Pólitískur ólifnaður

Þegar svo er komið í einhverju landi, meðal einhverrar þjóðar, að pólitíkin virðist vera hætt að taka mið af siðrænum gildum, er virkilega vá fyrir dyrum.

Þá standa menn frammi fyrir því að stjórnmálaöfl þjóðfélagsins eru í raun að stunda pólitískan ólifnað, siðlaust athæfi sem getur ekki annað en komið í bakið á viðkomandi þjóð.

Það virðist margt benda til þess að við Íslendingar séum nú staddir mitt í óskemmtilegum veruleika af þessu tagi. Það er orðin býsna almenn skoðun eftir bankahrunið síðastliðið haust, að þjóðfélagskerfið sé svo til allt sundurgrafið af spillingu. Þar sé í raun engu lengur hægt að treysta !

Við vitum hvernig framkvæmdavald og löggjafarvald hafa hrunið í áliti á síðari tímum og nú virðist sem dómsvaldið og réttarkerfið sé komið í sömu stöðu. Margir segja það fullum fetum, að réttarkerfið sé orðið að fáránlegum sirkus-leikvelli fyrir lögfræðinga og hagsmunir venjulegs fólks séu þar hvergi tryggðir.

Þeim fjölgar stöðugt sem lýsa því yfir að þeir hafi enga trú lengur á kjörnum fulltrúum hinna þriggja meginstofna lýðræðis-skipulagsins.

Svo illa virðast leiðandi menn vera búnir að halda á málum fyrir þjóðina og það er afspyrnu vond niðurstaða. Yfirvöld sem eru ófær um að skapa sér virðingu vegna pólitísks ólifnaðar, geta aldrei fært hlutina í rétt og eðlilegt samhengi á ný.

Fólkið í landinu vill auðvitað geta átt sér heilbrigðar fyrirmyndir í þeim sem fremstir fara - en því virðist hreint ekki að heilsa.

Það hefur leitt til þess að þjóð sem var löghlýðin, vinnusöm og heiðarleg, virðist ekki lengur telja unnt að komast af í þessu þjóðfélagi með þær eigindir að veganesti. Það virðast því æ fleiri grípa til þeirra óyndisúrræða að beita andstæðum eigindum sér til framdráttar í lífsbaráttunni, sem dregur svo samfélagið meira og meira niður í svaðið.

" Hvað höfðingjarnir hafast að, hinir ætla sér leyfist það ! "

Það er hver höndin upp á móti annarri á þingi og víðar, ekki síst núna þegar aðstæður ættu að krefjast þess að menn standi saman um heill þjóðarinnar. Þó að menn viti að staða mála sé slík, að neyðarástand ríki og lífsnauðsyn sé á samstöðu, er haldið áfram á fullu í skotgrafahernaði, meindýramálatilbúnaði og óþjóðlegri niðurrifsstarfsemi af hálfu stjórnmálaflokkanna, sem ættu að skammast sín fyrir slíkt framferði. Og spilling er enn varin og vernduð vegna pólitísks ólifnaðar.

Heilbrigt hugsunarferli, til uppbyggingar fyrir siðræna undirstöðu  þjóðarinnar, virðist smám saman vera að fjara út, enda sýnist viðvarandi hugarfar fjölmargra að miklu leyti komið á algerar villugötur. Þar eru brestirnir orðnir meiri en nokkur maður ætti að geta sætt sig við.

Þegar rangsnúin hugsun er farin að stjórna þjóðfélaginu meira og minna er ekki von á góðu. Siðlaus undirstaða fær hvergi staðist til lengdar í samfélagslegu tilliti og við virðumst komin þar fram á brún hengiflugsins.

Staða mála hlýtur að vera þannig, þegar menn tala um spillingu sem skilar þeim peningalegum ávinningi, sem eitthvað sem sé allt í lagi, en fjalla svo um spillingu sem bitnar á þeim sem óþolandi ranglæti. Í þeirri afstöðu felast skýr skilaboð um að siðræn staða manna sé alls ekki eðlileg.

En fjöldi manns virðist geta litið á hlutina með þessum augum. Einkum hefur þetta komið skýrt í ljós þegar um skítpólitískar ákvarðanir hefur verið að ræða sem hafa hyglað sérútvöldum á kostnað heildarinnar. Í slíkum tilfellum hafa svo margir fitnað efnalega á ranglæti og mismunun - jafnvel til fleiri ára - að þeir virðast gjörsamlega ófærir um að þekkja muninn á réttu og röngu. Menn verja   þá rangindin af öllum lífs og sálarkröftum en óskapast jafnframt yfir ýmsu öðru sem þeir kalla spillingu.

Þeir virðast þannig geta gengið um dags daglega með tvöfaldan siðamælikvarða sem mælir rangt í báðar áttir.

Og hinn pólitíski ólifnaður í stjórnunarmálum lands og þjóðar, sem tútnaði út við áralangt þenslubrjálæðið og græðgishyggjuna, ýtti undir þessi rangsnúnu viðhorf og átti sinn stóra þátt í því hruni sem hér varð.

Menn gleymdu gömlu góðu gildunum - gildunum sem koma alltaf aftur - gildunum sem aldrei glata inntaki sínu, gildunum sem alltaf eru sönn;

menn gleymdu því að traust er undirstaða allra mannlegra samskipta og í raun heilbrigðisvottorð þeirra.

Nú þarf að víkja af villuveginum og finna aftur gömlu göturnar, sem feður og mæður, afar og ömmur, gengu á undan okkur - í heiðarleika og réttlætistrú.

En skyldum við enn vera fær um það ?