Bragur ortur á Skagaströnd 2015 um Ludvig Kemp !

 

Hingað kom hann Kemp sem var

kunnur hagyrðingur.

Ekki spar á yrkingar,

almennt talinn slyngur.

 

Rétt í stuðla rak hann allt,

rímfræðina þekkti.

Ýmislegt hann ærið snjallt

orti um viðkvæmt slekti.

 

Jós hann skálum ótæpt af,

elda marga kveikti.

Allt sem honum efni gaf

upp af götu sleikti.

 

Auma bletti fljótt hann fann,

fús í þá að pota.

Kunni meina-markað þann

manna best að nota.

 

Kaus að láta í kvæðahríð

kviðlingana streyma.

Samdi brag um Satans lýð

sem hér ætti heima.

 

Margir brugðust bragnum við

býsna illa á köflum.

Sögðu Kemp með sér við hlið

sæg af vítisdjöflum.

 

Skiptin öll við ára þá

yrðu varla stærri.

Alltaf væri sægur sá

sál hans býsna nærri.

 

Yfirfyllti eðli hans

ein og sama lína,

að yrkja í þágu andskotans

illt um bræður sína.

 

Kjaftað slíkt um Kemp þá var,

karlinn þótti skæður.

Þuldu sumir þorpsbúar

þannig skammaræður.

 

Kemp að slettum slíkum hló,

sleppti ei sínum þræði.

Úr honum í engu dró

andúð sumra og bræði.

 

Áfram stríðinn orti og kvað

eins og flestir spurðu.

Hvernig svo sem þoldu það

þeir sem fyrir urðu.

 

Klár í gegnum kveðskapinn

komst á veginn frægan.

Illa ræmdan orðstír sinn

aldrei taldi nægan.

 

Síst af öllu í Sónar vist

sagðist una hafti,

meðan orðsins lipra list

léki vel í kjafti.

 

Vildi líta létt með glans

lífið ofar moldu.

Óskaði þeim til andskotans

sem enga glettni þoldu.

 

Þar um sitthvað þenkti hann

þrátt með hneigðir kargar.

Skagstrendingum skenkti hann

skítaglósur margar.

 

Kaus í flösku að kíkja oft,

kunni að neyta veiga.

Hóf þá glatt á hugarloft

hörku þrumufleyga.

 

Komst þá strax í kvæðastuð,

klúrum metum hnekkti.

Þar sem orðlist óhefluð

engin takmörk þekkti.

 

Þegar karl að sumbli sat,

samdi hann skens um lýðinn.

Vildi gera í öllum at,

óþekkur og stríðinn.

 

Þar að verki greitt hann gekk,

glettur færði í letur.

Sitthvað Lárus læknir fékk,

líka séra Pétur.

 

Hann að báðum gerði grín,

glöggt þar þekkti hagi.

Hafði á málin háðska sýn,

húmorinn í lagi.

 

Lýsti mörgu listavel,

löngum meir en hálfur.

Einsamall á eyðimel

aldrei stóð þó sjálfur.

 

Ákallaði aldrei neitt

oft þó stæði í vanda.

Gæti hann ekki vín sér veitt

vék hann sér að landa.

 

Ef hann bara á sér fann

efldist bragargetan.

Næstan allan andskotann

út úr sér þá lét´ann.

 

Er hann þreytti ljóðaleik,

létt var yfir karli.

Sem hann fyndi á kostakveik

kraft frá hertum jarli.

 

Galsaþrungið gamanmál

glæddi strauma heita.

Hvarf þá oft úr sumra sál

svekkelsi og þreyta.

 

Þó hann horfinn sjónum sé,

sagan vaxtar gengi.

Nafn hans þekkt um vísnavé

verður áfram lengi.

 

Þó í ýmsu því sem var

þyki í lagi að farga,

kersknisfullir kviðlingar

kitla ennþá marga.

 

Að því hníga allar spár,

ekki beint til þrifa,

að Kemp þar muni í mati hár

meðan glettur lifa.

 

Ef hann lifði á okkar tíð

eitt hann segja hlyti

að hann sæi Satans lýð

sama hvert hann liti.

 

Umdeildan þó orðstír manns

eitthvað kunni að þvinga,

menn eru til sem minnast hans

meðal Skagstrendinga !

 

Rúnar Kristjánsson

( - ort 24.10 2015 - )