Styðjum aldrei spillta stjórnarhætti !

 

Það er sagt að það sé vinstri meirihluti í Reykjavík ? Það fer nú líklega eftir því hvernig verkin tala. Og í sumum tilfellum virðast þau ekki tala sérlega sannfærandi til vinstri. Þeir sem bjóða sig fram á fölskum forsendum sýna oftast þegar á líður ef orðin segja eitt og verkin annað !

 

Þegar núverandi meirihluti í borgarstjórn virðist vilja halda uppi stífri láglaunastefnu gagnvart starfsfólki sínu, með tilheyrandi þrælahalds-hugsun, er ekki að sjá að hann hafi tekið í arf þær hugsjónir sem ganga út á það - að ekki eigi að þrælka fólk eða níðast á því á nokkurn hátt !

 

Það er sagt að það sé Dagur í borginni, en þegar litið er til launastefnunnar gagnvart almennu starfsfólki, má öllu heldur segja að það sé svartnætti í borginni. Og ekki virðist það skila neinum sérstökum félagslegum ávinningi að borgarfulltrúar séu líklega fleiri kvenkyns en löngum áður !

 

Borgarfulltrúar meirihlutans virðast ganga fyrir þeirri skoðun að borgarkerfið geti ekki gengið vel nema það sé níðst verulega á einhverjum láglaunahópum. Ef þeir fái leiðréttingu á bágum kjörum fari allt fjandans til. En velferð byggð á annarra þrælkun getur aldrei verið sönn eða heilbrigð sem slík. Mannkynssagan segir okkur það með víðtækasta hætti !

 

Konur í valdastöðum virðast ekkert síður en karlar geta verið grimmar gagnvart lítilmagnanum, og sú staðhæfing að þær séu betur til þess fallnar en þeir að finna lausnir á samfélagslegum vandamálum, er löngu hrunin, enda var hún aldrei annað en kynbundinn áróður. Eðlisfar fólks fer að sjálfsögðu ekki eftir því hvað það hefur í skrefinu !

 

Hálaunakona er oft að hugarfari eins og útspýtt afsprengi samsvarandi hálaunamanns. Hún hefur engu betri eða meiri skilning á kjörum láglauna-fólks en hann. Hennar eigin kjör skipta mestu máli í hennar huga eins og hjá honum, og aðalatriðið er að þau haldist sem hæst. Þannig er yfirleitt hugsað í gegnum háu launakjörin hvort sem í hlut á karl eða kona !

 

Réttlætistilfinning og sanngirni hefur ekkert verið uppi á borðinu af hálfu borgarvaldsins í þeirri ,,ekki samningagerð” við láglaunahópa innan borgar-kerfisins sem á að hafa verið í gangi undanfarna mánuði. Það hljóta allir að geta séð sem frábitnir eru þrælahalds-hugsun og tilsvarandi ranglæti !

 

Það sem hefur hinsvegar verið í gangi og alla jafna uppi á borðinu, hefur verið einkakapítalismi borgarstjórnar-meirihlutans og reyndar er hann svo frekur og fyrirferðarmikill að hann hefur flætt yfir allt borðið !

 

Þegar svo er komið, að vellyst ríkjandi valdakjarna virðist vera farin að ráða öllu, þegar fólk sem hefur verið kosið til trúnaðarstarfa fyrir almenning er hætt að geta séð til vega, og virðist ekki sjá neitt lengur nema eigin vellyst, þarf sem allra fyrst að skipta því út !

 

Þegar það er sýnilega orðið blint gagnvart skyldum sínum og jafnvel fullt af hroka, er sannarlega kominn tími til þess fyrir almenning að losa sig við það og prófa nýja fulltrúa í brúnni. Það er lýðræðislega rangt í öllum efnum að styðja valdaklíku sem er orðin óhæf og spillt !

 

Almennir kjósendur í þessu landi, jafnt í höfuðborginni sem úti á landsbyggðinni, eru ekki að biðja um spriklandi prímadonnur og kjarnalausa pótentáta sem fulltrúa sína í valdastólum. Fólk vill bara hafa þar fulltrúa sem það getur treyst, í sveitarstjórnum sem og borgarstjórn !

 

Þegar kjörnir vinstrifulltrúar í meirihluta virðast komnir svo langt til hægri í framferði sínu, og sokknir svo í einhverja andstyggðar hópsérgæsku, að líkur geta verið á því að annar meirihluti gæti skilað sér mun betur gagnvart hagsmunum og lífskjörum almennings, þá er kominn tími til að gefa þeim valkosti tækifæri til að taka á málum !

 

Fólk á aldrei að styðja neitt það lið sem bregst skyldum sínum. Alveg sama undir hvaða merki það þykist ganga. Verkin sýna alltaf merkin. Núverandi borgarstjórnar-meirihluti virðist hættur að gegna eðlilegu hlutverki sínu í lýðræðislegum skilningi. Hann líkist miklu frekar í athöfnum sínum sérgæskufullum sirkushópi eða ótrúlega sjálfhverfum vankasauðum !

 

Það er ekki lengur um vinstri og hægri að ræða þegar svo er komið. Kjarni málsins er einfaldlega spurning um traust. Þeir sem hafa lengi farið með völdin og gert það illa, eiga því að víkja. Þeir sem ausa almannafé í braggaskrifli en vilja ekki bæta kjör sem eru til skammar, eru ekki hæfir til að tryggja og viðhalda heilbrigðri þjónustu við almenning !

 

Við slíkar aðstæður þarf að gefa öðrum valkostum lýðræðislegt umboð og tækifæri til að sýna hvað í þeim býr. Aðeins þannig er hægt að leiða í ljós hvort þeir eru færir um að standa sig sem borgarfulltrúar eða hvort þeir falla líka á því manndóms-prófi - sem það jafnan er - að þjóna með ærlegum hætti almannahagsmunum ?