Núllstilling ómennskunnar !

Ég hef nokkrum sinnum á lífsleiðinni kynnst mönnum sem viðurkenna ekki framin mistök og sýna forherta breytni með því að verja glataðan málstað.

Það er skoðun mín að þessir menn hafi verið einna lélegustu eintökin af Homo Sapiens sem ég hef komist í kynni við.

Við mennirnir erum auðvitað þannig gerðir að við gerum mistök, það liggur í hlutarins eðli. Við erum ekki fullkomnir og erum klárlega ekki heldur á leiðinni með að verða það. En flestir sem gera mistök viðurkenna þau og læra af þeim.

Það er eitt af því sem getur fleytt okkur áfram rétta þroskaleið.

En þeir sem vilja alltaf berja höfðinu við steininn og þverskallast við öllum boðum réttrar breytni, fara eðlilega á svig við alla siðlega framför og enda oft líf sitt í skuggaheimum skítmennskunnar.

Þegar fortíð slíkra manna er orðin þannig, að þeir þola hana ekki sjálfir, eiga þeir það til að verða ákaflega minnislitlir. Þeir muna ekki eftir ávirðingum sínum og kannast ekki við neitt, hafa ekkert af sér brotið og vilja bara koma fram í ljósengils líkinu eins og hugmyndafræðileg fyrirmynd þeirra er sögð gera.

Þeir núllstilla minni sitt út frá því hvað er hagkvæmast fyrir þá sjálfa og hamra það inn í sig að þeir hafi aldrei gert neitt rangt eða brotið af sér á nokkurn hátt.

Og þessi núllstilling ómennskunnar verður svo þeirra vörn þar til öndin skreppur úr skrokknum og sálin liggur ófleyg eftir - eins og samankuðlað eyðublað fyrir inngöngu á ónefndan stað.

Ég hef kynnst svona mönnum, eins og ég segi hér að framan, en sem betur fer ekki mörgum. Það er nefnilega ekki hægt að upplifa neitt nema hryggð í samskiptum við slíka dauðans vesalinga.

Maður sér ekki hvað síst þá hvað mannlegur aumingjadómur getur orðið mikill þegar fólk vinnur gegn öllum sínum skárri eigindum og eitrar þannig innviði sína með takmarkalausri sjálfselsku.

Stundum er svona núllstilling ekki bara huglægt varnartæki einstaklinga til  samviskuþvottar, þetta getur líka átt við félagslegar heildir, samtök og flokka !

Við þekkjum líklega dæmin um slíkt ? Við eigum að þekkja yfirgengilegt ábyrgðarleysi íslenskra ráðamanna gagnvart almannahag og algera afneitun þeirra á því að þeim hafi orðið eitthvað á, við eigum að þekkja hvernig hagsæld heillar þjóðar var sturtað niður í skítinn, svo að alikálfar einkahyggjunnar gætu áfram blómstrað og blóðsugubankarnir komist aftur á fót.

Við eigum öll að hafa heyrt viðkvæði innmúraðra og innvígðra aðstandenda til varnar siðvilltum brotamönnum : " Þeir brutu engin lög ! " ; þó vitað sé að viðnámi laganna var vikið burtu svo séní frjálshyggjunnar hefðu svigrúm til svívirðilegra auðgunarbrota á kostnað þjóðarinnar.

Við eigum að þekkja þetta allt saman og þá núllstillingu ómennskunnar sem þessu fylgir. Og því er það eðlilegt að menn hafi þá sannfæringu í dag að íslenskum yfirvöldum síðustu tuttugu ára beri engin virðing og traust milli almennings og yfirvalda í þessu landi sé nánast ekki neitt.

Nýlega viðhafði þingmaður úr Stóra Þjóðarógæfuflokknum eftirfarandi orð í sjónvarpi um málefni ríkissjóðs : " Þetta er sjóðurinn okkar allra og okkur ber því að umgangast hann með virðingu ! " 

Virðist ekki augljóst af þessum orðum að þau séu byggð á uppsettri núllstillingu minnis - minnis sem nær greinilega ekki til neins sem gerðist árið 2008 eða fyrir það ?