AUSTURLANDAHRAÐLESTIN

Eins og alþjóð er kunnugt var Ingibjörg Sólrún Gísladóttir utanríkisráðherra nýlega á ferð um löndin fyrir botni Miðjarðarhafs. Það skiptir auðvitað miklu að utanríkisráðherra eins mesta útrásarlands heims kynni sér mál af eigin raun á helstu átakasvæðum veraldarkringlunnar.
Þar liggja lausnir í kolli sem langförull fer.

Það er eiginlega merkilegt að það skuli ekki hafa verið samið samstundis um frið í Írak og Palestínu fyrst Ingibjörg var mætt á svæðið. Það vita nú allir hvað hún hefur verið mikil friðardúfa í eigin flokki og þar að auki talað fyrir þjóðarsátt í Borgarnesi og víðar. Sennilega hefur núverandi stjórn varla getað varið þeim aurum betur sem fóru úr ríkissjóði til að kosta þessa ferð Ingibjargar um Austurlönd nær.

Landkynningin hefur trúlega verið ómetanleg og það stendur nú alltaf gustur geðs af Ingibjörgu eins og Össur og fleiri vita. Hún hefur náttúrulega verið eins og nokkurskonar austurlandahraðlest á ferð um þessi lönd og þyrlað eyðimerkursandinum hátt í loft upp.

Vonandi verður sá gjörningur samt ekki það eina sem kemur út úr ferðinni.

Fróðlegt væri að vita hvað svona ferð kostar íslenska skattgreiðendur, því eins og allir vita er Ingibjörg Sólrún ákaflega næm á þarfir sinna landsmanna og vill eflaust fara vel með fjármuni þjóðarinnar. En vaxandi þarfir útlendinga hérlendis hafa að vísu einnig vakið mikinn næmleika hjá frúnni og þær þarfir eru henni eflaust líka mjög hugstæðar svo ekki sé meira sagt.

Ekki kæmi það mér sérlega á óvart að Ingibjörg teldi mikla þörf á því að aðstoða Palestínumenn með þeim hætti að bjóða hingað til að byrja með svo sem 200 manna hópi þeirra til búsetu á góðum kjörum á kostnað ríkissjóðs.

Það virðist nefnilega svo vera með marga stjórnmálamenn okkar, að þeir séu mun skyggnari á útrás en innrás. Það gæti því svo farið á endanum, að þegar íslensku viðskiptasnillingarnir teldu sig vera búna að ná góðri fótfestu í öðrum löndum með útrásinni, værum við búnir að tapa eigin landi vegna þeirrar innrásar sem í gangi hefur verið undanfarin ár.

Þá væri svo komið að íslensk dyggð ætti hvergi heima lengur - nema þá kannski einhversstaðar upp í afdölum - og þá lægi líka ljóst fyrir að við hefðum vaxtað illa það pund sem okkur var fengið í hendur af ábyrgðarmeiri og þjóðhollari kynslóð en þeirri sem nú þykist standa vel að málum.