Eru pólitíkusar á Íslandi ofar lögum ?

Nú virðist ljóst orðið að það ná engin lög yfir íslenska pólitíkusa hvað svo sem þeir gera af sér. Landsdómur er sem sagt bara steindautt lagaákvæði sem aldrei hefur verið ætlunin að framfylgja með einum eða neinum hætti.
Ég þóttist reyndar strax vita það vegna óhreinleika yfirvaldanna, að það myndi aldrei koma neitt út úr ákærumálinu gegn Geir Haarde. Það var bara verið að halda ákveðna leiksýningu til að kasta ryki í augu almennings og láta menn halda að lögin í landinu næðu yfir alla.
Það stóð aldrei til að draga neinn til ábyrgðar fyrir hin stórfelldu efnahagslegu afbrot sem voru framin í bönkum og fjármálastofnunum landsins í skjóli aðgerðarleysis stjórnvalda.
Það má nefnilega ekki gleyma því að útrásargreifar og aðrir þjóðarógæfumenn störfuðu í því skjóli sem pólitískir valdamenn sköpuðu þeim og skapa þeim enn.
Þessir pólitísku bakhjarlar fjárglæframannanna eru því mestu þjóðar-bölvaldarnir því ábyrgðin er fyrst og fremst þeirra. Þeir voru kosnir á öryggisvaktina fyrir þjóðina og sváfu þar á verðinum. En vegna spillingar-samtryggingar pólitíkusa allra flokka eru þeir greinilega hafnir yfir lög og engin ábyrgð nær til þeirra sama hvað þeir brjóta af sér. Blákaldur veruleikinn blasir við með þeim hætti í dag.
Fyrir heimsstyrjöldina síðari var Stanley Baldwin forsætisráðherra Bretlands í nokkur ár og talinn af mörgum mikill þjóðskörungur, arftaki hans sem forsætisráðherra og leiðtogi Íhaldsflokksins var Neville Chamberlain.
Þessir menn sváfu á verðinum fyrir öryggi Bretlands. Þeir sleiktu Hitler upp og trúðu hverju hans orði. Boðsmiðinn frá Hitler að styrjöldinni miklu var í augum Chamberlains trygging friðar og þessi yfirgengilegi skynskiptingur sagði með tárin í augunum eftir heimkomuna frá Munchen : " Sjá, ég færi yður frið um vora daga ! "
Þessir tveir leiðtogar óðu í villu og svima með þeim hætti að blinda þeirra er og verður sagnfræðingum og ekki síður sálfræðingum endalaust viðfangsefni.
Pólitískir samherjar reyndu um skeið að halda einhverju á lofti þessum félögum sínum til afbötunar, en það dugði skammt því frammistaða þeirra dæmdi þá sjálfkrafa í augum þjóðarinnar. Þeir áttu sér ekki viðreisnar von.
Almenningur þurrkaði þessa menn burt úr vitund sinni. Venjulegt fólk talaði ekki um þá og hafði ekkert við þá að virða. Þeir voru mennirnir sem sváfu á öryggisvaktinni fyrir Bretland og eftirmæli þeirra hurfu í vindinn eins og annað sem er einskis virði. Þó að pólitísk samtrygging væri auðvitað fyrir hendi í Bretlandi eins og hér, hafði hún ekkert að segja varðandi þetta, því almenningsálitið hafði þegar fellt sinn endanlega landsdóm yfir þessum spilltu gæslumönnum sérhagsmunanna. Eins mun sagan skilja við málin hér.
Þó að tiltekinn forsætisráðherra hafi af mörgum verið talinn skörungur hér á árum áður, átti hann mestan þáttinn í því efnahagshruni sem hér varð og arftaki hans færði okkur ekki frið um vora daga, heldur hrun, féflettingu og gjaldþrot.
Við getum í gegnum þessa líkingamynd séð að við höfum átt okkar Baldwin og Chamberlain. Og pólitísku samherjarnir eru í óða önn að bera í bætifláka fyrir þá og útvega þeim aflátsbréf frá hinni gjörspilltu samtryggingarelítu allra flokka.
En almenningur lætur ekki blekkjast. Landsdómur almenningsálitsins mun hafa sinn gang og honum verður hvorki hnekkt eða áfrýjað.
En hann mun ekki bara gilda fyrir þá sem fyrir sökum eru hafðir, eins og í pottinn hefur verið búið. Hann mun um leið gilda sem áfellisdómur yfir  alla pólitíkusa landsins, þennan yfirgengilega sérhagsmunahóp sem hefur sett sig ofar lögum, með því að ákveða að sjá til þess að enginn úr hópnum geti verið dreginn til ábyrgðar fyrir meintar sakir gegn þjóðarhagsmunum.
Lýðræðisfyrirkomulag lands þar sem þjóðþingið hegðar sér með slíkum hætti sem í þessu máli, hlýtur að vera orðið mjög vanþroskað fyrirbæri. Löngu er því orðið tímabært að almenningur taki sér það verkefni fyrir hendur að hreinsa skítinn af skildi lýðræðisins í landinu og koma á fót virðingarverðu alþingi !