Hið mikla geymir minningin

 

 

 

 

Hún mamma flestar stundir var að verkum

 

og vandist aldrei hvíld á sinni ferð.

 

Hún sköpuð var með skyldu anda sterkum,

 

ég skil það nú hvað hún var mikils verð.

 

 

Það metur sjálfsagt enginn eins og skyldi

 

þá eðlisgerð sem vígist fórnarlund.

 

En þessar línur þó ég kveða vildi

 

og þakka allt sem mamma vann í Grund.

 

 

 

Sú þjónusta sem þar var innt af hendi

 

var þrungin ást frá hlýrri móðursál.

 

Og hún mér margt um göfug gildi kenndi

 

og gaf mér sýn á lífsins höfuðmál.

 

 

 

Hún af sér gaf þar inn í dýpstu rætur

 

og afrek hennar voru stór og mörg.

 

Hún vann af gæsku verk sín fram á nætur

 

og var í öllum störfum Sigurbjörg !

 

 

 

Og konur eins og mamma voru víða

 

og vinnan þeirra öðrum mikið gaf.

 

Þær vildu kærleiksríkri hugsun hlýða

 

og hjá þeim aldrei neitt á verði svaf.

 

 

 

En oft þær voru þreyttar – það veit

 

Drottinn,

 

og þar um vitnar fjölmörg hetjuslóð.

 

Því andi þeirra af akri þeim var sprottinn

 

sem uppskeruna bestu gefur þjóð.

 

 

 

Ég veit í hjarta að vegsemd sönn þeim

 

mætir

 

í veröld æðri á helgum friðarstað.

 

Því hér á jörðu Guð að öllum gætir

 

sem gera sína skyldu og meira en það !

 

 

Rúnar Kristjánsson