" Jón er kominn heim "

Þá liggur það fyrir, að Jón Magnússon er aftur genginn í Sjálfstæðisflokkinn, flokkinn sem alltaf hefur verið í raun hans eina og sanna pólitíska heimili, svo það má sannarlega segja - Jón er kominn heim !

Eftir 18 ára eyðimerkurgöngu í þjóðmálageiranum, er glataði sonurinn kominn í gamla vonarhreiðrið aftur. Það er alltaf gott að vita að menn átti sig á því hvar þeir eigi heima, en ég hefði getað verið búinn að segja Jóni Magnússyni það fyrir löngu, að hann ætti hvergi annars staðar pólitískt lögheimili en í Sjálfstæðisflokknum. Innræti þess flokks er nefnilega alveg sérstaklega hannað fyrir menn eins og Jón Magnússon. Hann áttaði sig bara ekki alveg á því hér áður fyrr, vegna þess að hann var ungur og reynslulítill og haldinn sálarlegri metnaðarpínu sem margfaldaðist brátt fyrir flokkslega sýkingarþætti.

Það var nefnilega þannig, að Jóni Magnússyni leið ekki sérlega vel heima hjá sér í Sjálfstæðisflokknum hér á árum áður, og ástæðan var fyrst og fremst sú að hann gat varla snúið sér þar við án þess að rekast á annan Jón Magnússon.

Ef hann ætlaði í framboð á vegum flokksins, voru tíu nafnar hans á undan honum í goggunarröðinni og ef hann renndi hýru augu til einhverrar vegtyllu innan flokksins eða utan  var segin saga að einhver annar Jón Magnússon hrifsaði bitann frá honum. Það var því margt sem angraði Jón Magnússon !

Hann sat þó um kyrrt í flokknum, soltinn og klæðlaus, andlega talað, og reyndi að yrkja í Moggann en fékk ósköp lítið í gogginn.

Jón Magnússon gerðist því smám saman af þessum sökum beiskari og sárari innan Sjálfstæðisflokksins en flestir nafnar hans þar, því honum fannst að þeir fengju þó alltaf bita af og til en hann fengi aldrei neitt.

Það var eins og allt legðist á eitt með að hindra framadrauma hans og þó taldi hann sig svo dæmalaust hæfan til svo margs, en aðrir sáu það bara ekki eða vildu að minnsta kosti ekki viðurkenna það.

Að lokum varð Jón Magnússon svo sár, að hann sagði sig úr Sjálfstæðisflokknum. Hann hljóp í fússi að heiman, og yfirgaf alla þessa nafna sína þar sem höfðu troðið á honum linnulaust og aldrei gefið honum nokkurt tækifæri til að höndla þar ætan bita !

Jón Magnússon fór sem sagt í fýlu og hljóp pólitískt berrassaður út í óvissuna og var talið að söknuðurinn í herbúðum flokksins út af brotthlaupi hans hefði ekki mælst marktækur á nokkurn hátt !

Þannig byrjaði aumingja stráið hann Jón Magnússon sína eyðimerkurgöngu !

Næstu árin fóru í það hjá honum að reyna að verða sér úti um annað andlegt heimili. En þar sem Jón Magnússon er ekkert annað en sjálfstæðismaður og verður aldrei annað en sjálfstæðismaður, kom hann nánast alls staðar að luktum dyrum því enginn vildi binda trúss við hann til lengdar og þá bláu fylgju sem aldrei vék frá honum. Saga hans á þessum árum er slík að hún gæti komið krókódíl til að gráta.

Víða knúði Jón Magnússon þó á hurðir og vildi að honum yrði hleypt inn og jafnan leitaði hann þangað sem hann áleit einhverja kjötkatla vera að finna. Hann hefur óneitanlega alltaf haft nokkra hæfni til að þefa þá uppi.

En Jón Magnússon fann brátt að það var víðar hægt að vera sár og beiskur en í Sjálfstæðisflokknum. Það breytti engu þótt hann hlypi út og suður, sýndi leikræn tilþrif sem pólitískt kameljón, tjaldaði nýju afli og reyndi að vera frjálslyndur og á móti kvótakerfinu. Enginn hafði trú á því að hann væri annað en sá sami Jón Magnússon sem hann hafði alltaf verið. Meira að segja Addi Kitta Gau sá fljótlega í gegnum hann og þykir hann þó ekki glöggur í því að leggja mat á menn þó hann sé þar fyrir utan ágætur matmaður.

Jón Magnússon varð því stöðugt sárari og beiskari og fannst sem allir væru vondir við hann og neikvæðir gagnvart því að gefa honum tækifæri til að brillera. Þó að hann hefði að lokum komist rétt innfyrir dyrnar í Frjálslynda flokknum, fór honum brátt að líða þar afar illa. Vanlíðan hans kom þó ekki til af því að hann gæti ekki þverfótað í Frjálslynda flokknum fyrir nöfnum sínum, heldur vegna þess að flokkurinn var ekki neitt sérstaklega hannaður fyrir hann og hans líka. Jóns Magnússonar módelið gekk þar bara ekki - jafnvel þótt það væri knúið nýju afli. Og Addi Kitta Gau var svo fyrirferðarmikill að hann var einhvernveginn alltaf fyrir, einkum á þverveginn, þegar Jón Magnússon vildi komast í sviðsljósið. Það er sannarlega ekki heiglum hent að komast framfyrir slíka breiðsíðukarla.

Það fór því svo að Jón Magnússon fór í vaxandi mæli að þrá sína einu sönnu, pólitísku heimahaga. Það kvað svo rammt að því að hann fór að dreyma Ólaf Thors á hverri nóttu og heyrði hann segja skipandi röddu " Farðu heim, Jón ! "

Og Jón Magnússon sá sér þann kost vænstan að hlýða gamla Kveldúlfinum og leggja í hann heim á leið. Hann strauk af sér frjálslyndið með endurvakinni hægri sveiflu og gekk tindilfættur inn í þau bláu íhaldsbjörg sem hann átti auðvitað aldrei að yfirgefa.

Og þó að fögnuðurinn yfir komu hans hafi nú verið nánast í sögulegu lágmarki, var hann samt meðtekinn á ný og einkum vegna þess að flokkurinn er þekktur að því að vilja endurheimta það sem honum tilheyrir, hvað lélegt sem það er.

Og nú er það spurningin hvort Jón Magnússon unir sér til frambúðar innan um alla þá Jón Magnússona kássu sem alltaf er í Sjálfstæðisflokknum ?

Hann verður nefnilega að byrja á því að sætta sig við það, að átján ára eyðimerkurganga hans á óflokkslegum slóðum, hefur ekki beinlínis lyft honum ofar eða hærra í goggunaröð metorðanna innan flokksins !

En hvað sem því líður, er þó væntanlega alltaf munur fyrir hann að vera aftur kominn heim !