Frjálsar pælingar

 Við lifum í síbreytilegum heimi. Það er víst og satt. Maðurinn fer í stöðuga hringi í fremdarsókn sinni og týnir jafnan einhverju úr pússi sínu þegar hann grípur ætlaðan ávinning upp af götu sinni. Í hálfa öld streðar hann kannski við að skapa félagsleg verðmæti til gagns fyrir heildarhag og þegar gæðin hafa verið framkölluð til fulls byrjar sérgæskan að heimta sitt. Næstu fimmtíu árin fara svo í gagnstæða tilburði þar til allt er komið á byrjunarreit baráttunnar aftur.

Alltaf er verið að sögn að byggja upp mannréttindi og tryggja frið og jafnstöðu manna um veröld alla, en myndir veruleikans benda samt í allt aðra átt.

Sameinuðu þjóðirnar hafa t.d. vanþróast eftir bestu væntingum valdamanna sem stofnun. Með þeim var komið upp alþjóðlegu leiksviði fyrir hvern þann skollaleik sem settur skyldi á fjalirnar í veröldinni. Þetta leiksvið er mjög þarflegt fyrir ráðamenn heimsins því það gerir flesta minni háttar aðila sem blandað geta sér í mál svo upptekna á kjaftaþingum, að stórveldin geta jafnan farið sínu fram.

Eftir að frjálshyggjan fór að vaða yfir alla félagslega hugsun hjá mannskepnunni, virðist sú skoðun hafa komist í nýgildi, að talsverður hluti mannkynsins ætti bara að búa í kofum um alla framtíð.

Engin ástæða væri til þess að stefna að því að hjálpa vanþróuðum þjóðum upp af kofastiginu eða yfirleitt vinna gegn fátækt og mismunun. En jafnframt var þeim áróðri beint að mönnum, að - þeir -  ættu auðvitað ekki að búa í kofum heldur einhverjir aðrir !

Við áttum sem sagt alltaf að hafa einhvern annan á kofastiginu og telja það hið besta og eðlilegasta mál. Í takt við þessa heimsskoðun frjálshyggjunnar var svo  ráðinn forstjóri fyrir S.Þ. sem hét nafni sem smellpassaði við línuna - Kofi Annan !

Og svo hafa árin liðið og frjálshyggjan og auðvaldsstefnan vaðið yfir allt og alla með útrás og áróðri peningaspilsins, hampandi yfirlýstum gulldrengjum í sigursælli gróðavímu. Og nú er svo komið að bankar og fjármagnsgreifar hafa læst klónum í nánast alla skapaða hluti sem félagshyggjan byggði upp fyrr á árum og sést það ekki hvað síst hér á landi.

Margt af því sem íslenska þjóðin eignaðist fyrir samvinnu allra hefur nú farið fyrir lítið í klær óþurftaraðila sem stjórnast af anda sem aldrei hefði átt að endurvekja og á ekki heima þar sem sagt er að mannréttindi og siðuð viðhorf eigi að ráða gangi mála.

Og nú hefur áherslum sjáanlega enn verið breytt hjá S.Þ. og nýr framkvæmdastjóri ber nafn sem hentar enn sterkari frjálshyggjutímum.

Ban-Ki Moon er prýðilegt nafn sem er vel til þess fallið að minna okkur á tök bankanna í nútímanum sem eru svo yfirgripsmikil að þau ná sjálfsagt til tunglsins og jafnvel lengra !

Og almenningur heimsins fer nú í æ meiri mæli að borga kostnaðinn við framfærslu yfirstéttanna - alveg eins og forðum, þegar aðallinn og klerkastéttin réðu öllu og enginn hafði enn heyrt talað um þriðju stétt hvað þá fjórðu stétt, né yfir höfuð verkalýðsfélög og vinstristefnu.

Og það er eins og fólk sé andlega sofandi og skilji ekki að það er stöðugt verið að reyta af því áunninn rétt - rétt sem vannst með 150 ára þrotlausri baráttu -.

Skilaboð nútímans eru að nálgast endurútgáfu frá gamalli tíð :

Þú skalt þræla langan dag og svo máttu húka með þínu hyski í þínum kofa, forréttindin tilheyra þeim sem auðinn eiga, bankaeigendum og tunglskins-tauhálsum peningatískunnar  - hinum nýja aðli sem vígður virðist vera til sérstakrar musterisþjónustu við Mammon og Mólúk á dagatali sérgæskunnar.

Þarf ekki að fara að huga að endurfæðingu alvöru verkalýðshreyfingar í stað þess liðónýta og steindauða skriffinskukerfis sem kallað er verkalýðshreyfing í dag ?