Nokkur hugvekjuorð á jólum

Margt hefur stuðlað að því á seinni árum að veikja stöðu kristinnar trúar innan vestrænna samfélaga. Má eflaust finna margar skýringar á því.

Aukið streymi fólks - sem aðhyllist aðra trú - inn í vestræn samfélög, er auðvitað haldbær skýring að hluta til, en margt fleira kemur til.

Svokallað frjálslyndi í kynferðismálum með tilsvarandi hnignun siðferðilegrar ábyrgðarkenndar, setur stöðugt sterkara mark sitt á vestræn samfélög.

Þau viðhorf sem þar ráða vilja skiljanlega lítið hafa með trú að gera sem setur mönnum skorður. Þau bera í sér uppreisnaranda gegn gömlum gildum og guðleysið sem í þeim býr, magnar upp siðlausan tíðaranda sem hallast æ meir að heimskulegri manndýrkun. Það er þekkt staðreynd að eftir því sem fólk menntast meira telur það sig þurfa minna á Guði að halda og afneitar jafnvel tilvist hans.

Þar við bætist sú ömurlega mynd sem fólk hefur verið að fá fram í dagsljósið að undanförnu af framferði fjölmargra kirkjunnar þjóna, hærri sem lægri, hér á landi sem og erlendis. Það er hryllilegt til þess að vita hvað misnotkun á börnum hefur verið mikil innan ýmissa kirkjudeilda og hvað ótrúir þjónar hafa aðhafst þar margt skuggalegt í skjóli sem kennir sig við kristni.

En kirkja sem mannleg stofnun er ekki Guðsríki og þeir sem þar starfa eru sannarlega misjafnir að manngæðum eins og við erum yfirleitt öll.

Að gefa sér það að prestur hljóti að vera góður og sanntrúaður maður bara af því að hann sé prestur, er ekki skynsamleg afstaða. Prestur þarf að prófast af verkum sínum og framgöngu eins og allir aðrir menn. Það eru ekki allir yfirlýstir þjónar kristinnar kirkju af þeim anda sem þeir ættu að vera. Ef svo væri stæði kirkjan ekki í þeim sporum sem hún stendur nú. Það væri vissulega yndislegt ef kirkjan væri í sannleika það sem hún á og ætti að vera - kirkja í þjónustu hins Lifandi Guðs !

En kirkjan er mannleg stofnun og mennirnir innan hennar eru flestir brothættir og breyskir - engu síður en mennirnir utan hennar. En menn sem vilja ganga í kirkjulega þjónustu á þeim forsendum að þeir vilji þjóna Guði, eiga ekki og mega ekki vera breyskir sem aðrir menn. Starf þeirra er köllunarstarf !

Þeir þurfa að helgast þeirri köllun að leiða fólk til Guðs og verða því að vera hreinir farvegir fyrir aðra. Þeir þurfa að vera endurfæddir menn, skírðir í Heilögum Anda, til að starfa í þeim krafti sem frumkirkjan meðtók beint frá naglreknum höndum hins upprisna Krists.

Engin kristin kirkja hefur haft þann eldlega kraft sem frumkirkjan hafði og engin kristin kirkja hefur haft slíkum þjónum á að skipa sem hún.

Við skulum gera okkur grein fyrir því að illskan í heiminum beinist fyrst og fremst að kristinni trú, - höfðingi myrkursins hamast sem öskrandi ljón gegn Lávarði ljóssins því tími hans til athafna er orðinn naumur og honum sjálfum er það fyllilega ljóst. Það er þegar liðið talsvert á Laodíkeutímann - síðustu kirkjuöldina, það styttist í það að uppskerunni verði safnað saman og komið í hús.

Hvað sem líður manngerðum kirkjum og kirkjudeildum, er kristin trú miklu ofar og hærra því öllu saman. Kristin trú snýst einfaldlega um það hvernig hver maður ræktar skyldur sínar við Skapara sinn - hún er samfélag við hinn Lifandi Guð. Án þess samfélags verður hver maður smám saman sálarkaldur og sviptur blessun eins og flestar kirkjur samtímans virðast vera.

Nú eru mögn lífs og ljóss að byrja að taka við sér - sól fer hækkandi í hinu náttúrulega fari og megi það sama fá að gilda í andlegum veruleika okkar.

Það er nefnilega kjarni lífsmálsins fyrir okkur öll að við lærum að leggja mannlegan hroka okkar niður og náum að skilja þann eilífa sannleika að - Án Guðs Náðar er allt vort traust / óstöðugt, veikt og hjálparlaust.