabbameins í hálsi. En margir þessara hershöfðingja höfðu gengið hart fram í því að fækka indíánum, enda var það talið af þeim ýmsum á þeim tímum þjóðþrifaverk og fór sú skoðun þeirra áreiðanlega saman við skoðanir flestra annarra á þessum indíánahaturs tímum. Og þegar horft er til meðferðar Bandaríkjamanna á índíánum, er það með ólíkindum hvað þeir geta sett sig á háan hest gagnvart meintum mannréttindabrotum annarra. Það er eins og þeir séu gjörsamlega óvitandi um glæpi þá sem þeirra eigin saga geymir. En í kvæði einu standa þessi orð og þau eru sannleikur :

„ En blóðlækir renna ekki síður um vestræn vé

þó Washington þykist heilög í flestu orðin.

Því ennþá man Sagan Sandlæk og Undað Hné

og svívirðinguna í kringum indíánamorðin.

Það má ekki gleyma að segja sögu hinna rauðu

þó sjaldan sé lengi reynt að muna þá dauðu !"

Þær eru margar sögurnar sem skrifaðar hafa verið um indíána Norður Ameríku og lýsa þeim sem siðlausum villimönnum, lágkúrulegum og ómerkilegum í öllu dagfari. En það er algerlega einhliða mat. Það hafa löngum þótt vond örlög að fá eftirmæli sín alfarið frá andstæðingunum. Indíánar Norður Ameríku umgengust Móður Jörð með þeim hætti að landið var gjörsamlega óspillt þegar hvíti maðurinn kom á sviðið. En mörgu hefur verið spillt síðan þá, því rányrkja og græðgi hvítra manna hefur farið um allt með hörmulegum afleiðingum fyrir heilbrigði náttúrunnar.

Margir höfðingjar indíána voru miklir menn og göfugir í eðli og hugsun, eins og  t.d. Sirikawa-Apasjinn Cochise, Oglala Teton Súinn Mahpiua-luta (Rauða Ský) og Heinmot Tooyalaket ( Ungi Jósef) höfðingi Gatnefja. Villimennska og grimmd hvítra manna gagnvart indíánum var oft og tíðum slík, að maður á ekki orð yfir það, að þeir skuli hafa leyft sér að kalla indíánana villimenn og siðleysingja !

Meðferð Bandaríkjamanna á Indíánum er með ógeðslegustu mannréttindamisgjörðum sem framdar hafa verið og ævarandi skammarblettur á Skallaarnarþjóðinni. Þó að tóbaksvopnið hafi bitið í gegnum tíðina, vildi ég óska þess að forsjónin sæi til þess að full gjöld kæmu fyrir þá hryllilegu glæpi, því þeir hafa hrópað upp í himininn nógu lengi og reyndar miklu meira en það !