Velgjörðamaður auðhringaríkisins - John Wilkes Booth !

 

Bandaríki Norður Ameríku hafa fyrir löngu breyst úr höfuðríki lýðræðislegra stjórnarhátta í leppríki auðhringa og dollaraknúinnar heimsvaldastefnu !

Það er ömurleg staðreynd, ekki síst þegar haft er í huga á hvaða forsendum hin upphaflegu Bandaríki urðu til og hvað frelsishugsjónir skiptu þar miklu máli.

Fyrsta fórnarlamb nýlenduarðráns bandarískra stjórnvalda voru Suðurríkin sem biðu ósigur í borgarstyrjöldinni 1861-1865. Þau voru hersetin í 12 ár og gengu í gegnum miklar hörmungar af völdum hernámsstjóra alríkisstjórnarinnar, en þeir voru margir hefndarþyrstir eftir styrjöldina og sáu enga ástæðu til að fara mjúkum höndum um " The Rebels " uppreisnarmennina.

Spilling var mikil og mútur daglegt brauð, þar sem herstjórar þessir veittu allskonar vafasömum aðilum réttindi til að arðræna fólkið með svipuðum hætti og danskir kaupmenn gerðu hérlendis í eina tíð í skjóli konungsvaldsins. Suðurríkin voru rænd og niðurlægð og sumir telja að þau hafi ekki farið að jafna sig eftir þá meðferð fyrr en eftir síðari heimsstyrjöldina.

Þessi stjórnarstefna hinna sigursælu Norðurríkja gagnvart hinum sigruðu Suðurríkjum, var hreint ekki í anda hins myrta forseta Abrahams Lincoln.

Hann vildi græða sárin, vinna að því að sameina aftur það sem sundraðist í sótthita stríðsæsinganna um 1860. Það kemur skýrt fram í máli hans, við síðari innsetningarræðu hans við embættistökuna í marsbyrjun 1865, hvað hann hafði í hyggju. En þeir voru margir sem hötuðu Abraham Lincoln og þeir voru ekki allir Suðurríkjamenn. Slíka menn mátti finna víða í bandaríska stjórnkerfinu og ekki síður í stríðsgróða-mafíunni sem skapaðist í borgarastyrjöldinni og varð í mörgum tilvikum undanfari upprennandi auðhringa, sem í dag hafa gengið af öllum upphaflegum stjórnarfars-hugsjónum Bandaríkjanna dauðum.

Lincoln var í augum slíkra manna vandræðamaður, maður sem hafði að þeirra mati orðið forseti fyrir mistök, maður sem þurfti að fjarlægja og stóð í vegi fyrir því sem þeir kölluðu eðlilega framvindu. Það hafa því eflaust margir valdamenn í alríkiskerfinu hugsað mikið um það, þegar komið var fram á árið 1865, hvernig hægt væri að losna við Lincoln og koma honum frá.

En John Wilkes Booth hataði Lincoln vegna þess að hann var Suðurríkjamaður og kenndi forsetanum fyrst og fremst um ófarir Suðurríkjanna. Hann skildi ekki að Lincoln var á þessum tíma eina von Suðurríkjanna um ásættanlega meðferð af hálfu stjórnvalda í Washington. Hann var fullur af hatri og myrti eina valdamanninn sem vildi Suðurríkjunum vel af alhug. Þannig leysti hann málin fyrir fjandmenn Lincolns og gerði þeim leikinn auðveldan við að kúga og arðræna Suðurríkin. Þeir voru nefnilega hinir raunverulegu óvinir Suðurríkjanna. Varaforseti Lincolns reyndi að halda uppi stefnu hans gagnvart Suðurríkjunum, enda Suðurríkjamaður sjálfur, en þingið beitti sér af mikilli heift gegn honum og litlu munaði að því tækist að sakfella hann og flæma hann úr embætti. Sú saga er vægast sagt ljót.

En John Wilkes Booth gerði ekki aðeins sínum elskuðu Suðurríkjum það versta sem hægt var að gera þeim, með því að myrða Lincoln, hann gerði líka Bandaríkjunum stórkostlegan greiða með því, Bandaríkjunum sem hann hataði  !

