Hugarfarsspilling frjálshyggjutímans

Meðal þess versta við hrunvaldandi veisluhöld frjálshyggjumannanna í samfélaginu, eru siðlægingaráhrifin alræmdu sem segja til sín nánast hvar sem er. Hinar gömlu dyggðir voru keyrðar á bak aftur og gert lítið úr þeim á allan hátt. Það sem áður var talið mönnum til gildis, svo sem heiðarleiki, nægjusemi og tillitssemi, var ekki hátt skrifað í útrásarfræðunum. Í stað heiðarleika kom það sem kallað var ótakmörkuð sjálfsbjargarviðleitni, í stað nægjusemi kom græðgi, í stað tillitsemi kom yfirgangur. " Valtaðu yfir aðra " var boðorð dagsins !

Og það leyndi sér ekki að siðferði manna lækkaði eftir því sem peningaeign þeirra óx. Enginn varð meiri persóna fyrir græðgina heldur þvert á móti.

Samfélagið tapaði jafnt og þétt eftir því sem samhjálpin minnkaði og náungakærleikurinn kólnaði innan þess. Og þeir sem næstir stóðu Mammon og tákni hans, gullkálfinum, réðu ferðinni og stefnan var stöðugt til ills.

Á undra skömmum tíma urðu gulldrengirnir og stuðningslið þeirra að siðleysingjum samfélagsins. Þeir gengu eins og Vandalar um fjármálakerfi þjóðarinnar og lugu og sugu út fjármagn á fölskum forsendum hvar sem þeir gátu því við komið. Hinir einkavæddu bankar urðu fullkomin Mammons musteri fyrir þeirra tilverknað. Þjóðin var í augum þeirra yfirdjöfla sem stjórnuðu dansinum, bara eitthvað fyrirbæri sem átti að arðræna og mergsjúga út í það óendanlega. Samviskuleysið og siðvillu-hugarfarið var yfirgengilegt.

Aldrei fyrr í sögu þessa lands höfðu menn lagst svo lágt. Það var ekki til vottur af samfélagslegri ábyrgðarkennd í hugsun hinna gráðugu gamma, sem léku sér með fjöregg þjóðarinnar í stanslausum leik óþokkabragðanna á markaði hinnar óheftu frjálshyggju. Mammon fitnaði án afláts og skrattanum var skemmt.

Siðleysingjarnir lögðu ríkiskerfið hreinlega undir sig og sína og þáverandi ríkisstjórnarflokkar létu það gott heita og sögðu ekki orð. Kannski hugsuðu einhverjir ráðherranna með sér eitthvað í takt við Lúðvík XV, varðandi framtíð ríkisins, " það lafir líklega meðan við erum í þessu !"

Ábyrgðarkennd þeirra sem báru ábyrgð á kerfinu var engin og þeir sem lögðu það undir sig voru eingöngu að hugsa um að fita sig á kostnað þjóðarinnar.

Hvaða orð nær betur yfir slíkar gjörðir en siðleysi - algjört siðleysi ?

En nú er spurningin, er þetta siðleysi komið til að vera ?

Ætlum við Íslendingar virkilega að sitja uppi með til framtíðar þessa illu og mannskemmandi eitrun í þjóðarsálinni ?

Getum við byggt eitthvað gott upp meðan við erum haldin af þeirri hugarfarsspillingu sem frjálshyggjan og fylgifiskar hennar grófu sem sitt einkavædda illgresi í íslensku þjóðarsálina ?

Ég er ekki í neinum vafa um að það verður að hreinsa andrúmsloftið í þjóðmálunum, það verður að skapa traust á ný og losna við hina pólitísku mengunarvalda út af þingi og út úr ríkiskerfinu, út úr málum hvar sem er. Hreinsuð og endurvakin þjóðarsál á að segja við þá það sama og Oliver Cromwell sagði forðum : " You have sat too long for any good you have been doing. Depart, I say, and let us have done with you. In the name of God, go" !