Að svíkja skyldur sínar !

 

Þegar menn gerast aðilar að félagssamtökum, fylgja því skyldur. Menn taka að sér að verða fulltrúar ákveðinna hreyfinga sem hafa gert ákveðnar hugsjónir að markmiði sínu. Það gildir að sjálfsögðu líka um stjórnmálaflokka. Ef menn telja sig ekki lengur í stakk búna til að þjóna með þeim hætti sem þeir hafa boðist til að gera, er aðeins ein ærleg leið frá því – að segja af sér og eftirláta varamanni sínum sætið !

 

En allir stjórnmálaflokkar virðast fara leið spillingarinnar í þessu efni. Þeir taka fegnir við hverjum þeim manni sem hefur svikið það sem hann áður tók að sér að verja og gera hann að jafningja sínum !

 

Með því sýna þeir hvar á vegi þeir eru staddir gagnvart ærlegum gildum og stuðla að auknum áföllum innan samfélags sem þarf á öllu öðru frekar að halda en eflingu spillingar !

 

Hvað gerist þegar menn hegða sér með þeim hætti sem einn kjörinn þingmaður Miðflokksins hefur nú gert, og margir á undan honum ? Samfélagið spillist, heiðarleg viðmið raskast og menn bregðast fólki í stórum stíl. Og það segir sitt um stöðu mála, að sumum finnst þetta bara allt í lagi. Hverskonar hugsun ræður hjá slíku fólki ?

 

Þú býður þig fram fyrir hugsjónir og ákveðin málefni og strax eftir að þú hefur náð kjöri, gengur þú í annan stjórnmálaflokk – jafnvel flokk með andstæða stefnu – og þykist ætla að vinna að sömu hugsjónum og áður, af sömu heilindum og fyrr !

 

Hver trúir manni sem stendur svona að málum ? Er ekki allt traust á honum fokið út í veður og vind ? Og ef svo er ekki, í hverskonar þjóðfélagi lifum við þá eiginlega ? Þjóðfélagi þar sem menn eru verðlaunaðir fyrir svik við yfirlýstar hugsjónir sínar, svik við kjósendur sína og augljóst manndómshrap ? Eigum við að bera virðingu fyrir því sem rangt er ?

 

Í hverskonar samfélagi skapast slík sjálfhverfa í mönnum, að þeir snúa öllu sem rétt er á hvolf til að þóknast sjálfum sér, að þeir láta ranghugmyndir sínar taka gjörsamlega yfir ? Og svo er breidd yfir verknaðinn sú afsökun að viðkomandi hafi bara verið að fylgja sannfæringu sinni. Öllu má nú nafn gefa. Slíkur verknaður felur ekki í sér neitt sannfæringarmið. Það er ekkert nema egóið eitt sem ræður og stjórnar slíkri framkomu !

 

Ef alþingi og stjórnmálaflokkar landsins ganga fyrir svona verslunarhyggju og misnotkun á lýðræðislegu vali eins og hér er reynt að lýsa, er ég ekki hissa á því hvað margt hefur gengið á afturfótunum í íslensku samfélagi á síðari tímum. Spillingunni virðist alls staðar vera hampað nú til dags !