Hann gaf þeim það mikilmenni sem þau guma hvað mest af enn í dag og er því í þeim skilningi mikill velgjörðamaður þeirra !

Staðreyndin er nefnilega sú, að hefði Booth ekki myrt Lincoln, hefði fjármálamafía stríðsgróðamannanna sem réði svo miklu á bak við tjöldin og hafði feikileg áhrif innan þingsins og stjórnkerfisins, hafist handa við það að eyðileggja Lincoln með einum eða öðrum hætti. Hann stóð nefnilega, eins og fyrr segir, í vegi fyrir öllum áformum þeirrar gjörspilltu valdaklíku. Þar réðu ferðinni menn sem ekki voru vandir að meðölum, menn sem áttu lítið sem ekkert sameiginlegt með göfugmenninu Abraham Lincoln !

Þeir voru ekki með það í huga - eins og hann - að binda um sár þjóðarinnar, þeir ætluðu að láta kné fylgja kviði og flá Suðurríkin eins og frekast væri unnt. Stefna Lincolns gat hvergi átt tilvist í þeirra hugmyndum, en þeir voru nógu klókir og falskir til að látast fella tár yfir dauða hans og þykjast harmi slegnir, þó að í raun og veru væri þungu fargi af þeim létt.

Það er John Wilkes Booth að þakka - óvart að vísu - að Bandaríkin eiga Abraham Lincoln óskemmdan sem það mikilmenni sem hann sannarlega var. Hefði Booth ekki komið til með sitt drepandi skot, hefðu fyrrnefnd óþverraöfl gert allt sitt til að ófrægja Lincoln og grafa undan honum og gera hann ómerkan.

Það hefði getað orðið til þess að heimurinn hefði farið á mis við mikilmennið Abraham Lincoln og aldrei fengið að kynnast honum sem þeim manni sem hann var. Þannig hefur verið farið með marga menn sem gleymst hafa vegna þess að unnið hefur verið að því með skipulegum hætti að þurrka út spor þeirra.

Þau öfl sem voru að seilast til valda í Bandaríkjunum um 1865 voru eins andstæð hugsjónum Lincolns og manna af hans tagi eins og þau gátu frekast verið. Þeir hinir sömu sem vildu hann feigan, voru hinsvegar fúsastir manna til að setja hann dauðan á stall sem píslarvott, en um leið og þeir gerðu það, unnu þeir markvisst að því að koma stefnu hans fyrir kattarnef og eyða mannbætandi áhrifum hans sem mest úr löggjöf og stjórnkerfishugsun Bandaríkjanna.

Í dag er Lincoln og minning hans eitt það fegursta sem bandarísk saga geymir, en Bandaríkin í dag eru hinsvegar komin langt frá öllu því sem Lincoln stóð fyrir og hefði viljað leggja nafn sitt við. En þau guma af honum þrátt fyrir það og þykjast enn starfa að hugsjónum hans. En þau hættu því um leið og hann gaf upp andann og eyðilögðu öll hans endurreisnaráform varðandi Suðurríkin, sem urðu í raun, sem fyrr segir, fyrsta nýlenda Bandaríkjanna og upphaf kúgunar þeirra á frelsisréttindum annarra ríkja, kúgunar sem orðin er býsna langvinn og ljótari en flestir virðast eða vilja gera sér grein fyrir.

Þau Bandaríki sem lifðu af borgarastyrjöldina urðu að öðrum Bandaríkjum en þeim sem þekkt voru í heiminum frá 1776 til 1861 og jafnframt í mörgu tilliti að verra ríkjasambandi stjórnarfarslega séð. Hugsjónavægi meðal bandarískra stjórnmálamanna fór mjög hnignandi á árunum eftir borgarastyrjöldina og hagsmunavægi ýmissa auðfélaga fór að taka yfir flest í stjórnkerfinu með tilheyrandi spillingu. En það má samt aldrei gleyma því að hin upphaflegu Bandaríki voru reist á hugsjón frelsis og mannréttinda og komu mörgu góðu til leiðar meðan þeirri hugsjón var fylgt. Frumherjar bandarísku sjálfstæðis-byltingarinnar voru flestir mjög merkir og virðingarverðir menn. Þeir hefðu aldrei samþykkt þá stjórnarstefnu Bandaríkjanna sem hóf skeið sitt eftir 1865 og hefur haft allsráðandi stöðu nú um langt árabil.

