Skipstjórar lognsins !

Sumar þjóðir búa við það böl að eiga ráðamenn sem kunna bara að sigla í logni. Þegar gefur á bátinn fórna þeir höndum og kasta frá sér stýrinu og leggjast jafnvel flatir undir þóftu og loka augunum. Þegar efnahag þjóðarinnar var rústað hér 2008, gat maður vel gert sér í hugarlund að viðbrögð margra í valdastöðum hafi verið  með þeim hætti. En það er vont að hafa skipstjóra,  sem kann bara að sigla í logni - á þjóðarskútu ! Það hlýtur alltaf að gefa á bátinn annað slagið og þá þarf að kunna lagið á því, en lognskipstjóri verður seint til blessunar fyrir áhöfn sína !

Við Íslendingar þekkjum vel til lognskipstjóra, við höfum haft þá nokkuð marga. Þeir vita ekki sitt rjúkandi ráð þegar hvessir og öldur rísa. Þá vilja þeir jafnvel hluta menn fyrir borð eða fórna þessu og hinu af eignum áhafnarmeðlima til að létta skútuna. Ef mönnum er varpað fyrir borð til að blíðka Mammon eða önnur þau goð sem lognskipstjórar dýrka yfirleitt, er það kallað þjóðarsátt eða friðþæging. Ef létta þarf skipið fær til dæmis símakerfi áhafnarinnar að fjúka og pósturinn með !

En vandinn við slíkar aðstæður er ekki áhafnarinnar í sjálfu sér, það er stjórnin á skútunni sem er ekki í lagi. Það er ekki lengur logn og skipstjórinn veit ekki hvernig hann á að stýra þeim farkosti sem hann tók að sér að stýra. Hann vill helst leggjast niður, skríða undir þóftu og geirnegla sig þar á grúfu. Kannski hefur hann líka í eigin hroka og ofmetnaði talið sig geta stýrt út af litla lognblettinum sínum inn í viðsjálar ræningjarastir og stuldarstrauma þar sem eru hreint ekki góðar siglingaaðstæður fyrir lítilsmegandi lognskipstjóra, og kannski vildi hann einmitt sigla á slík mið einhverra hluta vegna !

Sigling þjóðarskútunnar okkar hefur, sem fyrr segir, aldrei tekið mikið mið af siglingafræði sem gengið hefur út á öryggi áhafnarinnar. Skútunni virðist alltaf vera stýrt um einhverjar vafasamar sérleiðir og hún er undantekningarlaust undir lognmollustjórn. Það fer því líklega óskaplega í taugar vakthafandi lognskipstjóra þegar einhverjar öldur rísa. Hann telur trúlega að hann og hans sérleið eigi að vera verðtryggð fyrir öllu slíku. En stundum gerist það að áhöfnin er ekki alveg sátt, þó oftastnær láti hún allt yfir sig ganga. Og þá verður lognskipstjóranum ráðafátt og hann skelfur eins og lauf í vindi og getur ekki tekið neina vitræna ákvörðun, eins og eitt sinn var sagt um einn slíkan á örlagastund !

Hversvegna eignumst við Íslendingar aldrei neitt sem rís yfir meðalmennskuna í lands-stjórninni, hvernig stendur á því að manndómsgildi manna þar virðist reynast því minna sem menntun þeirra er meiri ? Er þetta sérvandamál hjá okkur eða er þetta víðar til vansa ? Er þjóð upp á 300 þúsund manns of lítil til að koma sér upp þjóðskörungi, manni sem er treyst - út fyrir flokkinn, manni sem getur siglt þjóðarskútunni í vindi og ágjöf, manni sem er eitthvað annað og meira en linkulegar lognskipstjóri, grútartuskulegur kerfiskarl og í stuttu máli sagt -skítómögulegur skolli ?

Þurfum við Íslendingar til eilífðarnóns að tala um Jón Sigurðsson sem sóma Íslands, sverð og skjöld, vegna þess að enginn annar hefur haft eða er líklegur til að hafa burði til að gegna sambærilegu hlutverki í Íslandssögunni, hvorki nú eða eftirleiðis ?

Verður þjóð okkar að búa við þau örlög að eiga bara í nútíð sem framtíð - forustuvæflur, - lognskipstjóra skammtímasjónarmiða og sérgæskuháttar - að viðbættum óþjóðlegum flokkum og fjármálakerfi sem er svo spillt að það tekur engu tali ? Eru til menn, sem eiga að heita Íslendingar, sem hafa það eitt að lífstakmarki að sanka stöðugt að sér illa fengnum fjármunum, og er nákvæmlega sama þó það leiði til þess að óhamingja Íslands taki aldrei enda ?

Því miður virðist svarið við þeirri spurningu vera á máli sannleikans blákalt já, og það er staðreynd sem gengur þvert á allt sem íslensk þjóð hefur talið sig vera að berjast fyrir hingað til. Það hefur lengi verið sáð með miklum dugnaði og elju fyrir almannahag og þjóðarheill í þessu landi, en uppskeran hefur svo til öll verið hirt af sérhagsmunahirðinni sem er bölvun þessa lands !

Mál er að félagshyggjan fari upp á þjóðarhimin nútíðar og framtíðar og frjálshyggjan niður í það víti sem ól hana !