Heimssýn eða Evrópusýn ?

 

 

Því er iðulega beitt í áróðri af hálfu Evrópusambandssinna hérlendis, að þeir sem andvígir séu aðild að auðvaldsklúbbnum stóra í Brussel, séu þröngsýnir og aðhyllist einhver afgömul torfkofaviðhorf sem eigi ekki við í nútímanum.

Því er til að svara að þröngsýnin er þvert á móti bundin við Brussel-sinna, sem sjá ekki skóginn fyrir trjám fremur en heiminn fyrir Evrópu.

Það er því nokkuð hlægilegt að heyra þá tala um víðsýni sem hafa augun föst við skráargat skammsýninnar og einblína á Brusselklúbbinn sem lausn allra mála.

Evrópa er vissulega þýðingarmikill hluti af veröldinni en hún er enganveginn allur heimurinn. Og Evrópusambandið og Evrópa er heldur ekki eitt og hið sama. Annarsvegar erum við að tala um pólitíska valdasamsteypu sem er þannig upp byggð að hún getur ekki varað til langframa, og hinsvegar erum við að tala um heimsálfu sem á sér litríka sögu mikilla þjóðmenninga langt aftur í aldir.

Evrópusambandið sem slíkt hefur hinsvegar ekki verið neinn hvati að eflingu þjóðmenningarlegra gilda. Miðstýringarvaldið í Brussel vill helst steypa öllum þjóðum Evrópu í eitt mót þannig að meðfærilegra sé að deila og drottna.

Sá andi sem þar býr að baki er ekki nýr og hefur sýnt sig í ýmsum myndum gegnum aldirnar og aldrei skilað sér til góðs fyrir mannkynið.

En það er alltaf til nóg af fólki sem sækist nánast eftir því að falla fyrir blekkingum og það vantar heldur ekki þá manngerð í hjörðina sem lofsyngur Brussel báknið og heldur að þar sé verið að hanna himnaríki á jörð.

En það sem í valdi því felst sem Evrópusambandið hefur safnað að sér með allskonar pólitískum hrossakaupum og grímuklæddum yfirgangi, á undanförnum árum, er ekkert annað en það kúgunarinnihald sem við Íslendingar höfum alltaf viljað forðast. Við höfum bitra reynslu af erlendu valdi og þó að margir nú á tímum virðist halda að mannkynið sé orðið upplýstara og betra en það hafi nokkurntíma verið, vil ég leyfa mér að efast um að það sé rétt.

Því er ekki síður varasamt í dag að gangast undir erlent vald og það var hér áður fyrr. Undirrótin að ásælni annarra þjóða er alltaf hin sama - arðrán og kúgun þegar fram í sækir. Fyrst er boðið upp á sætan rétt - beitu sem ginið er við - svo koma klærnar í ljós þegar bráðin er orðin föst í netinu og þá er of seint að iðrast eigin skammsýni og heimsku.

Það virðist sem sumir telji sérstakt lag nú til að koma Íslandi inn í Evrópusambandsdilkinn, þar sem íslenska þjóðin hafi ekki náð vopnum sínum á ný, eftir að sofandi stjórnvöld létu gráðuga fjársýslumenn komast upp með alla hluti, sem svo leiddi til hruns og viðvarandi þjóðarógæfu.

Ég verð að lýsa þeirri skoðun minni, að einkennilega séu þeir menn innréttaðir til anda og sálar, sem virðast helst hugsa um það við slíkar aðstæður, að greiða þjóðlegu sjálfsforræði okkar banahögg.

 

( Greini var birt í dag í Mbl. 23.9.´09 )