Um afslátt á Sannleika o.fl.

Stundum fer ég aðeins inn á helbláu stöðina hjá Ingva Hrafni, svona til að forvitnast um hvað sé þar á ferðinni. Oftast stoppa ég stutt við því bæði er málflutningurinn á stöðinni  mér yfirleitt hvimleiður og svo finnst mér Ingvi Hrafn afspyrnu leiðinlegur. Ég fékk mig strax fullsaddan af honum í kringum leiðtogafundinn hér um árið, en þá held ég að aumingja maðurinn hafi fengið þetta mikilmennskustand sem sýnilega er ekki runnið af honum enn.

En það er nú einu sinni eitt af því sérstæða við mannlífið að menn eru með ýmsu móti og allir eiga svo sem rétt á því að vera þeir sjálfir - meðan þeir eru ekki beinlínis hættulegir sjálfum sér og öðrum. Ég get því alveg viðurkennt að menn eins og Ingvi Hrafn eigi sinn tilverurétt þó lífið verði hinsvegar síður en svo skemmtilegra fyrir vikið.

En víkjum aðeins að síbyljunni á sjallastöðinni bláu.

Um páskana var Ingvi Hrafn að ræða við þrjár konur um kristindóm og sennilega hafa þessar konur verið fulltrúar frá kirkjunni eða einhverjum hjálparstofnunum.

Ég hlustaði þessvegna um stund á umræðurnar. Ingvi Hrafn talaði eins og allt í sambandi við krossfestinguna og upprisuna væri tilbúningur og ekkert væri á því að byggja. Líklega var hann með því að kynda undir sterk viðbrögð viðmælenda sinna. Konurnar reyndu að bregðast við þessu með ýmsum útskýringum. Ein þeirra sagði að Jesús hefði verið yfirgefinn af lærisveinunum og við krossinn hefðu staðið þessar konur. Þær einar hefðu haft kjark til að vera þar !

Við þessa skýringu er ekki hægt að una. Það er auðvitað ljóst að með svonefndri kvennaguðfræði hefur komið inn í kirkjuna mikill áróður fyrir því að auka hlut kvenna þar sem mest, en ekki er gott þegar verið er að gera slíkt á kostnað Sannleikans. Jesús er nefnilega Sannleikurinn eins og Hann sjálfur undirstrikaði og ekkert sem innifelur afslátt á Sannleikanum getur tengst Honum á nokkurn hátt.

Lærisveinarnir voru hræddir eftir að Jesús hafði verið handtekinn og þeir höfðu ríka ástæðu til þess. Þeir voru hans þekktustu fylgjendur og líklegt að reynt yrði að kasta þeim í dýflissur og þagga niður í þeim. Þeir gátu jafnvel átt það á hættu að vera teknir af lífi. En konurnar áttu miklu minna á hættu og yfirlýsingin um kjark þeirra er því alls óþörf.

Þar að auki stóð Jóhannes Zebedeusson lærisveinn Krists við krossinn og hafði ekki flúið eitt eða neitt. Það mætti því álykta að kona sú sem viðhafði þessar skýringar á hlutunum í þættinum hjá Ingva Hrafni, þyrfti að lesa sér betur til og reyna að tileinka sér efni Biblíunnar út frá trúarlegu viðhorfi en ekki feminisku.

Hver sem les Nýja Testamentið hlýtur að skilja að konur höfðu miklar skyldur í kristnum söfnuðum og þær munu meðal annars hafa séð um æskulýðsstarfið að miklu leyti. Konur voru á engan hátt undirokaðar eða lítilsvirtar í frumkirkjunni. Móðir Tímóteusar og amma fá fagran vitnisburð frá Páli postula og margar konur eru nefndar sem voru skínandi vottar Krists í söfnuðunum. Þessi aðgreining að vera sífellt að tala um konur og karla og stilla þeim upp sem andstæðum aðilum, er ekki kristinn háttur og þjónar engum þeim markmiðum sem trúin stendur fyrir. En feminisminn sem er farinn að setja brennimark sitt á kirkjuna telur það bersýnilega þjóna sínum hagsmunum að viðhafa þennan aðgreiningaranda þar og sumir kvenprestanna virðast svo gegnsýrðir af honum að kristindómurinn virðist orðið eitthvað aukaatriði í þeirra hugsanagangi.

Á þeim samsæriskenninga-tímum sem við lifum nú, gæti maður hugsanlega spurt sjálfan sig eftirfarandi spurningar, er kannski verið að eyðileggja kirkjuna innanfrá og á hún kannski fyrir sér í framtíðinni að verða einhverskonar dýrkunarstofnun Jessabel- andans í þessu landi ?