Næsta tímabil hinnar bandarísku sögu 1865-1945 sýnir ljóslega hvernig Bandaríkin urðu á tiltölulega skömmum tíma að enn einu böðulsríki nýlendustefnunnar. Sú framvinda skapaði mikil vonbrigði fyrir frelsisunnendur um allan heim sem talið höfðu Bandaríkin varnarskjöld frelsis og mannréttinda. En nú var það annar andi og verri sem réði þar málum, andi fjármagns og forréttinda, andi yfirgangs og valdhroka !

Og eftir 1945 varð heimsvaldastefnan meginþáttur utanríkismála Bandaríkjanna sem þá voru farin að vera fulltrúi fyrir nánast allar þær vammir og skammir sem gamli heimurinn hafði staðið fyrir og gert hafði það að verkum að ofsótt fólk flúði Evrópu ósómans í stórum stíl á sínum tíma og sótti " vestur í frelsið " !

Í dag eru bandarísk alríkis-stjórnvöld síst í þeim hugleiðingum að sporna við ofurvaldi auðhringa landsins, enda sama liðið ráðandi á báðum stöðum, og áreiðanlega verður enginn í framboði til forsetaembættisins þar vestra öðruvísi en að hafa áður verið samþykktur af " réttum aðilum " eins og stundum er sagt.

Þeir " réttu aðilar " eiga að öllum líkindum flest sammerkt með þeim óhreinu Norðurríkjaöflum sem á sínum tíma litu á morðið á Abraham Lincoln sem heppilegan atburð á hárréttum tíma. John Wilkes Booth var því og er velgjörðamaður þeirra afla í bandaríska stjórnkerfinu sem lofa Abraham Lincoln hástöfum á hátíðastundum, en eiga hinsvegar ekkert sameiginlegt með honum og hugsjónum hans og hafa aldrei átt.

Abraham Lincoln og það sem hann stóð fyrir og stendur, tilheyrir nefnilega öðru ríki, því ríki sem hét Bandaríki Ameríku frá 1776 til 1865 !

Í ljósi sögu þess ríkis eru Bandaríki nútímans eins og umskiptingur af verstu gerð !

 

 

 

 

Hvað eru skipulögð glæpasamtök ?

Í nokkuð mörg ár hefur verið hamrað á því í fjölmiðlum og eiginlega öllu opinberu lífi, að við Íslendingar séum alltaf að sækja í okkur veðrið á öllum sviðum. Jafnvel efnahagshrunið alræmda gat ekki á nokkurn hátt kveðið niður þá sjálfsupphafningar-síbylju. Áfram var sömu grobb-umræðunni viðhaldið um ríkulegan vöxt á margvíslegum menningarverðmætum og listir og allra handa menntir voru sagðar blómstra sem aldrei fyrr. Við áttum að vera þjóð í mikilli framför og allt að vera á réttri leið til sæmdar og sigra !

Og enn er talað svona - en hvernig er að bera hlutina saman við fyrri tíma, því við þurfum ekki að fara langt til að finna annan tíma og annað þjóðfélag sem var satt best að segja miklu manneskjulegra en það sem blasir við augum í dag.

Og höfum við þá nokkuð verið að ganga götuna til góðs síðastliðin 30 ár ?

Árið 1967 var leigubílstjóri í Reykjavík skotinn til bana og atburðurinn þótti svo hryllilegur, að þjóðin öll hefði í raun þurft áfallahjálp í kjölfarið miðað við það ferli sem tíðkað er í dag og þykir sjálfsagt mál. Þjóðfélag okkar á þeim tíma mátti nefnilega heita ofbeldislaust ef við berum það saman við " framfarirnar " sem orðið hafa á þessu sviði síðan. Það þótti ekki til siðs að drepa fólk og það datt varla nokkrum manni slíkt í hug á þeim árum.

