Fallbyssuklúbburinn á Skagaströnd

Í frægri sögu eftir Jules Verne er sagt frá merkilegu félagslegu fyrirbæri sem sett var á fót vestur í henni Ameríku í miðju borgarastríðinu, nánar tiltekið í Baltimore í Maryland. Þetta var auðvitað hinn frægi Fallbyssuklúbbur undir forsæti Impey Barbicanes og meðal félaga þar var hinn óborganlegi I. T. Maston. Það er gaman að lesa þessa sögu eins og reyndar flest sem flaut úr penna Jules Verne, hins hugmyndaríka rithöfundar sem í sumum tilfellum virtist sjá langt inn í ókomna tíð.

En þrátt fyrir ótvíræða framsýnishæfni, efa ég að Jules Verne hefði getað séð það fyrir að það yrði stofnaður nokkurskonar Fallbyssuklúbbur á Skagaströnd, því sennilega hefur hann nú lifað og dáið án þess að vita að Skagaströnd væri yfir höfuð til. En hvað sem því líður hefur Fallbyssuklúbbur Skagastrandar verið leiddur á legg og get ég trútt um talað því fyrir skömmu átti ég tal við sjálfan Impey Barbicane þessa klúbbs og það er kveikjan að þessum pistli.

Það er í sjálfu sér gleðilegt að heyra að stofnaður hafi verið klúbbur með íslensku nafni því nóg hefur mér þótt um alla klúbbana með ensku nöfnunum sem iðka að mestu það eitt að snobba í allar áttir. En af hverju skyldi nú þessi klúbbur hafa verið stofnaður og hvert skyldi höfuðverkefni hans vera í núinu ?

Jú, það á að kaupa fallbyssu til Skagastrandar, auðvitað erlendis frá, og hún á jafnvel að vera komin í skip í þessum sögðu orðum. Áhugamannahópurinn sem stendur að klúbbnum er hinsvegar ekki loðinn um lófana og getur því víst enginn ætlast til að hann geti staðið að þessum viðskiptum fyrir eigið fé.

Félagsgjöld Fallbyssuklúbbsins eru sennilega nokkuð lág og oft er erfitt, ekki síst sálarlega, fyrir menn að leysa svona kostnaðardæmi í beintengingu við eigin buddur. Það er gömul og ný staðreynd.

Niðurstaðan varð því sú að hreppurinn hljóp undir bagga og lagði í þetta þjóðþrifamál, að því er mér hefur skilist, hálfa milljón króna af almannafé.

Það ætti svo sem að vera allt í lagi því enn er eitthvað eftir af Skagstrendings-peningunum og sennilega ekkert annað meira að gera við slíka aura í svipinn - eða hvað ?

Svo Fallbyssuklúbburinn fékk góðan stuðning hjá hinum kjörnu handhöfum almenningspyngjunnar og þegar hefur verið ákveðið að skotið verði hér eftir af fallstykkinu á hátíðis og tyllidögum á Skagaströnd.

Það mun því væntanlega verða hleypt af árlega 19. janúar, sem er afmælisdagur Adolfs Hjörvars, 14. apríl, sem er afmælisdagur Magnúsar B, á sjómannadaginn, hugsanlega á 17. júní og svo þegar og ef bæjarhátíð verður haldin, sennilega í kringum 20. ágúst. Önnur tilefni gætu náttúrulega skapast en ekki er vissa fyrir því eins og sakir standa.

Annars hefur umræðan um þessi fallbyssukaup verið nokkuð erfið fyrir klúbbinn og hreppsforustuna og jafnvel ekki síður en yfirstandandi umræða um borgarmálin hefur verið fyrir Sjálfstæðisflokkinn.

En það er nú oft svo með mikil framfaramál að þau mæta fordómum og skilningsleysi í upphafi ferðar og stundum er reyndar líka skotið yfir markið.

Mér hefur verið tjáð að Blönduósingar hafi aðeins gert eina fyrirspurn varðandi fallbyssuna og spurt í hvaða átt hlaupið ætti að vísa ?

Þegar þeir voru fullvissaðir um það að þessi vopnakaup Skagstrendinga væru á engan hátt hugsuð sem ógnun í þeirra garð, slökuðu þeir fljótlega á og létu sér eftir það fátt um finnast.

En það er engin ástæða til að gera lítið úr málinu. Allt framtak vefur iðulega upp á sig og eykur hagvöxtinn. Fallbyssukaupin eiga því eftir að hafa ýmis margfeldisáhrif ef að líkum lætur.

Það mun þurfa að senda menn í þjálfun til að þeir kunni á gripinn svo það er trúlegt að einhverjir verði bráðlega titlaðir í símaskránni í Skagastrandar-dálknum sem stórskotaliðar, hvorki meira né minna. Það hljómar ekki amalega og kannski verður líka ráðinn sérstakur yfirmaður, segjum yfir einum eða tveim stórskotaliðum og hann fær þá ef til vill starfsheitið fallbyssustjóri !

Þegar svo verður komið, sjá væntanlega allir að peningum hreppsins hefur að minnsta kosti verið vel varið í þessu tilfelli, hvað sem um annað má kannski segja. Svo verður að hugsa vel um þetta fallstykki sem kemur til okkar um langan veg og á að lífga upp á þær stundir sem við getum átt frá brauðstritinu.

Það liggur líka nánast á borðinu, að almenningur ætti í framhaldinu að geta sótt um styrki til hreppsins hér eftir vegna flugeldakaupa um áramót, því sú skothríð sem þá er jafnan í gangi á sér langa hefð. Þar er raunar um samskonar eða svipaða upplyftingu að ræða og þarna er verið að styrkja og fordæmið kennir. Það er því eflaust sjálfsagt að koma til móts við þarfir almennings í þessum efnum meðan einhverjir aurar eru til.

Og þarf ekki allt mannlíf sinn fjölbreytileika, sumir vilja eignast snjósleða, aðrir fjórhjól, enn aðrir hraðbát eða skútu, er þá eitthvað undarlegt að einhverjir skuli vilja fallbyssu ?

Kennir lífið okkur ekki að allir þurfi á einhverjum leikföngum að halda ?

Ég myndi sannarlega óska hinum skotglöðu fallbyssuklúbbsmönnum til hamingju með væntanlegt leikfang ef það hefði verið hægt að afla þess án þess að fá tillag til þess af almannafé - ég hef nefnilega alltaf verið óttalega viðkvæmur fyrir því hvernig farið er með það.

Já, mikið vildi ég að blessaðir klúbbfélagarnir hefðu alfarið haft efni á þessu sjálfir !