EIGA KONUR AÐ VERA ALLT NEMA KONUR ?

Eitt af því sem er mjög áberandi í allri umræðu í dag er áróðurinn fyrir því að konur eigi nánast að vera allt nú til dags nema konur.

Fyrir um það bil þrjátíu árum hóf ákveðinn hópur kvenna þátttöku í stjórnmálum landsins á kyngreindum forsendum. Þó að aðeins um einn tugur kvenna væri  verulega áberandi í þessu starfi, varð því ekki neitað að talsverð grasrótartengsl voru fyrir hendi og stuðningur kvenna nokkuð víðtækur. Almennt var þá litið svo á að konur ætluðu að skapa ný viðhorf í pólitík og gera endurbætur á ýmsum hlutum þar sem karlarnir höfðu ekki staðið sig sem skyldi. Í sjálfu sér leist ýmsum ekki illa á þessa stefnu þó sumir, þar á meðal undirritaður, væru efagjarnir á úthald til verulegs árangurs.

Það fór líka svo, að smátt og smátt minnkuðu tengsl forustunnar við grasrótina, konur þessa lands, en eftir stóð að ákveðinn hópur kvenna var kominn í harðan metnaðarslag við karlpeninginn. Þetta voru menntaðar konur, háskólagellur eins og sumir sögðu, sem sættu sig ekki við að þurfa að lúffa fyrir körlunum eins og þær upplifðu að þær gerðu. Þegar konurnar úti í þjóðfélaginu áttuðu sig á því að staðan var orðin með þessum hætti og þær nánast eingöngu notaðar sem bakstyrkur fyrir metnaðarfullar menntakonur sem voru í bullandi eiginframa-stríði, fjaraði grasrótarstuðningurinn út og Kvennalistinn missti tiltrúna.

Þegar það bakslag lá fyrir, skriðu þessar forustukonur aftur inn í gömlu karlaflokkana eins og vængbrotnar rjúpur. Það er að segja þær sem ekki gátu fundið sér, með aldagömlum viðtengingarhætti, örugga framfærslufulltrúa meðal forstjóra og ráðherra gamla karlaveldisins. En framabaráttan hélt áfram, því hámenntaðar konur geta auðvitað verið jafn hrokafullar og hámenntaðir karlar. Þær hafa líka ýmsar komist til verulegra metorða en hinsvegar alls ekki skilað breyttum og betri málaáherslum út í þjóðfélagið eins og Kvennalistinn sálugi hugðist gera.

Mikið lifandis skelfing hefði það þó verið gott ef þessar menntuðu konur hefðu nú fylgt upphaflegri stefnu, haft áfram hugsjón fyrir því að gera þetta þjóðfélag félagslegra og manneskjulegra en það hefur orðið á sínum karllægu forsendum. En því miður, konurnar voru komnar út í nákvæmlega sama framapotið og svínaríið og karlarnir. Þær öpuðu eftir körlunum í öllum hlutum, sleiktu upp ósiði þeirra á þingi og annars staðar svo hörmung hefur verið að horfa upp á það.

Og nú er svo komið að konan á helst að vera allt nema kona.

Þessi yndislega sköpun sem konan er, náttúrulega talað, virðist að sumu leyti á hraðferð inn í það hlutverk að verða afskræming þess sem hún ætti helst að vera. Samkvæmt forskrift dagsins virðist hún eiga að vera einhverskonar karlkona, hörð, grimm og ósveigjanleg, ófær um að veita ungviðinu það á fyrstu þroskaárunum sem hefur alla tíð verið besta veganesti mannsins út í lífið – móðurást.

Hin menntaða nútímakona er á kafi í því að sinna eigin frama, eins og karlarnir, og hið göfuga móðurhlutverk er orðið hreint aukaatriði í hugarheimi hennar.

En það er ekki til neitt æskulýðsstarf, ekki neitt forvarnarstarf, ekki neitt sem jafnast á við það starf sem góð móðir vinnur á heimili sínu í þágu barna sinna. Konan getur aldrei unnið göfugra starf eða sinnt mikilvægara hlutverki en því að ala upp nýja kynslóð. Enginn er færari til þess en hún ef hún hefur heilbrigða sýn til þess hlutverks og köllun til þess að skila því sem best af höndum.

Farsæld og framtíðarheill þjóða, nýrra kynslóða, er sem áður í höndum góðra kvenna, mæðra sem skammast sín hvorki fyrir það að vera mæður eða konur og vita að þeirra eðlilega lífshlutverk stendur engu öðru að baki. En eins og svo margt sem er virkilega gott og fagurt, verður hið fórnfúsa hlutverk aldrei metið að verðleikum og allra síst í umræðu tíðarandans sem snýst öll um græðgi og sjálfselsku.

En ég segi, konur, umfram allt, haldið áfram að vera KONUR !

Farið ekki að apa alla hluti eftir okkur körlunum. Við erum sannarlega ekki svo eftirbreytniverðir. Hjálpið okkur heldur til að sjá og finna hamingjuleiðina því að án ykkar göngum við hana seint eða aldrei. Heilbrigð hamingja er sameiginleg hamingja konu og manns sem hafa fundið hvort annað og eiga lífið saman í ást og eindrægni.

Gefið börnunum ykkar það sem þið einar getið gefið þeim, svo þau verði að einstaklingum sem þið getið verið innilega stoltar af.  Þá munu þau styrkja samfélagið með þeirri manngæsku sem þeim hefur verið sýnd og kennd.  Sú manngæska er nefnilega sönnust sem börnin drekka í sig af þeim blessunarbrunni sem gott og elskuríkt móðurhjarta alltaf er og verður.