En nú kippir sér enginn maður upp við það þó morð sé framið í Reykjavík og sumir telja líklega að slíkir atburðir séu bara eðlilegir fylgifiskar borgarmenningar og aukinnar aðlögunar að sjálfri heimsmenningunni. Það liggur við að maður sjái einhvern menningarfrömuðinn fyrir sér, segja með spekingslegum svip: " Glæpir eru bara eitt af því sem gera mannlífið litríkara og meira spennandi !" Þess má líka geta að glæpasagnaritun er víst orðinn stór þáttur í  " bókmenntalegri menningu " í landinu og miklar " framfarir " í þeim efnum !

Það er nefnilega eitt af því undarlega í mannlífinu, að það vill enginn verða myrtur en mörgum virðist þykja ákaflega gaman að lesa um morð á öðrum. Í því felst sjálfsagt einhver menningarleg framfaramynd þó ég komi ekki auga á hana.

En í stuttu máli sagt, hafa ofbeldisverk aukist geysilega mikið hérlendis á síðustu 30 árum eða svo, ásamt því að birtingarmyndir ofbeldis nú á dögum eru orðnar afskaplega grófar og oft merktar af algjöru virðingarleysi gerenda gagnvart lífi annarra.

Öryggiskennd borgara landsins og þó einkum íbúa á Stór-Reykjavíkursvæðinu hefur rýrnað svo á síðustu árum við allar " framfarirnar " á þessu sviði, að það er engin leið að bera stöðuna í dag saman við hlutina eins og þeir voru meðan við gerðum okkur ennþá grein fyrir því að við værum bara venjuleg lítil þjóð.

Samkvæmt fyrri skilningi okkar Íslendinga mynduðum við hér fyrir 1970 nokkurnveginn glæpalaust samfélag. Félagsleg samstaða var miklu meiri þá en nú og fólk hjálpaðist að með hlutina og það þótti bara sjálfsagt í þá daga.

Og þessi gamli mannskilningur fólks á stöðu mála hérlendis gerði það að verkum, að engin lifandi sál lét sér til hugar koma að hér gætu verið starfrækt glæpasamtök, hvað þá skipulögð glæpasamtök !

Róttækir vinstri menn úthúðuðu gjarnan íhaldinu en héldu því þó aldrei fram að stjórnmálaflokkur hægri manna væri í rauninni bara skipulögð glæpasamtök, og menn lengst til hægri kölluðu sósíalista flestum illum nöfnum en töluðu þó ekki um að þeir væru félagar í skipulögðum glæpasamtökum !

Menn gátu til dæmis haft sínar skoðanir á SÍS, LÍÚ eða Íslenskum aðalverktökum, en enginn talaði þó beinlínis um skipulögð glæpasamtök í þeim tilfellum eða öðrum !

Þjóðfélagið á þeim tíma var í rauninni svo saklaust að það hefði vel verið hægt að reka hér skipulögð glæpasamtök án þess að fólk gerði sér grein fyrir því !

Og sumir myndu kannski vilja spyrja sem svo, það skyldi þó aldrei hafa verið gert ?

Hvernig var það til dæmis með hinn svokallaða Kolkrabba, hverskonar fyrirbæri var hann og hvaða dagskrá fylgdi hann hér á árum áður ?

Það má velta ýmsu fyrir sér varðandi þessa hluti, en hinsvegar er staða mála í núinu sögð sú, að íslensk yfirvöld séu einhuga í því að mynda skjaldborg ( já, enn eina skjaldborgina ) og að þessu sinni til að verja þjóðina fyrir innrás skipulagðra glæpasamtaka ?

Slík fyrirbæri hafa greinilega - samkvæmt skilningi yfirvaldanna - aldrei verið til í íslensku samfélagi áður.......!  Hættan er því sögð afskaplega mikil og í raun voðalegt mál ef okkar góða og friðsama þjóðfélag fengi slíka óværu yfir sig og það í fyrsta sinn !!!

Ef samfélag okkar opnaðist fyrir starfsemi skipulagðra glæpasamtaka gæti fólk líklega orðið fyrir barðinu á margskonar ógæfu sem bitna myndi á þjóðlegri velferð. Við getum ímyndað okkur að þar gæti ýmislegt illt verið á ferðinni, svo sem sérhagsmunagæsla verðtryggingar, rán á ríkiseignum, kvótaeinokun, allskyns bankasvínarí, stóriðjuspilling og einkavæðing andskotans - svo eitthvað sé nefnt, en eins og við vitum höfum við verið laus við slíkt fram til þessa - já, eða þannig !!!

