,,Nýju stjórnmálin " ?

Sumt af yngra fólkinu sem nú er að hefja feril sinn í stjórnmálum landsins talar gjarnan um þörfina á því að breyta þeim. Einkum finnst mér hafa borið á þessu meðal hægri manna en þó eru ýmsir sem kalla sig vinstri menn farnir að slá um sig með þessu líka.

Þetta fólk er sem sagt að tala um „ nýju stjórnmálin‘‘, það er hvernig þeim finnist að stjórnmálin eigi að vera. En svo kaldhæðnislegt sem það er, dettur þetta blessað fólk aftur og aftur niður í gömlu skotgrafirnar. Það veit bara ekki af því þegar það fer að þylja gömlu klisjurnar og límir sig niður í gamla farið.

Bjarni Ben hefur til dæmis oft talað um að menn eigi að hætta þessu og hinu verklaginu, sem sé orðið úrelt í ljósi nýrra tíma, og fara að starfa með nýjum hætti, nálgast málin á nýjan hátt og vera ekki alltaf í þessu gamla. Sumir hafa viljað meina að honum verði svo fjölrætt um þetta vegna þess að það hafi verið svo miklir vandræða-vafningar í gömlu sporunum og því talsverð nauðsyn á kaflaskilum. Aðrir, að vísu fáir, virðast telja að Bjarni meini þetta í alvöru !

En eftir að Bjarni varð ráðherra í nýrri ríkisstjórn virðist hann nota hvert tækifæri í fjölmiðlum til þess að undirstrika að þetta og hitt vandamálið sé arfur frá fyrri stjórn ! Það sé til orðið vegna einhvers klúðurs í verklagi fyrri stjórnar. En er þessi framsetning ekki nákvæmlega það sem allir hafa sagt í öllum viðtakandi ríkisstjórnum til þessa ?

Og hvar er þá nýja nálgunin og nýju áherslurnar í þessum stöðugu ásökunum gegn forverunum ?

Hélt Bjarni virkilega að ný ríkisstjórn tæki við ríkisbúi í 100% stöðu ?

Það er að vísu vitað að svokallaðir Sjálfstæðismenn eru margir í 100% afneitun gagnvart efnahagshruninu sem hér varð fyrir skömmu, enda ábyrgðarmenn þess að mestu, en nýbyrjaður fjármálaráðherra verður nú að horfast í augu við staðreyndir eins og þær liggja fyrir.

Hvað hefði hann sagt ef hann hefði tekið við 2009, þegar allt var í rúst, hvað máttu þeir þá segja sem tóku við þá, eftir hátt í tveggja áratuga sérgæsku-valdaskeið flokks Bjarna Benediktssonar ?

Það er þó sagt nú að margt sé í betra fari en var 2009 og erlendir álitsgjafar, sem flokkur Bjarna hefur yfirleitt talið gildisbæra, hafa farið ýmsum viðurkennandi lofsorðum um frammistöðu íslenskra stjórnvalda í efnahagsmálum á síðasta kjörtímabili. En samt grenjar Bjarni hástöfum yfir því hvað allt sé erfitt vegna aumingjadóms fyrri stjórnar !

Bjarni veit reyndar að það getur verið klókt að grenja, því þegar allt var að verða honum andstætt rétt fyrir kosningar, ekki síst innan eigin flokks, kom hann í sjónvarpið og grenjaði, gaf jafnvel í skyn að hann færi bara að hugsa um að segja af sér formennskunni, það væru svo margir í flokknum vondir við hann ! 

Og það var eins og við manninn mælt, andstaðan í flokknum hjaðnaði um leið og allir fóru að fullvissa Bjarna um að þeir stæðu með honum. Flokksmönnum leist nefnilega ekki á að formaðurinn segði af sér á þessum tímapunkti og allt flokkshyskið gekk í það að hugga Bjarna og þerra tárin, sem voru náttúrulega bara krókódílatár !

Meira að segja einn vinur minn sem villtist inn í Sjálfstæðisflokkinn á sínum tíma, í gegnum veskið sitt sem fleiri, maður sem hafði hreint ekki farið hlýjum orðum um Bjarna, söðlaði snarlega um og fullvissaði Bjarna um hollustu sína. Hann sagðist sjá það skýrt og greinilega að hann væri langbesti kostur flokksins eins og staðan væri og baðst forláts á fyrri orðum og þeim skorti á flokkslegri þjónustusemi sem í þeim hefði mátt finna !

Þetta hafði Bjarni upp úr því að grenja inn í flokkinn og nú virðist hann vera að kynna sér hvað hann kemst langt með því að grenja út fyrir flokkinn ! Það eru ekki allir sem ná því marki frá slæmri stöðu að tryggja sér órofa samstöðu innan eigin flokks með því að fara í sjónvarpið og grenja þar !

Það má vel vera að eitthvað af þessu unga fólki sem er að koma inn í stjórnmálin núna og er komið á þing, muni vilja flytja með sér breyttar og betri áherslur fyrir stjórnmál landsins og vissulega er ekki vanþörf á því. En hinir gömlu varðhundar flokka og kerfis sem munu leiða þetta fólk inn í hlutina og kenna því hvernig á þeim á að taka, eru samt líklegastir til að venja það á gömlu básana og losa það við allar hugmyndir um nýsköpun, nýjar áherslur og ný stjórnmál !

Nýsköpun er stórt hugtak og ekki síst þegar hugsað er til að beita því til breytinga á langspilltum vettvangi íslenskra stjórnmála !

Ég er því ekki trúaður á að ég eigi eftir að sjá þessi „nýju stjórnmál" verða að veruleika í þessu landi !