Mannblót

 

 

Hvað má segja um eigin ævi

írskur snáði hertekinn ?

Strax í skipi á svölum sævi

sá ég fyrir dauða minn.

 

Ég var þræll og frelsi firrtur,

fékk að reyna þraut og stríð.

Allar stundir einskis virtur,

allt mitt líf var kvalatíð.

 

Stöðug þrælkun stakk og særði,

steig ég hvergi vonarskref.

Þrautagangan táp mitt tærði,

tíminn óf mér sáran vef.

 

Stundum grét ég eins og ærður,

ekkert gafst sem líknar stoð.

Loks var ég til fórnar færður

fyrir blóðþyrst heiðin goð.

 

Illa mér þau örlög féllu,

engin vægðin bauðst mér þó.

Dreginn ber að beittri hellu,

brjóst mitt eggin sundur hjó.

 

Blæddi mér þar út og enginn

áleit neitt til vansa þar.

Enginn hirti um unga drenginn

er þar saklaus drepinn var.

 

Stökkt var mínu blóði úr bolla,

bölvuð goðin fengu sitt.

Þeim var gefið hlautið holla,

hjartasærða lífið mitt.

 

Glæpur sá um víddir vega

var í öllu mennsku hrap.

Heiðindómsins hryllilega

hrollvekja mig kvaldi og drap.

 

Von að góðar vættir hljóðni

við þá siði er harma ber.

Þó var mörgum Þór og Óðni

þannig fórnað eins og mér.

 

Hvergi slíkum buðust bjargir,

botnlaust var hið heiðna dramb.

Enda varð ég eins og margir

illra siða fórnarlamb.

 

Bið ég þess frá öld til aldar

oft þó röddin mín sé veik,

að aldrei slíkar vítis valdar

venjur ráði á nýjan leik.

                         

                           Rúnar Kristjánsson fecit