En menn skulu gera sér grein fyrir að það breyttist margt í landinu við efnahagshrunið ! Þar á meðal staðan á trausti almennings á yfirvöldum þessa lands, hvort sem við tölum um þjóðmálasviðið eða sveitarmálasviðið. Traustið á ráðamönnum fór niður fyrir núll !

Fólk fór að skilja að það væru ærið margir á þessum vettvangi sem væru hreint ekkert með það í huga að starfa fyrir land og þjóð. Það væru hinsvegar fjölmargir þar eingöngu með það í huga að sveima í kringum kjötkatlana til að veiða þar eftirsóknarverða bita fyrir sig og sína.

Svo nú er hinn gamli íslenski sakleysis-skilningur ekki lengur fyrir hendi hjá fólkinu í landinu. Meðferðin á þjóðinni hefur knúið fram önnur og harðari viðhorf. Það er kominn fram nýr skilningur, skilningur sem hefur grafið sig djúpt í hrikalegt arðrán og spillingarferli liðinna ára, yfirgengilega mismunun  á mörgum sviðum - af hálfu yfirvalda og pólitískra valdahópa gagnvart hagsmunum almennings. Og þessi nýi skilningur, knúinn fram í gegnum bitra reynslu og djúpstæð vonbrigði, vekur upp spurninguna í fyrirsögn þessa pistils og það í mögnuðum krafti réttlátrar reiði :

" Hvað eru skipulögð glæpasamtök ?

Eru það gömul grímuklædd samtryggingarsamtök sem hafa arðrænt og hlunnfarið íslensku þjóðina undir fölsku flaggi og sauðargæru til margra ára - það skyldi þó aldrei vera - eða er um að ræða nýjan menningargróður í ofbeldisrækt seinni ára, sem er alveg grímulaus og þekkist á leðrinu og lyktinni, húðflúrum og hnúajárnum ?

Ég læt hverjum og einum um það að svara því fyrir sig !

 

 

 

Það hefur búið sem aldrei fyrr - í tíðarandanum !

 

Fyrir skömmu hlustaði ég á þátt í ríkisútvarpinu þar sem rætt var við konu eina  um einelti, sem er eins og flestir vita afar ógeðfellt fyrirbæri í samfélagi okkar.

Eins og yfirleitt gerist í öllum viðtölum í fjölmiðlum nú til dags, kom þessi ágæta kona sem þarna var talað við, því strax kyrfilega til skila hvað hún væri vel menntuð og upplýst. Það virðist nefnilega litið á það sem mikla forsendu þess að taka eigi mark á fólki, að það sé hlaðið lærdómstitlum í bak og fyrir.

En því miður hefur aðfenginn skólalærdómur einstaklinga ekki skilað sér þannig að hægt hafi verið að byggja upp skothelt traust á þeim grunni. Hann gat t.d. ekki varið þetta þjóðfélag fyrir efnahagslegu hruni, þrátt fyrir mýgrút af allskonar fjármálafræðingum og reyndar er það skoðun mín að fallvölt menntun hafi átt sinn stóra þátt í því hruni.

Ég hef því ekki trú á því að það verði sigrast á einelti með þeirri nálgun sem á fyrst og fremst að felast í allt of sjálfhverfum skólalærdómi.

En ég hlustaði á þennan þátt og hvernig þessi velmenntaða kona leysti úr þeim spurningum sem lagðar voru fyrir hana. Og það kom svo sem skýrt í ljós að hún átti ekkert erfitt með að fjalla um málið. Hún talaði af staðlaðri þekkingu um eineltið og ýmsar afleiðingar þess og hvað það væri nauðsynlegt að takast á við þetta samfélagslega vandamál. Hún sagðist ekki þekkja neinn skóla þar sem ekki væri tekið á þessu máli og vildi meina að ýmislegt hefði áunnist.

