EINSTAKLINGA -ÞJÓÐFÉLAGIÐ !

Eru Íslendingar þjóð ? Er í rauninni hægt að nota slíkt samheiti yfir jafn óstýrilátan og einþykkan söfnuð ? 

Er ekki full ástæða til þess, að við veltum því örlítið fyrir okkur hvernig við erum að standa okkur sem þjóð ef við verðskuldum þá að heita það ?

Sumir tala um að hér búi 300.000 einstaklingar sem flestir vilji sem minnst af öðrum vita þegar allt kemur til alls. Það viðhorf virðist víða fyrir hendi að kynni af fólki bjóði aðeins upp á vandræði. Sérstaklega er sú afstaða áberandi í óðaþéttbýli höfuðborgartorfunnar. Þar getur fólk búið í sama stigaganginum í blokk árum saman án þess að hafa nokkur samskipti við granna sína þar.

Það hugsar sennilega með sér : " Ég ætla ekki að fara að venja eitthvað pakk á að leita til mín ! ". Já, framkoman getur verið þögul og fjandsamleg, fólk horfir ekki á hvert annað þegar það mætist á göngunum og byggir stöðugt upp veggi milli sín og annarra. Það telur sig trúlega vera að að verja sig með þessu atferli fyrir hugsanlegu áreiti.

Svo fer það kannski á mótmælafund gegn Ísrael og krefst þess að veggurinn sem þar hefur verið byggður verði rifinn niður. Hann sé ómanneskjulegt fyrirbæri og hindri eðlileg samskipti. En þar hafa menn þó verið að verja sig fyrir áþreifanlegu áreiti sem hefur kostað marga lífið. En þar fyrir utan leysa múrar milli fólks aldrei neinn vanda - en það gera hinsvegar samskipti ef þau eru byggð á þeim grunni að fólk geti talast við.

Einstaklingshyggjan er rík í Íslendingum og verst er að fylgja hennar er svo oft lítilsvirðing á félagslegum tengslum og sam-mannlegum gildum. Þeir sem frekast hafa misnotað félagslega aðstöðu eru oftast þeir sem vaða fram í oftrú á eigin rétti en traðka jafnframt á rétti annarra. Það gerir enginn maður sem er trúr félagslegum lausnum og hefur til að bera heilbrigða samfélagskennd.

Ég hef kynnt mér nokkuð atferli manna varðandi þessi mál og veit um allnokkur tilfelli þess að fólk sem vill rústa félagslegum kerfum, er oft allra frekast í að fá fyrirgreiðslu í gegnum þau. Það getur því ekki flokkast undir það að vera sjálfu sér samkvæmt. En þar kemur til þessi ofvaxna einstaklingshneigð sem er svo sjálfhverf að það er hiklaust brotið á rétti annarra. Sá sem einblínir með slíkum hætti á sinn rétt tekur bara ekki eftir því þegar hann valtar yfir aðra með yfirgangi og frekju.

Sumir eru þjóðarþegnar með réttu og hafa til að bera þá heildarhugsun sem skilur þá stöðu, en aðrir eru bara einstaklingar og ekkert nema einstaklingar. Þeir gerast kannski aðilar að þessu og hinu, en alltaf er hugsunin sú að hafa eitthvað upp úr hlutunum. Þeir líta á sig sem hluthafa í þjóðfélaginu og vilja stöðugt fá góðan arð út á sitt hlutabréf, hvernig svo sem markaðsstaðan er.

Þegar illa gengur vilja þeir fá óafturkræfan styrk frá samfélaginu en þegar vel gengur vilja þeir gleypa allan arðinn. Slíkir einstaklingar hafa svikið og hlunnfarið íslenskt þjóðfélag meira en nokkrir aðrir í áranna rás.

Viljum við hafa hér þjóðfélag 300.000 einstaklinga af slíkri gerð eða viljum við stefna áfram að því að reyna að vera ein þjóð sem stendur saman um félagslegt jafnrétti og réttlæti öllum til handa ?

Er það ekki knýjandi mál að hver og einn svari því fyrir sig ?