Hin hlægilega gerviveiðimennska !"

Það er gaman að veiða ! Frá alda öðli hafa karlar haft það í sér að vera veiðimenn. Þeir veiddu, þeir færðu afla sinn heim og fjölskyldur þeirra sultu ekki á meðan veiðimaðurinn stóð fyrir sínu. Þannig gekk það öld af öld, konur söfnuðu allskyns vistum og bjuggu í haginn fyrir heimilið, en karlar stunduðu veiðiskapinn.

Svo kom að því á okkar tímum, að hin arfborna og virðingarverða veiðimennska fór út af sporinu. Hætti að vera það sem hún hafði alltaf verið og varð eiginlega að hlægilegri andstæðu sinni.  Kannski var það vegna þess að karlarnir þurftu ekki lengur að veiða sér og sínum til matar eða kannski vegna þess að konur voru farnar að eiga við veiðiskap og byrjuðu náttúrulega strax á því að vorkenna aumingja fiskunum !

En hvernig sem það orsakaðist er ljóst að einhver undarlegheit fóru af stað. Allt í einu fór veiðimennskan nefnilega að ganga út á það að veiða ekki !

Það er að segja, menn kræktu að vísu önglum sínum í fiskana eftir sem áður, þreyttu þá og drógu að landi, en slepptu þeim svo............... !!!

Hverskonar veiðiskapur var það eiginlega sem sýndi sig í slíku atferli ?

Jú, þetta átti víst að vera miskunnarríkur og víðsýnn gjörningur til að styðja við bakið á Móður Jörð. Það mátti sem sagt krækja í fiskinn, leika sér einhliða að honum, en ekki drepa hann ! Nýja veiðimennskan gekk út á það að gera hlutina svona. Svo voru bara teknar myndir af veiðimanninum með fenginn, til að sanna að eitthvað hefði veiðst, en síðan fékk fiskurinn frelsi sitt og veiðimaðurinn varð hálfu meiri maður fyrir vikið í eigin augum og annarra því hann hafði auðgað umhverfið og náttúruna um einn fisk !

En auðvitað voru margir fiskar svo illa farnir eftir öngla og krækjur, að þeir drápust bara þrátt fyrir alla manngæskuna sem þeim átti að vera sýnd með þessu !

En aðalatriðið hafði samt sem áður verið leyst af höndum, sem sé að sýna að veiðimaðurinn væri meðvitaður um ábyrgð sína gagnvart Móður Jörð og náttúrunni og hegðaði sér samkvæmt því. Og þeir hafa verið ófáir stórlaxarnir sem hafa sleppt stórlöxum með þessum hætti og snúið svo hressir og glaðir og endurnærðir heim eftir „veiðitúrinn" og haldið áfram að reka sínar reykspúandi, mengunar-mögnuðu verksmiðjur með góðri samvisku !

Móðir Jörð er líklega sögð heppin að eiga slíka velunnara að, en veiðimennska með þessum hætti er náttúrulega bara orðin að kjánaskap og vitleysu. Annaðhvort veiða menn eða ekki !

En það eru sjálfsagt margir veiðimenn af þessu tagi sem eru bara fegnir að þurfa ekki að koma með aflann heim, kannski bara af því að þeim þykir fiskur ekki góður matur.  Fyrir slíka er það líklega hið besta mál að sleppa aflanum með þessu móti og láta slá sig til riddara um leið fyrir náttúruvæna hegðun !

Ég hef alltaf haft gaman að því að veiða, en þá meina ég að veiða í alvöru ! Að afla í soðið, að fylgja hinu ævagamla veiðimannshlutverki af fullri trúmennsku.

Nýja veiðimennskan er auðvitað engin veiðimennska sem slík, hún er bara sýndarmennska og hlægilegur leikaraskapur, eitt af mörgum fáránlegum uppátækjum fólks í samtíðinni sem vill láta líta á sig sem einhverja sérstaka hollvini náttúrunnar.

Með sama áframhaldi gæti ég vel trúað því, - að þetta gervi-veiðimennskulið tæki upp á því, eftir svo sem 10-15 ár, að beita sér fyrir því að fiskum verði veitt áfallahjálp eftir þolraun þreytingarinnar, - auðvitað á ríkisins kostnað - svo að þeir verði örugglega búnir að jafna sig áður en þeim er sleppt !