Ræddi hún þannig um þetta á ýmsa vegu, en mér fannst þó eins og ekki væri margt í máli hennar sem sýndi fram á trausta stefnuundirstöðu í þessum efnum eða undirstrikaði að einhver markviss aðgerðaráætlun væri í gangi varðandi þessa hluti. Frekar mátti skilja að  hér og þar væri svo sem verið að gera ýmislegt sem vonandi kæmi að gagni.

Í lok þáttarins var hún síðan spurð hversvegna eineltið væri samt sem áður til staðar í svo miklum mæli sem raun virtist bera vitni, miðað við að svo margt hefði verið gert til að stemma stigu við því á undanförnum árum og mikil upplýsing átt að hafa verið í gangi um hversu alvarlegt mál þetta væri ?

Þá byrjaði blessuð konan með því að segja hálf vandræðalega : " Ja, ef ég gæti nú svarað þessu !

Og síðan kom önnur ræða um allt og ekki neitt !

Mér fannst þetta nokkuð umhugsunarvert og velti því fyrir mér eins og stundum áður, hvort samfélagsleg vandamál stækkuðu kannski frekar en hitt í meðförum vegna þess hvað margir væru farnir að hafa lifibrauð sitt af þeim ?

Það er talað mikið um hlutina og oft af mikilli þekkingu en spurningin er hvað er í raun og veru gert til að koma í veg fyrir einelti og aðrar sambærilegar meinsemdir í þjóðlífi okkar ?

Það liggur fyrir að einelti hefur líkast til alltaf verið til. Það á samleið með ýmsu því sem býr í okkar mannlega eðli, hneigðum sem eru okkur ekki til sóma og við þyrftum öll að glíma við af fullri alvöru til að geta orðið meiri og betri manneskjur en við erum.

En svo er líka það, að tilhneigingin til að taka þátt í einelti getur falist mikið í því hvernig tíðarandinn er á hverjum tíma. Eineltisgrimmdin sveiflast upp þegar tíðarandinn ýtir undir samkeppni og metorðaslag, ýtir undir þau viðhorf að hver og einn eigi bara að hugsa um sjálfan sig og eigi ekki að vera að láta einhverjar skyldur gagnvart öðrum vera að flækjast fyrir sér. Með öðrum orðum er það ljóst að því meira vægi sem félagsleg viðhorf hafa í samfélaginu því minna verður eineltið og því meira sem ýtt er undir sjálfhverfuna, eigingirnina og græðgina því meira verður eineltið.

Flestir þeirra sem taka þátt í einelti gera það til þess að verja sjálfa sig, til að verða ekki skotspónar eða fórnarlömb. Þeir vita að það eru rangir hlutir í gangi, en taka þátt vegna þess að þeir treysta sér ekki til að standa þar á móti.

Óttinn við að verða fyrir því sama ræður gerðum þeirra svo þeir eru ekki aðeins gerendur heldur fórnarlömb líka.

Þar sem frumskógalögmálin ráða eru yfirleitt allir að veiða alla, þar er enginn óhultur. Hver og einn bregst við ógn eins og honum er eiginlegt og einelti er ógn sem yfirbugar manndóm margra og getur haft langtíma skemmandi áhrif á sálarlíf þeirra. Ég er þeirrar skoðunar að fyrirbæri eins og frjálshyggja ýti undir einelti og hliðstæðar meinsemdir í mannlegum samskiptum, og ég tel að sá tími sem frjálshyggju-sjónarmiðin óðu hér uppi og réðu miklu í tíðarandanum hérlendis sé því áliti til staðfestingar.

Tíðarandinn hefur síðustu 20 árin verið í eðli sínu eineltis-sinnaður og félagsleg úrræði til lausna verið meira og minna hunsuð. Hugarfar manna hefur mikið til verið í röngum farvegi á þessum tíma, allt of margir virtust hreinlega hættir að lifa í samfélagi og voru gengnir í græðgishug inn í frumskóg frjálshyggjunnar.

Það voru svo margir að hugsa um að græða að enginn var eiginlega með hugann við þá sem fengu að blæða !

