Um alþjóðasamfélagið svokallaða

 Á síðustu árum hefur færst í vöxt að menn tali fjálglega um allskyns vandamál með tilvísun til einhvers alþjóðasamfélags. Það er eins og það sé talin einhver allsherjar lausn á vanda sem upp kemur að tengja hann inn á þetta alþjóðasamfélag sem á víst að vera einhverskonar birtingarmynd af samvisku heimsins.

En hvað er þetta alþjóðasamfélag ? Er það eitthvað sem hægt er að treysta á hvað snertir öryggi fólks í hrjáðum heimi ? Mér virðist það fyrst og fremst ljóst, að þetta alþjóðasamfélag sé ákaflega mismunandi virkt eftir því hver fremur brotin hverju sinni og hvernig hinn pólitíski bakgrunnur málanna er.

Hvað gerir þetta alþjóðasamfélag t.d. varðandi meint mannréttindabrot

Bandaríkjanna  á Guantanamo, hvað hefur það gert varðandi ógnaröldina í Darfur í Súdan og ástandið í Kenya, svo eitthvað sé nefnt ?

Þar er varla hægt að merkja að þetta mikla alþjóðasamfélag hafi yfir höfuð nokkurt vægi. En þegar pólitísk nauðsyn og rétthugsun áróðurskeyptra fjölmiðla krefst þess, er tónað hátt um alþjóðasamfélagið, óskilgreint mannréttindavænt fyrirbæri, sem á að geta verndað og varið ef því er að skipta.

Sú var tíðin að Þjóðabandalagið átti að gegna hlutverki nokkurskonar rétthugsandi alþjóðasamfélags. Sú tilraun fór í vaskinn vegna þess að sumir fengu frá byrjun fyrirgreiðslu langt umfram aðra. Allt fór í bullandi mismununar pólitík. Næst var farið í að stofna Sameinuðu þjóðirnar, sem átti líka að vera tilraun til myndunar allsherjar-vettvangs til lausnar deilum, en ekki tókst þar betur til því allt kraumaði þar í pólitík frá fyrstu stund.

Það voru t.d. algjör mistök að setja aðalstöðvar samtakanna niður í Bandaríkjunum og hefði verið miklu skynsamlegra að hafa þær t.d. í Sviss eða Svíþjóð. Svo var stofnun öryggisráðsins strax sönnun fyrir mismununarstefnu, því þar gátu stórveldin haft sitt sérvægi umfram aðra. Það kom t.d. skýrt í ljós þegar farið var að beita neitunarvaldi til að koma í veg fyrir afskipti samtakanna af átökum milli þjóða.

Þegar samviska heimsins hefur verið slegin verulega illa og menn hafa séð illar afleiðingar verka sinna, hefur stundum verið rokið í að búa til eitthvað til að sýna og sanna að flestir ráðamenn séu nú í rauninni bestu skinn. Þannig varð Þjóðabandalagið til eftir fyrri heimsstyrjöldina og Sameinuðu þjóðirnar eftir þá seinni. En stofnun hvorttveggja þessara samtaka var aldrei byggð á neinum heilindum, enda komu brotalamirnar býsna fljótt í ljós.

Þó Sameinuðu þjóðirnar séu enn við lýði gagnast sú stofnun ekki lengur. Að margra mati er hún ekki marktæk sem vettvangur fyrir lausn deilumála.

Í dag er aðalritari SÞ svo lítilvæg persóna, að heilu þjóðirnar hafa ekki hugmynd um hvað hann heitir og þaðan af síður að hvaða gagni hann er í veröldinni.

Og einmitt vegna þess hve SÞ er í raun orðið gagnslítið tæki, er gripið til þess að tala um þetta alþjóðasamfélag sem einhverja nýja lausn, einhvern nýjan vettvang, eitthvað nýtt sem hægt er að treysta á............. en eins og að framan greinir fetar það þráðbeint í feigðarspor fyrirrennara sinna !

En af hverju skyldi vera svona erfitt að byggja upp alþjóðlegt öryggisnet til varnar stríði og annarri óáran í þessum heimi ? Meginástæðan er sú að stríð eru háð af valdamiklum aðilum sem eru að færa út vald sitt. Þeir fá stuðning frá öðrum valdamiklum aðilum sem selja vopn og annað sem þarf til stríðs - þar er um að ræða kaupmenn dauðans og auðhringa sem mala gull á óhamingju heimsins. Þessir aðilar vilja ekki haldgott alþjóðlegt öryggisnet, þeir vilja bara markað fyrir vopnasölu sína og til þess að slíkur markaður sé fyrir hendi, verður stöðugt að efna til stríðsátaka.

Þessvegna fór með Þjóðabandalagið eins og fór og þessvegna eru Sameinuðu þjóðirnar þvottatuska í höndum stórveldanna og þessvegna verður alþjóðasamfélags-kjaftæðið aldrei annað en pólitísk blekkingarþula sem fær aðeins að virka í leyfilegum, afmörkuðum tilfellum.

Tuttugasta og fyrsta öldin er því ekki hótinu nær heimsfriði en aðrar aldir hafa verið, því maðurinn hefur ekki bætt andlega innviði sína sem neinu nemur síðustu áratugina og lítið sem ekkert lært af þeirri blóðugu öld sem lauk skeiði sínu fyrir nokkrum árum. Það er í sjálfu sér hræðileg niðurstaða fyrir mannkynið.

Til að eitthvað heilbrigt komi út úr alþjóðlegu samstarfi þarf að byggja starfið á ærlegum, siðrænum grunni, en ekki pólitískri hentistefnu.

Alþjóðasamfélagstilvísunin, eins og hún hefur verið sett fram, er nánast einskisvirði fyrir öryggi okkar og aðeins frekari ávísun á framhaldandi og viðvarandi blekkingarpólitík í öryggismálum heimsins.