Tvennskonar sjálfstæðisflokksmenn" !

Það er oft mjög fróðlegt að heyra hvernig menn halda á málum. Þá koma stundum óvænt fram viðhorf sem innra fyrir búa án þess að þau hafi verið viðkomandi einstaklingi og öðrum ljós. Þá fer allt í einu að glytta í eitthvað sem virðist vera til hugarhúsa á alröngum stað. Þetta hef ég sérstaklega reynt hjá ýmsum mönnum sem seint mundu vilja telja sig heimilisfasta hjá sjálfstæðisflokknum svonefnda (  ég skrifa nafn þessa flokks af ásettu ráði með litlum staf, hann á ekki meira skilið !), en eru í raun að innréttingu og hugarfari hluti af fylgdarliði þess flokks !

Það er nefnilega svo að harðsoðin einstaklingshyggja, nokkuð sem gerir menn svo til ónæma fyrir félagshyggju og samfélagskennd, er til býsna víða, þó hana sé yfirleitt frekast að finna hjá flokksbundnum sjálfstæðisflokksmönnum. En svo eru það þessir óflokksbundnu „sjálfstæðisflokksmenn" sem margir hverjir virðast lítt sáttir við sjálfstæðisflokkinn en eiga það þó sameiginlegt með flokksmönnum þar, að horfa á býsna mörg mikilvæg þjóðfélagsmál nákvæmlega á sama hátt og þeir !

Ég hef alla tíð verið í fullkominni andstöðu við sjálfstæðisflokkinn og þann anda sem þar býr að baki hlutunum og hef aldrei sparað að láta það í ljós. Sá andi er að mínu mati fullur af sérgæsku og eigingirni. En af tvennu illu vil ég heldur fást við flokksbundna fyrirbærið en það óflokksbundna. Þeir sem flokksbundnir eru vita þó að þeir eru í flokknum og vita líka upp á sig skömmina sumir hverjir þegar deilt er á þá fyrir ódáðir flokksins, en hinir óflokksbundnu telja sig hvergi til húsa í pólitískum skilningi og þykjast því lausir allra mála, en tala samt í raun út frá sömu forsendum og geta verið öllu viðsjárverðari fyrir vikið.

Svo eru náttúrulega til menn í flokkum þeim sem kenna sig við Framsókn og Samfylkingu sem eru ekkert nema sjálfstæðisflokksmenn að innviðum til, og hugsanlega mætti jafnvel finna einstaka slíka hjá Vinstri grænum ef vel væri leitað, en þá erum við líklega komnir niður í svo takmarkað mannlegt atgervi að það tekur því ekki einu sinni að tala um það !

En það eru þessir óflokksbundnu sjálfstæðisflokksmenn sem hafa oft valdið mér talsverðum heilabrotum. Hvers vegna skyldu þeir ekki vera í stíunni sem þeir stjórnast greinilega af ? Ég hef tekið eftir því að þeir tala alltaf eins og þeir séu með einhvern rekstur og fjármálaumsvif og virðast skilja manna best erfiðleikana við slíkt. Hugmyndafræðileg verkalýðshugsun er þeim hinsvegar fjarlægari en flest annað og það er eins og þeir hafi aldrei meðtekið það hlutverk sem þeir hafa þó velflestir á hendi - að vera réttir og sléttir launþegar !

Það er líka athyglisvert að þeir sem þeir dást mest að, virðast yfirleitt vera þeir sem hafa komist áfram í heiminum, eins og það er kallað, eru ríkir og kaupglaðir, standa í stórum viðskiptum og virðast hafa úr nógu að spila. Það virðist ekki skipta neinu máli eða bregða nokkrum skugga á aðdáunina, þó að talið sé að sori og óhreinleiki sé til staðar í lífi viðkomandi „stórmenna" ! Eftir virðist sitja að berlusconar viðskiptalífs og veraldarumsvifa séu glæstar fyrirmyndir í hugarheimi utanflokks sjálfstæðisflokksmanna og það engu síður en þeirra sem ganga með flokksskírteinið upp á vasann. Að hugarfari til virðist afstöðumunur þar sannarlega lítill sem enginn og eðlishneigðir vera hallar undir nákvæmlega það sama.

Maðurinn er óneitanlega nokkuð margbrotið fyrirbæri. Sumir menn geta þannig verið að berjast mestan hluta ævi sinnar gegn því sem þeir sjálfir eru í raun og veru. Þeir virðast aldrei hugleiða það með sjálfum sér hvar þeir raunverulega standa og vanþekking þeirra á eigin eðlishneigðum getur og hefur oft sett þá þar sem síst skyldi. Og þá koma þeir náttúrulega upp um sig með því að tala þveröfugt við það sem búist er við af þeim. Það er samfélagslega vont að mínu áliti að menn skuli yfir höfuð vera sjálfstæðisflokksmenn, en verra finnst mér þó að sumir skuli vera það án þess að vita af því sjálfir !

Þeir sem tilheyra þannig flokknum hugarfarslega en eru ekki í honum, eru nefnilega enn ólíklegri en hinir til að fá samviskubit, þó það mannlega einkenni að fá samviskubit, sé að mínu mati samt sem áður afar sjaldgæft meðal sjálfstæðis-flokksmanna. Það er meðal annars vegna þess að þeir hafa löngum haft innmúraða, sjálfsefjandi sannfæringu fyrir því að þeir hafi aldrei gert neitt af sér - nema gott !