Um lífskristni og Laodíkeukristni !

Almennur kristindómur í dag virðist að miklu leyti vera orðin útþynnt útþynning af útþynningu málamiðlana og þannig tilreiddur er hann hengdur aftan í viðsjálan tíðaranda !

Í þeim gjörningi felst mikil siðferðileg og andleg afturför á Vesturlöndum !

Á tímum þegar allt virðist eiga að ganga út á þá skilgreiningu að allir fái endalaust annað tækifæri og allt sé einhvernveginn endurkræft sama hvað menn gera, á kristindómsboðun samkvæmt Orðinu ekki upp á pallborðið. En það er samt hin rétta boðun og hún mun því áfram standa af sér sérhverja tíðaranda-uppreisn eins og hún hefur gert til þessa !

Kristindómurinn, eins og hann er samkvæmt Orðinu, grundvallast á eilífu gildi gæskunnar og sannindum hennar og  á aldrei samleið með lygi eða neinni málamiðlun sem veitir því illa brautargengi. Hann gengur meðal annars út á það kjarnaatriði - að menn eigi að elska syndarann en hata syndina !

Í dag virðist fjölmargt kristið fólk komið inn á þá skoðun, að ef það meðtaki ekki synd hvers einstaklings og viðurkenni hana sem sjálfsagðan mannréttindahluta af lífi hans, sé það ekki á réttu róli í sínum kristindómi !

Það eigi að fyrirgefa og meðtaka allt ! En hvert stefnir ef það er gert ?

Það hljóta allir sem vit hafa að geta séð. Það verður niðurbrot alls siðferðis !

Það á að vera hverri kristinni manneskju mögulegt að elska aðra manneskju þó að rangir hlutir í lífi viðkomandi séu ekki viðurkenndir og meðteknir um leið !

Synd sem viðhelst iðrunarlaust í lífi manns getur hvorki verið viðkomandi til farsældar eða öðrum og það getur aldrei orðið réttur kærleikur af annarra hálfu að umvefja slíka synd.

Margir verða fyrir því að manneskja sem þeir treysta, bregst þeim algerlega.

Og sumir fyrirgefa slíkt, en eiga við sálarkvalir að stríða vegna þess að þeir finna að traustið er samt ekki til staðar eins og áður, og telja það merkja að þeir hafi í raun ekki fyrirgefið. En það er sitthvað fyrirgefning og traust.

Það er hægt að fyrirgefa það sem gert er á hlut manns, en traustið kemur ekki aftur fyrr en viðkomandi einstaklingur hefur unnið til þess á ný.

Fyrirgefningin er framlag þess sem brotið hefur verið gegn til að stuðla að sáttum, en framlag þess sem brotið fremur, þarf að vera hegðun og framkoma sem ávinnur sér traust að nýju. Slíkt framlag skapast ekki nema fyrir iðrun !

Kristin trú er í margra augum nú á tímum eitthvað sem setur óþægilegar skorður, eitthvað sem heftir frelsi og gerir einstaklingnum lífið erfiðara með boðum og bönnum !

En það eru þó fyrst og fremst þeir sem eru í uppreisnarhug gegn öllu agavaldi sem líta svo á og því miður eru þeir margir. 

En líf sem er hömlulaust og viðurkennir engar reglur er líf á glötunarvegi. Heilög ritning bendir skýrt á það og sýnir fram á að regla er góð, að sá einstaklingur sem leiðist af uppreisnaranda gegn lögum og reglu finnur sig  aldrei frjálsan eða öruggan, og að líf sem lýtur heilbrigðum meginreglum er manninum ólíkt léttbærara en líf í uppreisn !

Hvaðan skyldi svo þessi uppreisnarandi vera ættaður sem vill brjóta niður öll þau ölturu sem hingað til hefur þótt eðlilegt að krjúpa við ?

Laodíkea er tákn tímanna í dag ! Við erum stödd í síðustu kirkjuöldinni og það líður á tímann og jafnframt það svigrúm sem hver og einn hefur til að gera hreint fyrir sínum dyrum. Afvegaleiðslan er mörg og allskyns viðhorf eru komin inn í kristna kirkju sem áður hefði verið óhugsandi að væru þar til staðar.

Af hverju vilja svo margir tilheyra kristinni kirkju sem eru samt boðendur fyrir hluti sem eiga þar ekki heima ?

Skyldi það vera vegna þess að andinn sem þar er að baki veit að auðveldara er að brjóta kirkjur niður innan frá en utan frá ?

Hvernig verður kristin kirkja sem hefur gert málamiðlanir um allt sem henni á að vera heilagt ?

Hún verður hol skurn, andlaus stofnun, innantóm og köld !

Það takast tvö meginöfl á í þessum heimi. Annað er gott og sjálfu sér samkvæmt í öllu, það er afl Guðdómsins sem vill leiða okkur til lífs og ljóss.

Hitt aflið bregður sér í allra kvikinda líki, en er samt alltaf sama fyrirbærið, það er illt og það vill tortíma okkur af því að það er sjálft dæmt til tortímingar !

Það er vegið að mörgu í dag sem áður þótti uppbyggilegt og sérstaklega er þar vegið að ómengaðri kristinni trú. Hún er það sem stendur í vegi fyrir framrás uppreisnaraflanna, þeirra svörtu afla sem vilja Babylon upp en Jerúsalem niður.

Hún er líka það eina sem stendur á milli mannlegra sálna og glötunar !