Látum ekki eyðileggja það sem áunnist hefur !

 

Íslenskt samfélag er víst, samkvæmt sumum stöðlum, alltaf að taka framförum þó að manni veitist iðulega erfitt að greina í hverju þær framfarir liggja. Mannlegu þættirnir í samfélaginu virðast sannarlega ekki vera að styrkjast og með hliðsjón af stöðu þeirra og ýmsu öðru, sýnumst við frekar stefna í vísan ófarnað !

 

Varla opnar maður fyrir fréttir án þess að heyra um illa aðbúð gamla fólksins okkar þar sem það er látið bíða hins óumflýjanlega. Það virðist víða þurfa á dvalarheimilum að líða fyrir slæm rekstrarskilyrði, búa við mygluvandræði og jafnvel vélrænt viðmót starfsfólks. Og maður spyr sjálfan sig, er þetta virkilega svona ?

 

Það virðist með öðrum orðum sannarlega engin sunnuhlíðar sæla að verða gamall í hjartaköldum íslenskum kapítalisma og bullandi frjálshyggju þar sem auðgildi yfirganga allt !

 

Og svo heyrum við ófáar hryllingssögurnar úr heilbrigðiskerfinu. Bæði af gömlu fólki og ungum börnum, sögur um rangar greiningar, tillitsleysi og þjösnahátt af hálfu lækna gagnvart sjúklingum og allskyns ógeðfelldar uppákomur sem ættu ekki að tíðkast eða líðast innan slíks kerfis og vera þar þá algjörar undantekningar sem strax væri tekið á !

 

Við virðumst þannig koma að ýmsu leyti illa fram við fólkið okkar sem er að eyða ævikvöldinu sínu í okkar skjóli. Og það er þeim mun sárara að heyra þetta, að þetta er að bitna á því fólki og þeirri kynslóð sem lagt hefur gull velferðar í okkar hendur með ævilöngu erfiði sínu. Enginn á meiri rétt til að njóta friðsældar og öryggis á ævikvöldi sínu en einmitt þetta fólk !

 

En það virðast ekki vera til peningar í kerfinu þegar líf og heilsa þessa fólks er annarsvegar. Hinsvegar eru sýnilega til nógir peningar í kringum allskyns flótta-mannamál og sjálftekna ábyrgðarmennsku Íslendinga gagnvart útlendri pólitík og styrjaldarbrölti erlendis. Þurfum við ekki að skýra það betur fyrir skyni okkar hverjir eigi í raun og sannleika að standa okkur næst ?

 

Og á alþingi, þeirri stofnun sem ég get ekki lengur samvisku minnar vegna, skrifað með stórum upphafsstaf eða borið virðingu fyrir, virðist nóg um fólk sem veltir sér endalaust upp úr vandamálum annarra þjóða og ferli alls skyns útlendra landhlaupara, í stað þess að huga að okkar fólki og okkar málum !

 

Þar virðist ekki nokkur leiða hug að því hvernig okkar eigin fólki líður eða hvað þarf að gera svo velferð þess sé tryggð, ekki síst á síðustu lífs-metrunum. Ég er farinn að skammast mín sem Íslendingur fyrir þjóðþing okkar og mér finnst það enganveginn sársaukalaust að þurfa að segja það en verð þó að gera það !

 

Það getur vafalaust verið erfitt og þreytandi að glíma við samfélagsleg vandamál af ýmsu tagi, en kjósum við ekki fólk til þeirra verka ? Er það ekki frumskylda ráðamanna okkar að vaka yfir hag þjóðarinnar og leysa vandamálin sem skapast ? Af hverju verða þau afgangsmál ?

 

Við vitum reyndar flest, að helstu meinvörpin sem hafa orðið til eru af mannavöldum og orsakast ekki síst af hræðilegri misskiptingu lífsgæða í landinu og auknu kærleiksleysi í samskiptum manna. En einmitt við þeim skilningi virðist amast helst og mest og fyrst og fremst af valdaelítunni í landinu !

 

Þar sem allt er miðað til verðs er auðvitað ekki við miklum viðbrögðum að búast. Jafnvel ekki þegar við virðumst vera að missa svo margt sem mikið var haft fyrir að öðlast á sínum tíma. En er þá ekki leyfilegt að spyrja þess í fullri alvöru, hvort enginn ráðamaður sé til í landinu sem er að fást við lausnir bjargræðismála þjóðarinnar af lífi og sál ? Erum við kannski bara með falskt forustulið ?

 

Það er sjálfsagt ólíkt skemmtilegra, að sumra áliti, að skrifa glæpasögur, en reyna að bæta þjóðfélagsmeinin. En þurfum við ekki öll að hafa hugsun á því að hindra, að það verði ískaldur veruleiki að samhjálp og náungakærleikur hverfi úr íslensku samfélagi ? Þurfum við ekki öll að koma í veg fyrir það - að lífsafkomusaga íslensku þjóðarinnar nú á dögum verði að lokum eins og ein allsherjar glæpasaga ?

 

Við virðumst stefna óðfluga að því að samfélag okkar verði kjörsvið og leikvöllur hroka og yfirgangs, þar sem fáir geti níðst á mörgum, þar sem rándýrin fái umfram allt að leika sér. Það segir sig sjálft að slíkt samfélag getur aldrei verið æskilegt fyrir börn og gamalmenni, enda verða þau þar fyrstu fórnarlömbin og virðast þegar orðin það !

 

Gerum okkur ljósar þær hættur sem felast í mannfjandsamlegum samsteypum auðs og valda og stöndum vörð um almannahag. Látum ekki gamla fólkið okkar deyja með brostin hjörtu og verjum unga lífið svo það geti átt þess kost að eiga heilbrigða ævi í hlýju samfélagi !