Og við skulum ekki gleyma því að einelti er fyrirbæri sem veldur sálarlegum blæðingum, jafnvel fyrir lífstíð. Einelti í sinni grimmustu mynd er jafngildi sálarmorðs og sá sem stendur í sporum fórnarlambsins sér oft enga aðra leið frá kvölinni en að taka sitt eigið líf. Slík örlög eru áfellisdómur fyrir allt samfélagið.

Það á enginn að þurfa að glíma við slíkt og hvar sem illvígar fylgjur neikvæðra hneigða láta á sér bæra, þarf að bregðast við þeim með skilvirkum hætti.

Það er okkar að bera ábyrgð á tíðarandanum og því megum við aldrei fallast á að sameiginlegt ábyrgðarleysi í gegnum hann fái að draga niður ábyrgð hvers og eins. Við höfum samfélagslegar skyldur við hvert annað !

Einelti getur auðveldlega orðið að hliðstæðu aftöku án dóms og laga !

Tökum aldrei þátt í neinu slíku og vinnum heilshugar að því að samfélag okkar verði með þeim hætti að engum þurfi að blæði þar sálarlega út !

 

Bandaríkin og örlagadómur þeirra !

 

Bandaríkin hafa um alllangt skeið notið álits í heiminum langt umfram verðleika. Að vísu hefur þetta álit verið að hjaðna talsvert síðustu tuttugu árin eða svo, enda fullar forsendur fyrir því, en enn er þetta ríki ofmetið af mörgum og talið höfuðvígi margra góðra réttlætismála.

Þó svo hafi vissulega verið í eina tíð er það löngu liðinn tími og nú í dag er ljóst að hvorki Demókrataflokkurinn né Republikanaflokkurinn eru flokkar þeirra hugsjóna og þeirra gilda sem gerðu Bandaríkin í upphafi að einu merkasta ríki sem nokkru sinni hefur verið sett á fót. Þessir flokkar hafa fyrst og fremst orðið flokkar auðstétta landsins og það er langt síðan þeir höfðu þá hugsjónalegu burði að höfða verulega til almennings með stefnu sinni.

Sumir telja í dag að Republikanaflokkurinn sé orðinn svo hægrisinnaður að hann vanti lítið á að breytast í einhverskonar fasistaflokk. Demókrataflokkurinn hefur verið á aumingjalegri pólitískri siglingu um nokkuð langt skeið, ekki síst eftir siðferðilega lágkúru Clinton-tímabilsins, og vandséð er fyrir hvað flokkurinn stendur í raun. Hann nýtur þess þó að margir kjósa hann vegna þess að þeir telja hann skömminni skárri en keppinautinn. En það eru hæpin meðmæli í pólitík sem öðru að komast frekar áfram á ágöllum andstæðingsins en eigin verðleikum.

Republikanaflokkurinn sendir nú fram Mitt Romney, fyrrum ríkisstjóra í Massachucetts, sem sitt forsetaefni. Romney virðist samkvæmt tali og gerðum tilvalinn fulltrúi þeirra tíu prósenta íbúa Bandaríkjanna sem velta sér í mestum auði. Hann er mormóni en það virðist ekki skipta neinu máli í dag. Hann er virkur í söfnuði Hinna Síðari daga Heilögu eins og mormónar kalla sig, hefur verið trúboði á þeirra vegum og gegnt stöðu biskups.

Fyrir 52 árum var demókratinn John F. Kennedy fyrsti bandaríski kaþólikkinn til að verða forseti og mörgum þótti þá sem það færi ekki vel saman við bandaríska stjórnarfars-arfleifð að kaþólskur maður yrði forseti, en nú er mormóni talinn frambærilegastur sem fulltrúi Republikana !

Kannski segir það sitt um það hvar Bandaríkjamenn eru á vegi staddir um þessar mundir og hver tenging þeirra er við þau gildi sem leiddu til stofnunar ríkisins ?

Obama forseti hefði að mínu áliti alveg getað fengið hættulegri andstæðing en Mitt Romney, en þó er enganveginn víst að hann sigri þó telja verði það mun líklegra. Miklu ræður hvað gerist á endasprettinum og Obama má ekki við því að misstíga sig mikið. Hann hefur verið við völd undanfarin 4 ár og þær væntingar sem til hans voru gerðar þegar hann tók við embættinu voru slíkar að enginn maður hefði getað uppfyllt þær. Þessvegna eru víða vonbrigði til staðar hjá kjósendum og það gæti skaðað útkomu Obama.

Heimurinn eins og hann er orðinn nú á dögum, tók því svo til gagnrýnislaust að friðarverðlaun Nóbels væru veitt Obama fyrir ódrýgðar dáðir, og er það einn lægsti punktur þeirrar verðlauna-veitingar frá upphafi, enda fyrir löngu búið að eyðileggja sögulegt gildi þessara verðlauna. Svo margir óverðugir hafa fengið þau.

En nú í dag höfum við sem sagt mann á meðal okkar sem er handhafi friðarverðlauna Nóbels og jafnframt æðsti yfirmaður Guantanamo fangabúðanna og ábyrgur fyrir því sem þar er gert og hefur verið gert ! Það hefur löngum sitthvað þótt öfugsnúið sem sagt er að hafi verið og sé unnið í þágu friðarins, ekki síst nú á tímum, en villuviðhorf mannkynsins eru líka stöðugt að aukast á kostnað heilbrigðrar dómgreindar.

Og varðandi forsetakosningarnar í Bandaríkjunum, mætti sem best spyrja, um hvað stendur valið ? Er þar um að ræða litrík framboð eða eru þau bara í sauðalitunum ? Og skiptir það í raun svo miklu máli í dag hver er forseti Bandaríkjanna yfir höfuð, þegar sá sem situr í Hvíta húsinu er orðinn illa staddur skuldunautur í veröldinni og lánardrottinn hans er ríkisstjórn Rauða-Kína ?

Nei, það liggur ljóst fyrir að Bandaríkin eru búin að lifa sitt fegursta og þau hafa farið illa með sitt fyrrum glæsta pund. Þau hafa lifað á gömlum orðstír allt of lengi. Litlu sem engu hefur þar verið bætt við af dáðum í háa Herrans tíð, en ódáðunum hefur sífellt fjölgað.

Allt það fegursta og besta sem býr í Bandaríkjunum, er enn í dag beintengt við frelsishugsjónir og afrek frumherjanna Washingtons, Adams, Jeffersons, Franklins og annarra sem lögðu dyggar hendur að verki til að gera þetta ríki að veruleika. Og þar í framhaldi tóku svo aðrir við sem héldu áfram verki þessara mikilhæfu manna, menn eins og Madison, John Quincy Adams, Daniel Webster og Abraham Lincoln.

En Bandaríkin í dag eru ekki lengur það ríki sem þessir menn sköpuðu !

Það er langt síðan þau fóru út af því spori og síðan hafa þau barist um í þoku og villu hrokans og heimsvaldastefnunnar eins og svo mörg valdamikil ríki á undan þeim sem nú eru svipur hjá sjón eða heyra sögunni til.

Og það kemur líka að því að Bandaríkin munu heyra sögunni til og það er ekki víst að langt sé í það. Þau hafa þegar verið dæmd og verið léttvæg fundin og dómurinn yfir þeim er ákveðinn. Hroki þeirra verður gerður að engu.

Það sem mun gerast, verður slíkt að vöxtum að New Orleans hörmungarnar munu verða sem smámunir hjá því. Afleiðingar komandi náttúruhamfara á vesturströnd Bandaríkjanna munu verða heimssögulegar.

Jarðskjálftinn sem kemur mun verða ógurlegur. Kalifornía mun fá að finna fyrir því. Misgengið mun brjóta sig upp og landið falla saman, hafið mun ryðjast inn og kaffæra geysileg landsvæði. Fyrsta viðvörunin um þessar komandi hörmungar kom á föstudaginn langa, 27. mars 1964. Það var jarðskjálftinn mikli í Alaska !

Næsta viðvörun kom ári síðar, það var jarðskjálfti upp á 7,0 á Richter, skjálftamiðjan var í Puget-sundi, um 24 km suður af Seattle - leiðin hefur legið niður vesturströndina og næst er það Kalifornía !

Bandaríkin verða öðruvísi útlits og svipur hjá sjón þegar Kyrrahafið verður komið inn að Kentucky og Englaborgin á grængolandi dýpi !